Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Όταν ένα αποξηραμένο λουλούδι ανθίζει...

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δεν ήταν πολύ εύκολο για μένα συναισθηματικά. Δίστασα πολύ σχετικά με το αν θα το μοιραζόμουν - μιας και η φύση του συναισθηματικού φορτίου που είχα αφορούσε στην δεύτερη απώλεια μας και δεν ήξερα αν αυτή μου η κατάθεση θα είχε κάτι να προσφέρει. Όχι σε μένα, μιας και εγώ βρήκα την στήριξη που χρειαζόμουν στην ομάδα με τις αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων, μα σε κάποιον άλλον.  

Ωστόσο, σήμερα έλαβα ένα τεράστιο από αγάπη πακέτο και η συγκυρία δεν μπορεί να είναι τυχαία, μιας και μόλις σήμερα το πρωί ξύπνησα και πάλι με γαλήνη στην ψυχή μου, με την βεβαιότητα πως ότι μπορούσα να είχα κάνει, το είχα κάνει. Πως ότι και αν έγινε, εγώ θα φροντίζω πάντα να ανθίζω. Και αν αυτό δεν είναι σημάδι, τότε τι; 

Σε μια τυχαία λοιπόν συζήτηση που άνοιξα με την αδελφή μου προ ημερών, η ίδια αναφέρθηκε σε ένα γεγονός που δεν γνώριζα. Μου είπε πως τότε που χάσαμε το μωρό, το δεύτερο μωρό μας, πάλεψε με νύχια και με δόντια να πείσει όποιον έβρισκε μπροστά της πως απλά έπρεπε να δω το μωρό- έστω και νεκρό. Δεν βρήκε όμως στήριξη πουθενά και ιδίως από το ιατρικό προσωπικό- ακόμα και την "ψυχολόγο". 

Επειδή, όσο και αν μιλάω για τα αγγελούδια μου πάντα με πονάει και πάντα ο κόμπος στο λαιμό θα αρχίζει να μου σφίγγει την φωνή- απέφυγα περαιτέρω συζήτηση γιατί είχα ήδη "δουλέψει" με αυτό- ότι γνωρίζαμε από μόνοι μας πως ήταν καλύτερο, ότι νομίζαμε πως ήταν καλύτερο, το είχαμε κάνει. Ποιος ο λόγος να το συζητάμε; 

Όσο περνούσε η μέρα όμως και το σκεφτόμουν, τόσο ο κόμπος με έπνιγε, τόσο η θηλιά έσφιγγε και τα ξαναζούσα όλα από την αρχή. Και ξαφνικά θύμωσα. Θύμωσα που ενώ η αδελφή μου γνώριζε δεν ρώτησε εμένα την ίδια. Θύμωσα που μου το είπε σχεδόν έξι χρόνια μετά. Και ενώ θύμωνα και βούλιαζα σε αυτόν τον θυμό ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που, δεν ξέρω γιατί, δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ πριν. 

Ότι και αν έκαναν οι άλλοι, λάθος ή σωστό, ότι και αν κάναμε και εμείς. Το γεγονός ήταν ένα. Την ημέρα της κηδείας- τον είχα εκεί μπροστά μου. Μέσα σε ένα κουτί που είχα διαλέξει, σχεδόν σκυφτή μέχρι το πάτωμα από τους πόνους της καισαρικής, εγώ η ίδια. Ήταν εκεί, ντυμένος από τον πατέρα του όπως ακριβώς θέλαμε με το καπάκι κλειστό. Και ήμουν και εγώ εκεί,  καθισμένη σε μια καρέκλα να μην ξεκουνάω να σηκωθώ, να πάω να ανοίξω το ρημαδοκουτί και να δω το παιδί μου, να το φιλήσω και να το αγκαλιάσω. 

Η ευθύνη, η επιλογή, όπως θέλετε πείτε το, ήταν καθαρά δική μου... Και στάθηκα ανάξια να σκεφτώ καθαρά, ανάξια να κάνω αυτό που λαχταρούσα βαθιά στην ψυχή μου, ανάξια να σταθώ μάνα... 

