Δεν έχω ΜΟΝΟ ένα παιδί... Έχω ΈΝΑ παιδί.

Αυτές οι σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλό μου πολύ καιρό τώρα. Περιμένω και περιμένω, ελπίζοντας να μου φύγει ο θυμός- συναίσθημα μη εποικοδομητικό που απεχθάνομαι- αλλά πάνω που πάει να καταλαγιάσει, πάντα κάποιος αδαής θα βρεθεί στον δρόμο μου και θα με φουντώσει πάλι από την αρχή. 

(Παρένθεση: Όλα φυσικά ξεκινούν με το που παντρεύεσαι. Για να μην μιλήσω για τα "Πότε με το καλό;" πριν μοιράσεις προσκλήσεις ή τα "Ακόμα μόνη;" αν ω μη γένετο τολμήσεις να μην οδεύεις για γάμο μετά τα πρώτα -άντα. Αν σε κανά τρίμηνο μετά το γάμο δεν έχεις ανακοινώσει εγκυμοσύνη, αρχίζουν οι αδιάκριτες ερωτήσεις σχετικά με το πότε τέλος πάντων σκοπεύετε να διαιωνίσετε το είδος. Όταν γίνεται και αυτό, για τα επόμενα δύο χρόνια περίπου σε αφήνουν στην ησυχία σου. Χωρίς και πάλι να μιλήσω για τις ξαφνικές απόψεις σχετικά με το πως μεγαλώνεις το παιδί σου- χάλια δηλαδή! Και κλείνουμε την παρένθεση φτάνοντας στο σήμερα).  

Να λοιπόν τι συμβαίνει. Λίγο πριν το παιδί κλείσει τα δυο του χρόνια αρχίζουν οι ερωτήσεις για το πότε θα κάνετε το δεύτερο και οι συμβουλές αδελφικής επιτυχίας αν έχουν μικρή διαφορά ηλικίας κτλ κτλ... Τα χρόνια περνάνε, εσύ μένεις στο ένα παιδί και ενώ μερικοί απλά σιωπούν κοιτώντας ωστόσο πάντα λίγο υποτιμητικά, λίγο χωρίς να κατανοούν, υπάρχουν και αυτοί που το χειρίζονται αλλιώς και λένε πολλά χωρίς να το πολυσκεφτούν...  Αυτοί είναι ικανοί να με φτάσουν στα όρια μου. (και μάλλον το έκαναν). 

 Ως λοιπόν μάνα ενός "μόνο" τρίχρονου παιδιού έχω να πω τα εξής: 

Μην υποτιμάς την ύπαρξη ενός παιδιού στην ζωή μου μόνο και μόνο επειδή εσύ έχεις δύο ή και περισσότερα. Το ότι έχω ένα δεν υποβιβάζει στο ελάχιστο την προσπάθεια που καταβάλω καθημερινά, τον αγώνα, τις αγωνίες  και την κούραση.  Έχεις σκεφτεί ότι αφού έχω "μόνο" ένα παιδί, δίνω πολλά πολλά περισσότερα για να αναπληρώσω την έλλειψη μιας ακόμα παιδικής φωνής μέσα στο σπίτι; Έχεις σκεφτεί την ανασφάλεια που νιώθω που σύμφωνα με τα κοινωνικά πρέπει, δεν έχω χαρίσει ακόμα ένα αδελφάκι στο παιδί μου; 

Μην μου λες πως δεν θα ολοκληρωθώ αν δεν κάνω δεύτερο παιδί. Μην μου το λες γιατί καταρχάς δεν θα κρίνεις εσύ αν και πόσο ολοκληρωμένη νιώθω εγώ. Μην μου το λες, διότι δεν γνωρίζεις γιατί δεν κάνω δεύτερο παιδί. Δεν γνωρίζεις τους λόγους μου. 

Σκέφτηκες ποτέ μήπως δεν μπορώ να κάνω δεύτερο παιδί; Μήπως απλά δεν θέλω; 

Μην μου λες- με θράσος ομολογουμένως- πως είμαι τυχερή που έχω "μόνο" 'ένα παιδί γιατί εσύ δεν προλαβαίνεις να ανασάνεις. Τι σε βεβαιώνει πως εγώ προλαβαίνω; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις πως είμαι τυχερή που έχω "μόνο" ένα παιδί; Τυχερή είμαι, και πολύ μάλιστα, που έχω "αυτό" το παιδί- μα τι σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θέλω σαν τρελή και άλλο; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θα σκότωνα για να έχω δέκα παιδιά  και να μην προλαβαίνω όντως να ανασάνω; 

Στην τελική μην μου λες τίποτα γιατί δεν έχω ΜΟΝΟ ένα παιδί. Έχω ΈΝΑ παιδί και είναι τέλειο. 'Εχω και άλλα δύο στον ουρανό που μου λείπουν πάντα. Ακόμα όμως και αν δεν είχα, για όποιον λόγο και αν έχω ένα παιδί είναι δική μου υπόθεση και δεν σε αφορά. 

Τελεία. 

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πείτε κάτι- όσο καλόκαρδα και αθώα και αν το πείτε- σταθείτε λίγο και σκεφτείτε... Το  έχω πει πολλάκις και θα το ξαναπώ. Οι λέξεις κόβουν σαν ξυράφι και πονάνε...  (ή όπως λέγαν και οι παλιοί "Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει)