Η ευτυχία που μπορεί να κρύβει ένα καλοκαίρι...

Γεννημένος ο Δημήτρης Γεράσιμος αρχές Ιουλίου, με δίδαξε από την πρώτη κιόλας στιγμή, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από το να ζεις το καλοκαίρι στο πλάι ενός παιδιού. 

Με δίδαξε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από το να ξεκινάει η μέρα σου πριν καλά καλά χαράξει και ιδίως στην δροσιά που κρύβει στο μπαλκόνι σου τα πρωινά του καλοκαιριού. 

Με δίδαξε να αγαπώ την θάλασσα- το παραδέχομαι είμαι παιδί της πισίνας- και μου θύμισε την μαγεία που κρύβει ένα απρόσμενο κύμα, οι απανωτές βουτιές, (έστω και αν προς το παρόν τις κάνω εγώ για να γελάσει αυτός), τα αλμυρά φιλιά, τα κάστρα στην άμμο,  οι κρυμμένοι θησαυροί σε αυτήν... 

Με δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να πετάξεις την πέτρα όσο πιο μακριά γίνεται και να κάνει όσο πιο εντυπωσιακό πλαφασμό γίνεται.. 

Με δίδαξε πόσο απολαυστικό είναι να τρως το καρπούζι απευθείας από την φλούδα του και ας τρέχουν τα ζουμιά στο πηγούνι σου. 

Με δίδαξε τι εστί πραγματικό μπουγέλο- αυτό που δεν υπάρχει συναίσθηση του stop-  όπου όχι μόνο γίνεσαι μούσκεμα μα το απολαμβάνεις κιόλας ακόμα και αν δεν σε αφήνει να του ρίξεις του ίδιου ούτε μια σταγόνα!

Μου θύμισε κάτι που γνώριζα καλά ως παιδί μα το είχα ξεχάσει- πόσο ξεκούραστο είναι να βγάζεις τις κάλτσες και τις σαγιονάρες σου και να περπατάς ξυπόλυτος στο κρύο πλακάκι του σπιτιού. 

Με δίδαξε πως μπορεί μια απλή λεκάνη γεμάτη δροσερό νερό να σε διασκεδάσει για ώρες και πως μπορείς να συνεχίσεις την διασκέδαση με ένα ζεστό αφρόλουτρο ακόμα και αν το δέρμα σου έχει αλλάξει όψη από το μούλιασμα...

Με δίδαξε πως τα βαρετά καλοκαιρινά μεσημέρια δεν χρειάζεται να είναι βαρετά. Πως μπορείς κάτω από ένα σεντόνι να ζήσεις μια ολόκληρη περιπέτεια, πως ένα βιβλίο είναι πάντα μια καλή ιδέα. (το είχα ξεχάσει και αυτό). 

Με δίδαξε την μεγάλη αξία που έχει ένα ταπεινό παγωτό. 

Με δίδαξε την ευτυχία του να μην κάνεις απολύτως τίποτα σημαντικό και πόσο αυτό μπορεί να σε γεμίσει. 

Και το βασικότερο; Με δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να κοιτάς τον ήλιο κατάματα ακόμα και αν σε τυφλώνει... 

Ο ήλιος ζεσταίνει την ψυχή μας και προκαλεί συναισθήματα ευφορίας... Σαν την ευτυχία σωστά; 

Η μεγάλη ευτυχία όμως φοβίζει εμάς τους ανθρώπους, φοβόμαστε πως αν την ζούμε και την ζούμε έντονα, κάτι θα συμβεί και θα την χάσουμε. Πολλές φορές μάλιστα τείνουμε να δημιουργούμε μόνοι μας "σενάρια καταστροφής" ή γκρίνιες από το πουθενά μόνο και μόνο από την ανάγκη μας να ¨σαμποτάρουμε" την ίδια μας την ευτυχία. Τρέμουμε μην την χάσουμε, αναρωτιόμαστε αν μας αξίζει. 

Τα παιδιά όμως δεν φοβούνται. Δεν αναρωτιούνται. Ευτυχούν- παράφορα μάλιστα- χωρίς να νοιάζονται για το αύριο, δεν το υπολογίζουν. Αυτό με δίδαξε περισσότερο από όλα ο τετράχρονος γιος μου σε αυτά τα καυτά καλοκαιρινά μεσημέρια. 

Και τον ευχαριστώ για αυτό...