Και αυτή ακριβώς η σκέψη με ρήμαξε και ας μην το κατάλαβε κανείς απολύτως. Και πάλευα με τους δαίμονες μου μέχρι που μίλησα, ζητώντας εγώ βοήθεια αυτή την φορά, σε αυτές τις Μάνες που το έχουν ζήσει και θα με καταλάβουν. 

Μαζί με τα λόγια τους, με δακρυσμένη προσευχή και κάποιες κινήσεις του Δημήτρη Γεράσιμου που μοιάζει κάποιες φορές να καθοδηγείται από ανώτερες δυνάμεις, βρήκα την γαλήνη ξανά. 

Γιατί η δυσάρεστη αλήθεια είναι πως όταν αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο, το σοκ είναι τόσο μεγάλο που ότι και αν κάνεις, ότι και αν επιλέξεις , εν τέλει θα υπάρξει κάτι που θα εύχεσαι να είχες κάνει διαφορετικά. Το μυαλό, η καρδιά και το σώμα παγώνουν, σχεδόν ακυρώνονται και ότι και αν ζεις μοιάζει απλά να το παρακολουθεις ως θεατής σε έναν εφιάλτη που δεν λέει να τελειώσει, σε έναν εφιάλτη που νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. 

Και η άλλη δυσάρεστη δική μου αλήθεια, είναι πως ότι καλύτερο μπορούσα να είχα κάνει- ανεπαρκές ή μη- το είχα κάνει. Πισωγύρισμα δεν έχει. Και όπως έμαθα να ζω με τις απώλειες μου, έτσι θα μάθω να ζω και με αυτές τις αλήθειες. Πάντα με αξιοπρέπεια, πίστη και ελπίδα. 

Στο πρώτο μου λοιπόν γαλήνιο πρωινό μετά από αυτές τις βασανιστικές ημέρες, ήρθε το δέμα της Μαρίας. Η Μαρία είναι μια αναγνώστρια του blog σχεδόν από το πρώτο κείμενο, ωστόσο δεν σχολιάζει συχνά. Επικοινώνησε πριν λίγο καιρό μαζί μου γιατί ήθελε να μου στείλει κάτι. και φυσικά σοκαρίστηκα μιας και όταν δεν έχω αυτό το feedback που πολύ συχνά λέω, μέσω των σχολίων, δεν μπορώ να φανταστώ καν εάν και πόσο έχω "επηρεάσει" μια ψυχή. Κατά συνέπεια δεν μπορούσα καν να φανταστώ τι ήταν αυτό που ήθελε η Μαρία να μου στείλει. 

Όταν τελικά έφτασε στα χέρια μου και άνοιξα το εξωτερικό περιτύλιγμα, προτού καν ανοίξω τρία ξεχωριστά τυλιγμένα δέματα, έπιασα στα χέρια μου το γράμμα. Ένα γράμμα τέσσερις σελίδες, σωστή κατάθεση ψυχής, που με τιμά αφάνταστα. Έκατσα όρθια και μάλιστα τυχαία βρισκόμουν δίπλα στο καντηλάκι μου. Η Μαρία μοιράστηκε μαζί μου το δικό της Γολγοθά- για τον οποίο γνώριζα μα όχι λεπτομερώς- την αδυναμία τεκνοποίησης.   Και με την έγκριση της μοιράζομαι αυτές τις πληροφορίες μαζί σας. 

Η Μαρία λοιπόν που βιώνει αυτού του είδους την απώλεια- γιατί απώλεια είναι και αυτή, πένθος και μάλιστα βαρύ- το μόνο που ονειρευόταν πάντα ήταν να γίνει μητέρα.  Αυτό που για την πλειοψηφία είναι αυτονόητο, για την Μαρία είναι αγώνας- ψυχικός, πνευματικός, σωματικός. Και μέσα σε όλα αυτά να πρέπει και πάντα να αντιμετωπίζει την αδιακρισία του κόσμου, την αγένεια και την πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης. Η εξομολόγηση της με συγκίνησε βαθιά...

Μόλις κατάλαβα από τα λεγόμενα της, ποιο είναι το δώρο που προοριζόταν για μένα και που μάλιστα,  εδώ και ένα χρόνο σχεδόν,  είναι στα χέρια της ενώ ψάχνει την κατάλληλη ευκαιρία να το στείλει, συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο.  

