Προσπαθώ να γράψω. Να βρω τις λέξεις. Να τις ξεθάψω πάλι από αυτό το ντουλαπάκι που τόσο καλά τις κρύβω όταν θέλω λίγο να με προστατέψω. Να με κανακέψω. Να "ξεχάσω" για λίγο τα όσα έζησα.
Δυστυχώς μιλάω για την νεογνική απώλεια. Αυτή που σου παγώνει το αίμα και σου σταματάει το μυαλό. Ο λόγος που αυτή την περίοδο θέλω λίγο να με προστατέψω είναι επειδή τόσα χρόνια αποφασίσαμε να ξαναμπούμε στην διαδικασία μιας πιθανής εγκυμοσύνης και όλων των ρίσκων που γνωρίζουμε πολύ καλά πως κρύβει. Και λέω αποφασίσαμε διότι παρά το γεγονός πως ήρθε το ουράνιο τόξο στην ζωή μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν τρέμουμε για όσα ξέρουμε πολύ καλά πως μπορεί να συμβούν. Ταυτόχρονα, μετά το περιστατικό με τον παρολίγον πνιγμό του αγοριού μας- του πλάσματος αυτού που τόσο ματώσαμε για να αποκτήσουμε- είδα και πάλι τον θάνατο κατάματα και πάγωσε και πάλι το αίμα μου. Σταμάτησε το μυαλό μου. Προσπαθώ λοιπόν με νύχια και με δόντια να με προστατέψω από αυτά τα φαντάσματα που με καταδιώκουν και παίζουν με το μυαλό μου και την καρδιά μου.
Να όμως που ο πόνος είναι πάντα εδώ, οι απώλειες συνεχίζουν να συμβαίνουν και ο ουρανός όλο και γίνεται πιο φωτεινός από αστέρια. Και δεν μπορώ να το αγνοήσω. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια. Δεν μπορώ γιατί ξέρω καλύτερα. Ξέρω σε τι μαύρα σκοτάδια έχουν βουλιάξει οι μανούλες αυτές- οι τόσο "φρέσκες" αυτές μανούλες αγγέλων που τόσο αναπάντεχα και σκληρά έχασαν τα μωρά τους. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι να φανεί ένα χέρι και να σε τραβήξει έξω.
Πόσα ακόμα αγγελούδια.... Δεν τολμώ να μετρήσω. Πόσος πόνος.... Δεν γίνεται να τον υπολογίσω. Πόσες αιτίες... Δεν θέλω να τις απαριθμήσω γιατί δεν θα ήσασταν ήσυχοι ποτέ ξανά.
Και ένα και μόνο τεράστιο γιατί... Γιατί να δίνει -ρώτησε μια μανούλα -αφού έχει σκοπό να πάρει πίσω;;;
Δεν ξέρω να σας πω. Η απάντηση είναι τόσο προσωπική για τον καθέναν- μα αργεί πολύ να έρθει. Και πρέπει να έχεις ανοιχτή την καρδιά σου για να την ακούσεις, πρέπει να πιστέψεις, πρέπει να αποδεχθείς πως είμαστε δικά Του παιδιά, πως τίποτα δεν μας ανήκει πέρα από την ψυχή μας. Και αυτή είναι που πρέπει να φροντίσουμε όσο τίποτε άλλο.
Προσωπικά Τον ευχαριστώ που μου έδωσε τρία παιδιά και ας πήρε τα δυο πίσω. Άργησα να Τον ευχαριστήσω, μα τώρα πια το νιώθω ειλικρινά. Τον ευχαριστώ διότι με δίδαξε τι σημαίνει η απόλυτη αγάπη, η απόλυτη παραδοχή. Με δίδαξε την ουσία, να είμαι ευτυχισμένη απλά που ξυπνάω κάθε πρωί.
Γιατί η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο όλων, το έχω πει πολλές φορές. Τίποτα δεν τελειώνει με τον θάνατο. Αντίθετα, τότε γεννιόμαστε πραγματικά και αιώνια. Άλλωστε η ελπίδα είναι αυτή που πεθαίνει τελευταία. Στο μεταξύ υπομονή, επιμονή, πείσμα και πίστη...
Αυτό μόνο. Και μια τεράστια αγκαλιά σε σας. Ξέρετε ποιες είστε. Και την προσευχή μου να γαληνέψει η ψυχή σας. Τίποτα άλλο.
Δυστυχώς μιλάω για την νεογνική απώλεια. Αυτή που σου παγώνει το αίμα και σου σταματάει το μυαλό. Ο λόγος που αυτή την περίοδο θέλω λίγο να με προστατέψω είναι επειδή τόσα χρόνια αποφασίσαμε να ξαναμπούμε στην διαδικασία μιας πιθανής εγκυμοσύνης και όλων των ρίσκων που γνωρίζουμε πολύ καλά πως κρύβει. Και λέω αποφασίσαμε διότι παρά το γεγονός πως ήρθε το ουράνιο τόξο στην ζωή μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν τρέμουμε για όσα ξέρουμε πολύ καλά πως μπορεί να συμβούν. Ταυτόχρονα, μετά το περιστατικό με τον παρολίγον πνιγμό του αγοριού μας- του πλάσματος αυτού που τόσο ματώσαμε για να αποκτήσουμε- είδα και πάλι τον θάνατο κατάματα και πάγωσε και πάλι το αίμα μου. Σταμάτησε το μυαλό μου. Προσπαθώ λοιπόν με νύχια και με δόντια να με προστατέψω από αυτά τα φαντάσματα που με καταδιώκουν και παίζουν με το μυαλό μου και την καρδιά μου.
Να όμως που ο πόνος είναι πάντα εδώ, οι απώλειες συνεχίζουν να συμβαίνουν και ο ουρανός όλο και γίνεται πιο φωτεινός από αστέρια. Και δεν μπορώ να το αγνοήσω. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια. Δεν μπορώ γιατί ξέρω καλύτερα. Ξέρω σε τι μαύρα σκοτάδια έχουν βουλιάξει οι μανούλες αυτές- οι τόσο "φρέσκες" αυτές μανούλες αγγέλων που τόσο αναπάντεχα και σκληρά έχασαν τα μωρά τους. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι να φανεί ένα χέρι και να σε τραβήξει έξω.
Πόσα ακόμα αγγελούδια.... Δεν τολμώ να μετρήσω. Πόσος πόνος.... Δεν γίνεται να τον υπολογίσω. Πόσες αιτίες... Δεν θέλω να τις απαριθμήσω γιατί δεν θα ήσασταν ήσυχοι ποτέ ξανά.
Και ένα και μόνο τεράστιο γιατί... Γιατί να δίνει -ρώτησε μια μανούλα -αφού έχει σκοπό να πάρει πίσω;;;
Δεν ξέρω να σας πω. Η απάντηση είναι τόσο προσωπική για τον καθέναν- μα αργεί πολύ να έρθει. Και πρέπει να έχεις ανοιχτή την καρδιά σου για να την ακούσεις, πρέπει να πιστέψεις, πρέπει να αποδεχθείς πως είμαστε δικά Του παιδιά, πως τίποτα δεν μας ανήκει πέρα από την ψυχή μας. Και αυτή είναι που πρέπει να φροντίσουμε όσο τίποτε άλλο.
Προσωπικά Τον ευχαριστώ που μου έδωσε τρία παιδιά και ας πήρε τα δυο πίσω. Άργησα να Τον ευχαριστήσω, μα τώρα πια το νιώθω ειλικρινά. Τον ευχαριστώ διότι με δίδαξε τι σημαίνει η απόλυτη αγάπη, η απόλυτη παραδοχή. Με δίδαξε την ουσία, να είμαι ευτυχισμένη απλά που ξυπνάω κάθε πρωί.
Γιατί η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο όλων, το έχω πει πολλές φορές. Τίποτα δεν τελειώνει με τον θάνατο. Αντίθετα, τότε γεννιόμαστε πραγματικά και αιώνια. Άλλωστε η ελπίδα είναι αυτή που πεθαίνει τελευταία. Στο μεταξύ υπομονή, επιμονή, πείσμα και πίστη...
Αυτό μόνο. Και μια τεράστια αγκαλιά σε σας. Ξέρετε ποιες είστε. Και την προσευχή μου να γαληνέψει η ψυχή σας. Τίποτα άλλο.
Μόλις χθες πήγα να δω το αγγελούδι μου,κ γύρισα σπίτι με ακόμα πιο βαρια καρδιά απο άλλες φορές αφού είδα οτι δυο καινούργια αγγελούδια είναι πλεον στην παρέα των δικων μας.Κ το γιατι επέστρεψε και παλι και στα δικα μου χείλη.Γιατί???Μου λείπει,παραδέχομαι ειδικά αυτο που προλαβα να γνωρίσω.Την αγαπώ αλλα εχω ξεχάσει τη μορφή της.Βρείτε η καθεμιά το δικο σας τροπο να τα νιώθετε κοντά σας!!Είναι κοντά σας!Κοντά σε ολες μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.
Μια μεγάλη αγκαλιά σε σένα και όλες τις μανούλες που ζούνε τέτοιο πόνο...
Διαγραφήτόσο εκκωφαντική που είναι η σιωπή...δεν έχω λόγια...εσύ ξέρεις καλύτερα...να είστε γερές όσες το βιώσατε και το βιώνετε...σεβασμός απο όλους τους υπόλοιπους...
ΑπάντησηΔιαγραφήμε αγάπη Μαρία
Γλυκιά μου Μαρία, μια μεγάλη αγκαλιά...
ΔιαγραφήΠριν 6 μήνες απέκτησα κ εγώ έναν πανέμορφο άγγελο εκεί ψηλά να μας προσέχει. Ήταν μόλις 9 ημερών και έφυγε ετσι ξαφνικά μέσα από το σπίτι μας. Η λαχτάρα μας αμέτρητη να κρατήσουμε το πρώτο μας "πολύτιμο"..και τελικά μας το άφησε μόνο για 9 μέρες. Δεν μας έφτασαν αυτές οι μέρες...όμως είναι εδώ ακόμα,στο σπίτι του. Απλά δεν τον αγγιζουμε πια,δεν τον παίρνουμε στην αγκαλιά μας.. ευτυχώς όμως που υπάρχουν τα όνειρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πόνος δεν περιγράφεται ούτε φανταζεται.. Μόνο μερικοί ξέρουν.
Λυπάμαι βαθιά. Ξέρω. Καταλαβαίνω. Είναι όντως εκεί μαζί σας, χαίρομαι που νιώθεις την ζεστασιά που σου στέλνει το αγγελούδι σου.. Πάντα όμως θα λείπει ένα κομμάτι σου, αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια.. Ο πόνος αληθινός και Δυσβασταχτος.
Διαγραφή