Μου λείπεις βρε αστεράκι...

Μερικές φορές μου φαίνεται σαν ψέμα. Απλά δεν μπορώ να πιστέψω πως θα ήσουν τώρα έξι χρονών. Δεν μπορώ να πιστέψω πως πάλευα δυόμιση μήνες κλινήρης μέσα σε ένα νοσοκομείο για να γεννηθείς και να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Μερικές φορές ακόμα να πιστέψω πως ποτέ δεν σε κράτησα στην αγκαλιά μου...

Σε κοιτάζω στην φωτογραφία που σου έβγαλε ο μπαμπάς σου αφού σου φόρεσε τα ρουχαλάκια που είχαμε διαλέξει, και δεν θέλω να σκέφτομαι πως το κορμάκι σου ήταν κρύο γιατί δεν το είχα ονειρευτεί αυτό. Ποιος γονιός το ονειρεύεται αυτό; Δεν θέλω να σκέφτομαι πως σε κλείσαμε μέσα σε ένα μνήμα και ας ξέρω πια καλά πως μόνο το σώμα σου είναι εκεί μέσα, δεν είσαι εσύ.... Η ψυχή σου είναι ψηλά, ζεστά... Είναι στον παράδεισο.

Σε κοιτάζω σε αυτή την φωτογραφία και σκέφτομαι πόσο μοιάζεις στον μικρό σου αδελφό - σχεδόν ίδιοι ήσασταν όταν γεννηθήκατε -και αναρωτιέμαι... Πως άραγε θα ήσουν μεγαλώνοντας; Θα έμενες μελαχρινός ή θα ξανθαινες όπως αυτός; Τι προσωπικότητα θα είχες; Πως θα ήταν η γλυκιά σου φωνή; Και σκέφτομαι...  Άραγε όταν θα ανταμώσουμε ξανά πως θα είσαι; Έτσι όπως σε άφησα, ή όπως θα γινόσουν ως ενήλικας;

Αναρωτιέμαι... Και είναι πράγματα που δεν πρέπει να αναρωτιέται ένας γονιός....

Έξι χρόνια τώρα δεν έχω ζητήσει τίποτα. Δεν έχω ζητήσει απαντήσεις, εξηγήσεις - τίποτα. Έξι χρόνια όμως λαχταράω κάθε μέρα ένα σημάδι....

Ένα σημάδι πως είσαι εκεί που πιστεύω. Πως βλέπεις.  Αγαπάς. Πρεσβεύεις. Ίσως μέχρι τώρα να πίστευες πως δεν το χρειάζομαι πραγματικά. Πως δεν ήταν η ώρα. Είμαι σίγουρη πως είσαι πολύ πιο σοφός από μένα καρδιά μου... Και να που μόλις άρχισα και πάλι να βουλιάζω στον φόβο, εσύ με τράβηξες. Το σημάδι δεν ήταν αποκλειστικά δικό μου. Ήταν κυρίως του μικρού σου αδελφού. Εκεί το έστειλες. Και εγώ συντονισμένη με αυτόν, έχοντας ανοιχτή την καρδιά - το πήρα... Και σε ευχαριστώ για αυτό...

Σε ευχαριστώ που είσαι γιος μου. Που με επέλεξες. Που μου έστειλες τον αδελφό σου. Που τώρα προσπαθείς, είτε να μου στείλεις ένα ακόμα αδελφάκι, είτε την ικανοποίηση πως τουλάχιστον προσπάθησα. Δεν ξέρω ακόμη.. Θα πεις στην αδελφή σου πως την ευχαριστώ και αυτήν; Πάντα προηγούνται τα δικά σου ουράνια γενέθλια, και δεν θέλω να είμαι άδικη. Όμως είναι περίεργο. Γιατί ο Δημήτρης Γεράσιμος μόνο για σένα μιλάει... Γιατί; Ακόμα κάτι για το οποίο αναρωτιέμαι...


Πόσα θα έχουμε να πούμε, ναι;

Σε αγαπάω βρε αστεράκι... Και μου λείπεις πάντα. Που θα πάει... Κάποτε θα συναντηθούμε...