Το μαιμούδι στην χώρα της κ. Γιώτας...

Ακόμα μια χρονιά μουσικής έκφρασης. Τρεις μόλις μήνες για την μαμά- ολόκληρη χρονιά για το μαιμούδι. 

Φέτος λοιπόν το γνωρίζαμε εξαρχής. Θα ξεκινούσαμε μαζί μαμά και παιδί όπως πέρσι, όμως μέχρι τον Γενάρη θα γινόταν η σταδιακή "αποδέσμευση" μας ώστε να συνεχίσουν τα μικράκια μας αυτό το ταξίδι μόνα τους. 

Και πόσο έτοιμη ΔΕΝ ήμουν... Όχι επειδή ανησυχούσα για την προσαρμογή του Δημήτρη Γεράσιμου- δεν ανησυχούσα καθόλου. Άλλωστε μου έδειξε σε αυτούς τους τρεις μήνες που συνυπήρχαμε στο μάθημα πόσο έτοιμος ήταν. Δεν ήμουν έτοιμη γιατί να μωρέ- είχα και εγώ ανάγκη της μαγεία αυτή που εκπέμπει η δασκάλα ΜΑΣ, (δική ΜΑΣ δασκάλα την θεωρώ και όχι μόνο δική του), μάθαινα και εγώ πράγματα μαζί του, λαχταρούσα αυτή την μια ώρα που η Γιώτα θα έκανε τα μαγικά της και θα γέμιζε τις μπαταρίες μας μέχρι την επόμενη βδομάδα. 

Ήρθε όμως η μέρα που φίλησα το αγόρι μου και έμεινα να περιμένω έξω από την αίθουσα. Με στημένο το αυτί στην πόρτα- μην σου πω και το μάτι στην κλειδαρότρυπα και συγχύσω το άλλο κορίτσι μου- να μην αφήνω συλλαβή να πέσει κάτω, να αφουγκράζομαι με προσοχή σε κάθε αναφορά του ονόματος του παιδιού μου- να  φουσκώνω το στέρνο από περηφάνια σε κάθε "ΜΠΡΑΒΟΟΟ" της Γιώτας προς το μαιμούδι μου... 

Και μόλις τελείωσε εκείνο το πρώτο μάθημα, άνοιξε η πόρτα και το ένα παιδάκι πίσω από το άλλο σαν τρένο, έβγαινε και έτρεχε στην αγκαλιά της μαμάς του. Ανάμεσα σε αυτά τα παιδάκια και το δικό μου. Χαμογελαστό και με κατακόκκινα μάγουλα από την υπερένταση, μόλις ήρθε η σειρά του, πήδηξε στην αγκαλιά μου και με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που πήγα να σκάσω. Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο το ίδιο βράδυ, να τρέχει χοροπηδώντας λέγοντας πόσο χαρούμενος είναι, πόσο ωραίο ήταν το μάθημα της κ. Γιώτας του... 

Και συνεχίσαμε έτσι ακριβώς και τους επόμενους μήνες. Πάντα ένα χαμογελαστό προσωπάκι στο τρενάκι, πάντα χοροπηδητά στην επιστροφή, πάντα η μάνα να ξεροσταλιάζει να ακούσει την δική του φωνή μέσα σε όλες τις άλλες... 

Ταυτόχρονα όμως άρχισαν οι κουβεντούλες με τις άλλες μανούλες, οι συμπάθειες με το άλλο κορίτσι μας- αυτό που πάντα μας έλεγε να κάνουμε ησυχία- η λαχτάρα να πιεις τον απογευματινό σου καφεδάκι αλλιώς- χαλαρώνοντας την στιγμή που ήξερες πως η Γιώτα μέσα σε εκείνη την αίθουσα δημιουργούσε μαγεία δίνοντας προτεραιότητα πάντα στην ελεύθερη έκφραση, δίνοντας πάντα προτεραιότητα στην δική τους φωνή... 

Άρχισαν οι μαιμουδοαδυναμίες... Να μην μου επιτρέπει να τραγουδάω τραγούδια που λέει η κ. Γιώτα ΤΟΥ. Να εκστασιάζεται κάθε φορά που η κ. Γιώτα ΤΟΥ δημιουργούσε ένα ακόμα διαδραστικό μουσικό παραμύθι. Να ανυπομονεί να δει τον σίφουνα Θανάση ΤΟΥ, την όμορφη Μαρία ΤΟΥ, τις αδυναμίες ΤΟΥ- Άννα Μαρία και Ζωή. Όταν δε ξεκίνησαν "πρόβες" για την συμμετοχή τους στην υπέροχη παράσταση που εμπνεύστηκε η Γιώτα- να είναι στρατιώτης, να την κοιτάει στα μάτια, να συζητάει διαρκώς τι θα κάνει και πως. 