Πρόκειται για μια σπάνια απεικόνιση της Παναγίας να κρατά αντί για το Άγιο Βρέφος, τον Εσταυρωμένο σε μικρογραφία. Βρίσκεται στο νησί Λειψοί στα Δωδεκάνησα με την ονομασία Παναγία του Χάρου. Περισσότερα για την θαυμαστή αυτή εικόνα με ένα ιδιαίτερο θαύμα να την αφορά μπορείτε να διαβάσετε εδώ


Με συγκλόνισε βαθιά που ένας άνθρωπος που δεν με γνωρίζει παρά μόνο από τα γραφόμενα μου, ένας άνθρωπος που δεν έχει βιώσει την ίδια απώλεια με μένα εστίασε σε αυτή ακριβώς την απώλεια, στον πόνο που βίωσα και που με διαμόρφωσε, στην ίδια την καταιγίδα που με γονάτισε. Δεν εστίασε στην γαλήνη και την πίστη που ήρθε με τον καιρό , ούτε στο ουράνιο τόξο μου, ούτε στο γεγονός πως ξανασηκώθηκα. 

Εστίασε στην ουσία όλων. Στην απώλεια των παιδιών μου, που μέσω αυτών γεννήθηκα ξανά και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό. Η εικόνα δεν είναι τυχαία για μένα. Γιατί κάθε χρόνο, τις 23 Αυγούστου ανήμερα της εορταστικής πανήγυρις, ενώ βρίσκονται τα αποξηραμένα κρίνα στην εικόνα της,  ανθίζουν ξανά... Κάθε χρόνο. 

Η απώλεια δεν είναι κάτι που το αντιμετωπίζεις μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και τελείωσες. Η απώλεια είναι κάτι που αφού το αντιμετωπίσεις για πρώτη φορά, πέφτει κατά κάποιο τρόπο σε λήθαργο και κάποιες φορές ξυπνά και πάλι. Και καλείσαι κάθε φορά να πάρεις το τέρας και να το κάνεις λουλούδι. Λουλούδι που θα ανθίζει... 

Μαράκι μου, ο Θεός- όπως και η ίδια πολύ καλά ξέρεις ήδη- δεν ξεχνά ποτέ και πάντα ακούει. Μπορεί εμείς να μην κατανοούμε τα θέλω Του και τα γιατί. Μα Αυτός ξέρει. Και πόσο πιο σοφή από μένα είσαι ήδη. Εγώ χρειάστηκε να χάσω δυο κομμάτια της καρδιάς μου για να μάθω να Τον ευχαριστώ. Να Τον ευχαριστώ για όλες τις ευλογίες που τόσο απλόχερα μου έχει χαρίσει. Είμαι σίγουρη πως πολύ σύντομα θα μάθουμε τα ευχάριστα νέα και πως η αγκαλιά σας και η καρδιά σας θα γεμίσει... Είμαι σίγουρη πως το δικό σας λουλούδι θα ανθίσει... Και θα είμαι και εγώ εδώ να μιλάμε για μαιμουδίσματα... 

Όσο για την τόσο ξεχωριστή Παναγία που μου έστειλες.... Βρήκε ήδη την θέση της στο δωμάτιο μου... Εκεί που κάθε βράδυ σηκώνω ψηλά τα μάτια, ζητώ συγχώρεση και ευγνωμονώ βαθιά για τις ευλογίες της ζωής μου.... Όσο για τα μαιμουδοδώρα... Βρήκαν και αυτά την δική τους θέση, στην δική του καρδούλα... Ειλικρινά, με συγκίνησες τόσο που νομίζω πως έμεινα ξαφνικά να μην ξέρω πως να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και την αγάπη που ένιωσα να με κατακλύζει... 

Σε ευχαριστώ... 



10 σχόλια:

  1. Γλυκές μου κοπέλες...
    τις καλύτερες ευχές στη Μαρία και σε εσένα, Γιάννα μου...
    Η Παναγιά μας πάντα μαζί σας.

