Παρά δύο μέρες 37! (παρακαλώ;;;)

Πως είπατε; Ορίστε;; 

Καλέ ναι. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει. Η ληξιαρχική πράξη γέννησης το λέει ξεκάθαρα: 04 Μαρτίου του 1980! Κάτσε, να ξανακάνω τους υπολογισμούς μου- μισό- θέλει και χρόνο.... 

Ναι, ναι ξεκάθαρα και ολοστρόγγυλα 37 χρονάκια ζω και βασιλεύω και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ευγνώμων! Όσοι με παρακολουθείτε τρία χρόνια τώρα- τα συγχαρητήρια μου παρεπτιπτόντως που με αντέχετε- ξέρετε πολύ καλά πως κανένα απολύτως πρόβλημα δεν έχω με το γεγονός πως... μεγαλώνω! 

Και γιατί να έχω; Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία; Όχι σας το λέω εγώ. 

Δύο μέρες λοιπόν πριν σβήσω 37 ολόλαμπρα κεράκια- που ακόμα έχουμε γλυτώσει και δεν έχουν λιώσει καμία τούρτα- βρίσκομαι εδώ να παραλογίζομαι πάλι όπως κάθε χρόνο! (παραλογισμός  παρά δύο μέρες 35- παραλογισμός παρά δύο μέρες 36!) 

Τα αγάπησα τα 36. Γιατί στα 36 με αγάπησα και πάλι, μου έδωσα χρόνο και κάμποσο ντάντεμα. Πρόσεξα το σώμα μου και την διατροφή μου, χωρίς όμως να νιώσω ότι στερούμαι γεύσεις και συνήθειες που τόσο αγαπώ. Διάβασα και πάλι βιβλία που δεν απευθύνονται σε ηλικίες 3+. (αν και απόλαυσα και έμαθα πολλά και από αυτά!) Πήγα και πάλι κομμωτήριο, έτσι μόνο και μόνο για να νιώσω όμορφα, και δεν το έκανα μόνο μια φορά. Κατέβηκα για ψώνια και για βόλτα μόνη μου- νομίζω τέσσερις φορές- (το ξέρω, το ξέρω- γελάτε με τις υπερβολές μου!),  αλλά για μια μητέρα που τόσο λαχτάρησε την μητρότητα, το να καταφέρω έστω και τόσες φορές να το κάνω χωρίς να μπω στον πειρασμό να πάρω μαζί και το μαιμούδι είναι μεγάλο επίτευγμα! Απλοποίησα ακόμα περισσότερο την ζωή μου παύοντας πια να νοιάζομαι για τυπικές υποχρεώσεις ή ανώφελες και εξεζητημένες λεπτομέρειες στην καθημερινότητα μου- όπως πχ το "επιμελώς ατημέλητα αφημένο" ριχτάρι στον καναπέ μου και ασχολήθηκα αποκλειστικά με πράγματα που ήθελα να κάνω και μου έδιναν χαρά. Αν έμαθα κάτι στα 37 αυτά επίγεια χρόνια μου, είναι πως η ζωή είναι πολύ πολύτιμη, μικρή και εύθραυστη για να αναλώνεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν σου προσφέρουν τίποτα απολύτως. Έμαθα να το κάνω χωρίς ίχνος ενοχής και αυτό είναι εθιστικά υπέροχο μέσα στην ελευθερία που κρύβει. 

Ξέρετε ο γενέθλιος μήνας μου είναι και ο μήνας που έχασα το πρώτο μου παιδί- το κοριτσάκι μου. Μου πήρε χρόνια να αρχίσω να τα γιορτάζω ξανά, η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν έγκυος στον Δημήτρη Γεράσιμο, τρία χρόνια μετά. Από τα 30 ως τα 33 έχω ένα τεράστιο κενό- ούτε που θυμάμαι τι έκανα ανήμερα τα γενέθλια μου. Χρειάστηκε πολύ εσωτερική αναζήτηση και μεγάλη δύναμη για να αρχίσω να τα γιορτάζω ξανά- και το κάνω με σιγουριά αφού ξέρω πια καλά πως η ζωή μας είναι ένα πολύτιμο δώρο- όσο δύσκολες και απαιτητικές και αν είναι οι προκλήσεις της- ένα δώρο τόσο πολύτιμο που δεν πρέπει να το υποτιμάμε, πρέπει να στεκόμαστε αντάξιοι αυτής της ευλογίας. Ωστόσο, δεν το κρύβω πως κάθε τέτοια μέρα θα σκεφτώ πως η πιο θλιβερή μου αλήθεια είναι πως ενώ οι καρδιές των δυο πρώτων μου παιδιών σταμάτησαν να χτυπούν,  η δική μου συνέχισε. Και δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος που δεν το έχει ζήσει να καταλάβει πόσο αντιφατικό συναίσθημα είναι αυτό. 

Φέτος όμως, πιο σίγουρη από ποτέ πως τα αγγελούδια μας,  μας φωτίζουν από ψηλά, είμαι έτοιμη να αγκαλιάσω αυτό το 7 δίπλα στο 3, ποτέ δεν αγάπησα μονό αριθμό - το 7 ιδίως καθόλου- μυστήριο για μένα το γιατί. Και πολύ ανυπομονώ να σβήσω αυτά τα 37 κεράκια με το μικρό μου μαιμουδάκι αγκαλιά και το άλλο μου εγώ- πάντα εκεί, πιο δίπλα ή πιο πίσω- διακριτικός όπως πάντα να φυλάει πάντα τα νώτα μου και να καμαρώνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο... 

Παρά δύο μέρες 37 λοιπόν και  επιλέγω για τις επόμενες μέρες να νιώθω πριγκίπισσα- όπως άλλωστε πάντα με αποκαλεί η Σουλτάνα. Οπότε αν με δείτε να κρατάω το κεφάλι ψηλά, θα είναι για να μην πέσει το "φανταστικό" μου στέμμα...