Και έτσι έκανε και στην παράσταση. Το βλέμμα του στην κ. Γιώτα ΤΟΥ ακόμα και όταν προσπαθούσε να αποφύγει τα ντέφια από διπλανά χεράκια. Να ακολουθεί τον ρυθμό κατά γράμμα. Πόσο σπουδαίος ένιωσε - μαζί του και εμείς. Να καμαρώνουμε για το αίσθημα ανεξαρτησίας που του έχουμε μεταδώσει, για τον δυναμισμό του και το πείσμα του- αυτά άλλωστε τα δυο τελευταία στοιχεία του χαρακτήρα του τον έφεραν στην αγκαλιά μας... 

Το μικρό μας μαιμούδι... Ο μικρός μας ροκάς... Το αγόρι μας. 

Υπήρξε μια μέρα- όταν ακόμα συμμετείχα στο μάθημα- που μετά από πολύ επίμονες "απαιτήσεις" του μαιμουδιού να δει πως ακούγεται εκείνο το παράξενο στρογγυλό όργανο μουσικής, (το γκόνγκ αν δεν κάνω λάθος), η Γιώτα ξεκίνησε με αυτό το μάθημα. Και ήταν εκείνη η μέρα για μένα ορόσημο και πόσο ευχαριστώ την Τζωρτζίνα για αυτή την υπέροχη φωτογραφία... 

Καθισμένη στο πίσω μέρος της αίθουσας, παρακολουθούσα το μικράκι μου να απομακρύνεται με αυτοπεποίθηση και να δοκιμάζει όλο δέος το όργανο που με τόση λαχτάρα κοιτούσε - την Γιώτα να τον συνοδεύει στην μελωδία του με την αγαπημένη μου φλογέρα- και φυσικά να συγκινούμαι... 

Να συγκινούμαι για όλα αυτά που έχει μπροστά του να ζήσει, για όλες αυτές τις φορές που θα απομακρυνθεί, για όλες αυτές τις φορές που δεν θα είμαι καν μάρτυρας σε κάτι καινούργιο που θα δοκιμάζει... 

Αυτός είναι ο ρόλος μας. Το γνωρίζω πολύ καλά ακόμα και αν κάποιοι το αμφισβητούν. Να τα γεμίζουμε αγάπη, εμπειρίες, αγάπη, σιγουριά, αγάπη, σεβασμό στον εαυτό τους, πάλι αγάπη και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. 

Όσο ανυπομονούμε λοιπόν για την επόμενη χρονιά, θα μείνω εδώ να συλλογίζομαι τις φετινές μας στιγμές... Όλα τα snic peek από την κλειδαρότρυπα, (μέχρι και φωτογραφίες επιχειρήσαμε να βγάλουμε από εκεί!), τις ματιές απαξίωσης της Ελένης  όταν το κάναμε αυτό, που με έκαναν να χαμογελώ, τις κουβέντες μας με τις άλλες μανούλες, όλα τα "Κάνετε πολύ φασαρία¨της Ελένης στις κουβέντες μας, όλα τα "ΜΠράβοοοο, καλέ τι ομάδα είστε εσείς;;;" της Γιώτας στα μικράκια μας, όλες τις τσιριχτές φωνούλες στο τραγούδι του "Γειάαα", τον θεόρατο μα τόσο γλυκό Γιάννη που πάντα είχε μάθημα ταυτόχρονα με τα μικράκια μας και που μόλις έμπαινε τακτοποιούσε τα παπούτσια τους σε ευθεία, (και πόσο το εκτιμούσα ενώ χαμογελούσε και πάλι η ψυχαναγκαστική ψυχή μου), σε όλα τα κατακόκκινα μάγουλα και τα μεγάλα χαμόγελα στο τρενάκι όταν άνοιγε αυτή η πόρτα- που όσο και αν διαμαρτυρηθήκαμε κάμερα από πίσω για να βλέπουμε δεν μπήκε! (και είναι η μόνη μου ένσταση- το ακούς Ελένη;;;!!) 

Γιώτα μου σε αγαπάμε πολύ. Και μαμά και γιος. Ανυπομονούμε για τις μαγείες σου του χρόνου- αυτό μόνο...