    Η εικόνα συγκλονιστική.
    "Ῥομφαία θα διαπεράσει την καρδιά σου", είχε πει ο Αρχάγγελος στη Μαριάμ, στον Ευαγγελισμό...αλλά, μετά τον ανείπωτο πόνο και το πένθος, η Παναγία μας έζησε και την ατέρμονη χαρά της Αναστάσεως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή μου!Χθες το πρωί στον προθάλαμο του γυναικολογου μου,είχαμε για ακόμα μια φορά την ίδια συζήτηση . Πόσο μετανιώνω που δεν άνοιξα το "ρημαδοκουτι" να δω το κοριτσάκι μου,να το αποχαιρετήσω όπως του άξιζε . Δυστυχώς η επιλογή μου βαραίνει τωρα κ τους ώμους του αντρουλη μου που σχεδόν του απαγορευσα να τη δει.Μπαινοντας λίγο αργότερα για την εξέταση μας, μαθαίνουμε οτι το άλλο μας κοριτσάκι ,αυτό της κοιλίτσας μου, μπαίνει σε φαση υπολειπομενης ανάπτυξης κ ισως χρειαστεί να το πάρουμε εσπευσμένα με καισαρική. Δεν ξερω αν χρειαστεί κ παλι νοσηλεια,θερμοκοιτιδα κ τα λοιπα.Ενιωσα παλι οτι πληρώνω τα λάθη μου,οτι τιμωρουμαι,σκέψεις που με πολλη δουλειά προσπαθώ τωρα χρονια να αποβαλλω.Σήμερα το πρωι πήγα να προσευχηθω στην αγ.Αικατερίνη κ στην Παναγιτσα την προστατιδα μου.Κ ναι,θα ξαναανθισει η ελπίδα μου κ πίστη μου κ ολα θα πάνε καλά για όλους μας κ για όλες σας!Η ανάρτηση σου ήρθε κ παλι την κατάλληλη στιγμή!
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου... Εύχομαι όλα να πάνε καλά... Η χάρη της Παναγίας πάνω από όλα να είναι δίπλα σας... Μην χάνεις την πίστη σου... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Γιάννα μου, τι ωραίες σχέσεις έχεις αποκτήσει εδώ στο ηλεκτρονικό σου σπιτάκι!!!! δύναμη στην Μαρία με το καλό να αποκτήσει ενα μωράκι γερό!!φιλικα με αγάπη Μαρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Της το εύχομαι και εγώ μέσα από την καρδιά μου... Έχω πάρει τόση αγάπη μέσα από αυτή την γωνίτσα μου που με συγκινεί αφάνταστα... Φιλιά πολλά ψαράκι...

