Εφτά χρόνια η δική σου απουσία...

Οδηγούσα τις προάλλες και άκουσα ένα τραγούδι που έχω συνδέσει με τα αγγελούδια μου. Ενώ το σιγοτραγουδούσα, ξαφνικά πάγωσα- για λίγα δευτερόλεπτα τόσο που ήμουν έτοιμη να σταματήσω στην άκρη του δρόμου. 

Ο λόγος που στιγμιαία πάγωσα είναι επειδή φοβήθηκα πως είχε περάσει η ουράνια επέτειος του κοριτσιού μου και εγώ το είχα ξεχάσει. 

Και αυτή είναι μια ακόμα δύσκολη αλήθεια της νεογνικής απώλειας. 

Όχι. Δεν την είχα ξεχάσει την επέτειο. Η επέτειος είναι σήμερα. Για μια στιγμή όμως αμφισβήτησα τον ίδιο μου τον εαυτό...

"Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα

χωρίς κανείς να το μαλώσει' σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,

εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα

κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή

και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα

σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα

μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα

να ζεσταθούνε' και λίγο πιο πέρα

ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο

φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά

κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του." (Σχήμα της απουσίας, Γ. Ρίτσος)

Όταν όμως η μόνη σου ανάμνηση είναι εφτά μήνες κύησης, ένας δύσκολος τοκετός έξι ωρών- και πόνος, αβάσταχτος πόνος για χρόνια ολόκληρα από τον οποίο ακόμα δεν έχεις ξεφύγει και ούτε θα ξεφύγεις- το μυαλό μπορεί να παίξει ύπουλα παιχνίδια... 

Βλέπεις, αυτές είναι οι αναμνήσεις μου. Και μόνο αυτές. Θυμάμαι έναν υπέρηχο- πριν καν την Α' επιπέδου, όπου κουνούσε τα χεράκια της και τα ποδαράκια της τόσο πολύ- ήταν τόσο δραστήρια εκεί μέσα... Μα τόσο ακίνητη όταν γεννήθηκε. Θυμάμαι την Β' επιπέδου πόσο όμορφη μου είχε φανεί η κόρη μου και ας είχαν αρχίσει οι ανησυχητικές μετρήσεις από τους γιατρούς. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, πόνος- αγωνία και πάλι πόνος και πάλι αγωνία...

Για αυτούς ήταν ένα έμβρυο. Για μένα ήταν η κόρη μου. Για αυτούς ήταν μια ανεπιτυχής κύηση. Για μένα ήταν η κόρη μου. Για όλους τους άλλους ήταν μια αποβολή. Για μένα ήταν η κόρη μου. 

"Ένα μικρό κορίτσι, ανύποπτα, νυχτώθηκε άξαφνα μέσα στη λύπη.

Τι 'ταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;

Ήταν δικά του αυτά; Και περίμεναν πίσω απ΄ το γέλιο του

πανέτοιμα κι επίβουλα; Κι αυτά τ' αγαπημένα πρόσωπα

που έσκυβαν πάνω του, μακρινά κιόλας; Άνοιξε ήσυχα, λοιπόν,

την πόρτα ενός άστρου, μπήκε μέσα προφυλακτικά να μην ακούσουμε,

μα όλες τις νύχτες 'κείνη η πόρτα ανοιχτή

χτυπάει απ' τον αγέρα του μικρού λυγμού του. Κι ούτε μπόρεσε να σηκωθεί πια να την κλείσει.

