"Μπ(ρ)άβο σου μαμά!"

Πόσο όμορφο είναι να ακούς "μπράβο", ναι; Ο τετράχρονος γιος μου, μου το θύμισε αυτό. 

Συνηθίζουμε να επιβραβεύουμε πολύ τα παιδιά μας- όσο μικρότερα τόσο περισσότερο, σωστά; Κάθε μικρό ή μεγάλο τους επίτευγμα είναι άξιο θαυμασμού και αναγνώρισης γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως αυτή μας ακριβώς η επιβράβευση είναι που θα τα παροτρύνει να προσπαθήσουν και άλλο, αυτή που θα τα οδηγήσει στο να επιτύχουν και άλλα, και άλλα και άλλα... 

Γιατί; Μα γιατί νιώθεις τόσο, μα τόσο όμορφα όταν το ακούς...  Καρδιά, ψυχή και μυαλό χαμογελάνε και ενστικτωδώς θέλουν να το ακούσουν ξανά και ξανά... 

Πότε το ξεχνάμε αυτό; Πότε ξεκινάμε να θεωρούμε αυτονόητο το κάθε επίτευγμα- μικρό και μεγάλο- την κάθε προσφορά, κάθε πράξη; Πότε ξεκινάμε να θεωρούμε αυτονόητη έστω την προσπάθεια; 

Ο γιος μου πάντως ακόμα το θυμάται. Θυμάται πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι, έτσι με επιβραβεύει και αυτός με τα "μπράβο " του που τόσο απλόχερα μου χαρίζει. 

"Μπ(ρ)άβο σου μαμά, το φαγητό είναι πολύ νόστιμο" 

"Μπ(ρ)άβο σου μαμά, τα κατάφερες. Πάρκαρες!" (σε ένα χώρο που με δυσκολία χωράει το αυτοκίνητο). 

"Μπ(ρ)άβο σου μαμά, θυμήθηκες πως ήθελα ψωμί με ταχίνι για πρωινό" 

"Μπ(ρ)άβο σου μαμά, πρόλαβες και έκανες όλες τις δουλειές σου" 

Σήμερα λοιπόν, κατάλαβα με δυο μέρες καθυστέρηση σχεδόν, για ποιο λόγο σε ένα πατίνι playmobil, έχει στο κέντρο υποδοχή για ένα διάφανο μικρό τουβλάκι. Επειδή το παιχνίδι αφορούσε σε ληστή που τον συλλαμβάνουν με το πατίνι, είχα πια επαναπαυτεί πως επρόκειτο για διαμάντι που είχε κλέψει. Σε μια όμως ξαφνική επιφοίτηση, συνειδητοποίησα πως είναι εκεί για να στέκεται ακίνητο το ανθρωπάκι όταν παίζει μαζί του το παιδί αναπαριστώντας την φυγή του με αυτό! Και ενώ φυσικά η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ πόσο- μα πόσο- χαζή μπορεί να είμαι για να μην το καταλάβω αμέσως, ακούω το μαιμούδι μου να μου λέει: 

"Μπ(ρ)άβο σου μαμά, που το κατάλαβες! Φοβερό! Πως το κατάλαβες;" 

Και έμεινα εκεί- σχεδόν συγκινημένη με την χαζομάρα μου- που μου χάρισε μια τέτοια στιγμή με το μαιμούδι μου και με οδήγησε σε έναν τέτοιο ειρμό σκέψεων. 

Πραγματικά. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε "Μπράβο"; Από ενήλικα. Που μαγειρέψατε ένα νόστιμο φαγητό. Που απλά μαγειρέψατε και ας τρέχατε σαν την τρελή ή που απλά δεν είχατε διάθεση. Που κάνετε το σπίτι σας να μοιάζει καθημερινά με σπιτικό. Που αποδίδετε στην εργασία σας. Που μέσα σε όλα φροντίζετε ακόμα τον εαυτό σας ώστε να είναι στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του. Που δεχτήκατε σιωπηλά μια κριτική. Ή ένα ξέσπασμα. 

Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά που είπατε "Μπράβο"; Σε ενήλικα. Που δουλεύει σκληρά καθημερινά και πάλι καταφέρνει να δώσει λίγο από τον εαυτό του στην οικογένεια του. Που σας βοήθησε με κάτι που δεν καταφέρνατε εσείς. Που θυμήθηκε να κάνει κάτι που είχατε ζητήσει. Που έκανε κάτι για σας με χαμόγελο και όχι μιζέρια. Που δέχτηκε και αυτός σιωπηλά μια κριτική. Ή ένα ξέσπασμα. 

Και το κυριότερο; Πότε είπατε τελευταία φορά "Μπράβο" στον εαυτό σας; Που προσπαθείτε πάντα τόσο σκληρά. Που είστε η μητέρα, σύζυγος, αδελφή, κόρη, που θέλετε να είστε. ('έστω και στο περίπου). Που χάσατε μερικά από τα κιλά που θέλατε. (έστω και όχι όσα θέλατε). Που καταφέρατε να φτιάξετε κάτι για το οποίο δεν ήσασταν γνώστης. Που τα φέρνετε όλα βόλτα καθημερινά. Που- απλά- σηκωθήκατε και σήμερα από το κρεβάτι ενώ το μόνο που θα θέλατε πιθανότατα είναι να μείνετε όλη μέρα σε αυτό και να κοιμάστε. 

Πολλές φορές έχω πει πως από όταν έγινα μητέρα, έχω γίνει πολύ καλύτερος άνθρωπος. Τα παιδιά έχουν αυτή την μαγική ικανότητα αρκεί να τα αφήσεις να σε οδηγήσουν. Να τα αφουγκραστείς αντί να σκέφτεσαι ποια θα είναι η επόμενη μεγαλεπήβολη κουβέντα που θα ξεστομίσεις ως ενήλικας. 

Έχω βάλει λοιπόν το "Μπράβο" στην ζωή μου. Προς ενήλικες. Και προς μεγαλύτερα παιδιά διότι από εκεί ξεκινάει το "κακό". Και έχω παρατηρήσει πως σχεδόν δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν. Τόσο πολύ το έχουμε ξεχάσει. Και είναι πολύ λυπηρό. 

Αυτό λοιπόν το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μένα και σε κάθε έναν εκεί έξω που βιάστηκε να χαρακτηρίσει κάτι που έκανε ή δεν έκανε χαζό. Για να κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε μήπως ένα παιδί μας έλεγε "Μπράβο" ... 

Και στην συνέχεια να διαβάσουμε όλο το κείμενο από την αρχή, αντικαθιστώντας την λέξη "Μπράβο"¨με την λέξη "Ευχαριστώ".  (κάνοντας μερικές παραλλαγές σε κάποια παραδείγματα). 

Πόσο πιο όμορφα θα κυλούσαν οι μέρες μας, σωστά; 

(Μπράβο σας που με αντέξατε μέχρι εδώ και... ευχαριστώ!)