      Διαγραφή
  4. Γλυκιά μου Γιαννα διάβασα ξανά και ξανά την ανάρτηση σου και κάθε φορά μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια!
    Χαίρομαι που ή εικόνα βρήκε τη θέση της στο σπίτι σας αν και ήμουν σίγουρη! Χαίρομαι που μοιραστηκες για ακόμη μία φορά τα πιο βαθιά σου συναισθήματα, σκεψεις που σε στοιχειώνουν, που θα γυρίσουν πολλές ακόμη φορές στο μυαλό σου. Ή απώλεια πονάει,τσακιζει, νεκρωνεί ένα κομμάτι της ψυχής σου, πόσο μάλλον όταν χάνεις και θάβεις το ίδιο σου το παιδί. Το μυαλό παραλύει από τον πόνο, θολώνει. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος αντιδράσεις. Γι αυτό προκειμένου να μην τρελαθείς το μυαλό παγώνει προσωρινά.
    Σε κάποιο σημείο με αποκαλείς σοφή. Δεν είμαι, εσύ με έκανες. Δε μπορώ να διανοηθώ αυτό που πέρασες, καμιά μανούλα δε πρέπει να τα περνάει αυτά .Κατάλαβες ότι δύο χρόνια σε παρακολουθώ και ακόμη δε μπορώ να το χωνέψω. Πως λοιπόν εγώ να παραπονεθώ γι αυτά που περνάμε εμείς? Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν εμένα έγκυος όταν παντρευτηκαμε τώρα θα είχαμε μωρό ενός έτους. Και μετά σκέφτομαι εσένα και άλλες μανούλες που ξέρεις ότι τώρα το μωρό σου θα ήταν έξι χρόνων. Ότι το κοριτσάκι σου θα ήταν κοντά στα 8 αν τα θυμάμαι καλά πάνω κάτω. Πως μπορώ να κάνω τέτοιες σκέψεις όταν εσύ πέρασες κάτι τοσο αδιανόητο??? Όπως ξέρω γυναίκες που κάναν ένα σωρό εξωσωματικες και ακόμη το παλεύουν. Εγώ δεν έχω περάσει τπτ ακόμη. Ελπίζω και προσεύχομαι μόνο να έρθει αν και δύσκολα εύκολα!
    Και κάτι ακόμη... Το παιδί που χάνει τους γονείς του λέγεται ορφανό, ο/η συζυγος που χάνει σύζυγο λέγεται χήρος/α. Το ελληνικό λεξιλόγιο, το πιο πλούσιο λεξιλόγιο στον κοσμο, που έχει μία διαφορετική λέξη για κάθε συναίσθημα,πραγμα,κτλ δεν μπόρεσε να κλείσει όλο τον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της σε μια μόνο λέξη. Δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη να εκφράσει την τραγωδία αυτή! Δεν είσαι ανάξια μάνα, είσαι μία μάνα που καμιά λέξη σε κανένα λεξιλόγιο δε μπορεί να χαρακτηρίσει.
    Είσαι μία δυνατή γυναίκα που μέσα από το δικό σου πόνο βοήθησες τόσες άλλες γυναίκες... Είσαι μία γυναίκα που μετέτρεψε την τόσο προσωπική σου τραγωδία σε ελπίδα. Σε μένα που προσπαθώ, στη μάνα που έχασε το μωρό της και παλεύει να ξανά μείνει έγκυος, στη μάνα που έχει ήδη ένα ουράνιο τόξο στα χέρια της και ένα τόσο βαρύ φορτίο στην ψυχή και στην καρδιά της.
    Ο Δημήτρης Γερασιμος είναι πολύ τυχερός που έχει εσάς για γονείς. Είμαι σίγουρη ότι θα γίνει ένας υπέροχος άνθρωπος.
    Ένα είναι σίγουρο, θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μαρία μου δεν ξέρεις πόσο μα πόσο με συγκίνησες και με συγκινείς... Ειλικρινά... Εύχομαι να τα πούμε και από κοντά κάποια στιγμή.. Δεν ξέρω αν αξίζω όσα λες, αν είναι ο Δημήτρης Γεράσιμος τόσο τυχερός, όμως είμαστε εμείς τόσο μα τόσο τυχεροί και ευλογημένοι και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όχι μόνο για όσα μας έχει δώσει η ζωή μα και για όσα μας έχει πάρει... Σε ευχαριστώ και πάλι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για τα τόσο όμορφα σου λόγια, για την πράξη σου αυτή που μας γέμισε αγάπη... Εύχομαι και προσεύχομαι πολύ σύντομα αν γεμίσει η αγκαλιά σας....

      Διαγραφή
  5. Γιάννα μου αγαπημενη!Σου στέλνω ξανά δεύτερο σχόλιο γιατί ειμαι θετικά συγκλονισμενη.Ηρθαμε μια βολτούλα με τον άντρα μου σε ένα χωριουδάκι για να ηρεμήσουμε λίγο. Οι κάτοικοι εδώ μας πρότειναν να επισκεφθούμε ευνα πολύ παλιό εκκλησάκι της Παναγίας Κερας.Ξέρεις ποια εικόνα είδα μόλις μπήκα μέσα?Αυτή ακριβώς που σου έστειλε η φίλη μας η Μαρία! Το παίρνω σαν θετικό σημάδι και περιμένω τη Δευτέρα στην επαναληπτική μου εξέταση να ακούσω πιο αισιόδοξα νέα! Τι λαμπερό συναίσθημα η ελπίδα!
    Με αγάπη
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι;;; Πολύ χάρηκα.. Αναμένω νέα σου κορίτσι μου όμορφο...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...