           Ούτε μπορούμε (είναι μακριά) να την κλείσουμε." (Σχήμα της Απουσίας, Γ. Ρίτσος) 

Για μένα θα είναι πάντα η κόρη μου. Και είναι δύσκολο διότι ποτέ δεν την είδα πέρα από τον υπέρηχο- ώστε να ξέρω πως είναι.  Ποτέ δεν την άγγιξα να νιώσω την- έστω πρόσκαιρη ζεστασιά της. Ποτέ δεν την μύρισα- να μου την θυμίζει κάτι ακόμα. Ποτέ δεν την έβαλα πάνω στο στήθος μου ελπίζοντας πως οι χτύποι της  σπασμένης μου καρδιάς θα την φέρουν και πάλι πίσω. Ποτέ δεν θα μάθω αν η αγάπη μου θα ήταν τόσο δυνατή ώστε να κάνει την διαφορά. Ποτέ δεν έδωσα την πιο ζεστή μου αγκαλιά, το πιο ουσιώδες μου φιλί. 

Είναι δύσκολο να κρατιέσαι από τόσο δυνατά συναισθήματα, μα τόσες λίγες μνήμες. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Απλά είναι δύσκολο. 

"Δε μας γνωρίζει τίποτα. Μα εσύ επιμένεις αόρατη

να μας γνωρίσεις πάλι με τη ζωή - να συμμαχήσουμε. Αν είναι

το βλέμμα σου μέσα στο βλέμμα μας, δε θ' αρνηθούμε

να δούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε. Αυτός ο νέος

ίσως μια μέρα και να σ' αγαπούσε. Ετούτα τα κορίτσια

ίσως και θα ΄ταν φιλενάδες σου. Σε τούτο το σχολείο

θα πήγαινες μεθαύριο. Κι έτσι μέσα στη νύχτα

που φεύγουμε ξένοι, μπρος σε δυο σειρές ακατοίκητα σπίτια,

κάτω από γλόμπους χωρίς αχτίνες σαν κλεισμένα χέρια,

μια γλάστρα ποτισμένη που στάζει απ' το παλιό μπαλκόνι

εμπιστεύεται πάλι τον ήχο της σ' εμάς' μια πόρτα

μισανοιγμένη, ξαγρυπνάει για ΄μας κι αυτός ο ξύλινος πάγκος

παρατημένος καταμεσής στην ερημιά, εμάς περίμενε να καθίσουμε, ξέροντας

πως κάπου εκεί, σ' ένα μοναχικό παράθυρο, κρεμασμένο

ψηλά στη νύχτα, εσύ, πίσω απ' το δαντελένιο κουρτινάκι,

περιμένεις να σου χαμογελάσουμε." (Σχήμα της Απουσίας, Γ. Ρίτσος) 

Τόσα γιατί, τόσα πως, τόσα αναπάντητα ερωτήματα... Το πιο αδικημένο από όλα μου τα παιδιά είναι το κορίτσι μου, θαρρείς πως για κανέναν άλλον δεν γεννήθηκε παρά μόνο για μας. Μα και εμείς, χαμένοι μες την άγνοια και τον πόνο, δεν της χαρίσαμε όλα όσα έπρεπε. Δεν πράξαμε όπως θα θέλαμε στα αλήθεια. Κάναμε σχεδόν μόνο λάθη μαζί της. Και αυτό το φορτίο θα είναι κάτι που θα κουβαλάμε για πάντα- παρέα με την απουσία της. 

Αυτή την απουσία που μέσα της κρύβεται όλη η ουσία. 

Κοριτσάκι μου, πόσα συγνώμη σου έχω ζητήσει το ξέρεις... Ξέρω πια- το αποδέχτηκα- θα μου φανερωθείς όταν θελήσεις. Εγώ να ξέρεις πάντα θα περιμένω. Στο μεταξύ, εκεί θα είσαι να το βλέπεις.... Μπορεί για λίγο να παγώνω κάποιες φορές- να φοβάμαι πως ξέχασα την μέρα που έζησα τον πρώτο μου και πιο συγκλονιστικό μου τοκετό... Μα δεν θα γίνει αυτό... Στο υπόσχομαι... 

Μου το υπόσχομαι.... 

"Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,

χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει

σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο

το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,

χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της -

ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη

γιατί, για ό,τι γίνεται 'κείνο που λείπει

φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη." (Σχήμα της Απουσίας, Γ. Ρίτσος)

Εφτά τα χρόνια μακρυά σου...