Η δική μας, ξεχωριστή ομάδα... Αυτή που μυρίζει ουρανό...

Δυο χρόνια πριν, σαν και σήμερα, πήρα την απόφαση να δημιουργήσω μια ομάδα. Μια ομάδα που θα αφύπνιζε σχετικά με την νεογνική απώλεια αλλά το κυριότερο θα στήριζε τις μητέρες που το έχουν βιώσει, θα τους έδινε τον χώρο και την ελευθερία να εκφράζονται, να πενθούν, να τιμούν την μνήμη των παιδιών τους. 

Μίλησα δημόσια σε κείμενο για την ομάδα δυο μήνες μετά, αφού είχα πλέον βεβαιωθεί πως υπήρχε ανάγκη για αυτή μα το κυριότερο πως μπορούσα να την στηρίξω σε ψυχολογικό επίπεδο. Σταδιακά, δημιουργήθηκε στην ομάδα ένα οικογενειακό κλίμα, ένα στο οποίο μπορούσαμε να στηριχθούμε, ένα από το οποίο αντλούσα και η ίδια δύναμη. Περίπου ένα χρόνο μετά, ένα ύποπτο προφίλ  που έκανε αίτημα να γίνει μέλος με έβαλε στην διαδικασία να ρωτήσω τις υπέροχες μανούλες μου αν νιώθουν άνετα που η ομάδα ήταν "ανοιχτή' και σε άτομα που δεν είχαν βιώσει την απώλεια. 

Και δεν ήταν. 

Έτσι ξεκίνησε μια πολύ ψυχοφθόρα συναισθηματικά για μένα διαδικασία- την οποία όμως δεν μετανιώνω στιγμή- να επικοινωνώ με κάθε μέλος σχεδόν χωριστά ώστε να ζητήσω να αποχωρίσουν όσοι δεν είχα βιώσει κανένα πρόσωπο της νεογνικής απώλειας. Σχεδόν δύο μήνες μετά τα καταφέραμε, όπου και πήρα την απόφαση να δημιουργήσω ακόμα μια ομάδα- ανοιχτή για όλους- αυτή η οποία θα πάλευε να αφυπνίσει και να εξαλείψει το ταμπού που υπάρχει στην νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 

Και όλα πήραν τον δρόμο τους. Η μια ομάδα αφυπνίζει, η άλλη ενώνει, γαληνεύει, κατανοεί. 

Με άγγιξε βαθιά σήμερα το γεγονός πως ήταν ένα τέλος Ιούλη δυο χρόνια πριν που πήρα- πολύ διστακτικά ομολογουμένως- την απόφαση να δημιουργήσω αυτό που θα ήθελα να έχω εγώ όταν βίωσα τις απώλειες. Μια ομάδα από μητέρες που το είχαν ζήσει. Είτε πρόσφατα, είτε όχι. Μητέρες των οποίων παιδιά προϋπήρχαν της απώλειας, μα και μητέρες των οποίων τα παιδιά ακολούθησαν την απώλεια. 

Θα το ήθελα γιατί η κάθε μια ξεχωριστά θα είχε να μου προσφέρει κάτι μοναδικό. Θα με καθησύχαζαν πως όλα όσα νιώθω είναι στάδια του πένθους, θα κατανοούσαν και θα μοιράζονταν την οργή μου για την ανικανότητα του κόσμου να αναγνωρίσει το πένθος μου, θα με ρωτούσαν για το μωρό μου, θα μοιραζόμασταν τις φωτογραφίες τους, θα είχα μια οικογένεια στην οποία θα μπορούσαν να μιλήσω ελεύθερα χωρίς φόβο- δεν θα μπορούσα να τις πληγώσω παραπάνω, θα ήταν και οι ίδιες λαβωμένες, θα ένιωθαν κάθε πληγή μου που αιμορραγούσε. 

Διότι η αλήθεια είναι πως η χαρά όταν μοιράζεται είναι διπλή και η λύπη όταν μοιράζεται μισή. Όταν κάποιος είναι πρόθυμος να ακούσει αυτά στα οποία οι άλλοι κλείνουν τα αυτιά από φόβο, άγνοια, αδιαφορία- δεν ξέρω τι- νιώθεις να φεύγει λίγο, τόσο δα, βάρος από την πλάτη σου, έστω και για μια στιγμή. Όταν αυτός ο κάποιος όχι απλά είναι πρόθυμος να ακούσει, μα έχει περάσει από εκεί, ξέρει ακριβώς πως αισθάνεσαι- τότε νιώθεις πως δεν είσαι μόνη, πως δεν είσαι τρελή για όσα σκέφτεσαι, νιώθεις κάτι τόσο απλό μα τόσο ουσιαστικό. 

Στήριξη. 

Και από την στήριξη γεννιέται η ελπίδα. Ανορθώνεται η πίστη. Και ξαφνικά μπορεί και να πιστέψεις πως ναι. 

Πάντα- μα πάντα- μετά την καταιγίδα, ακολουθεί το ουράνιο τόξο. 

(Μανούλες μου είμαι πάντα εδώ. Η κλωστή που μας ενώνει αόρατη μα άρρηκτη. Δεν φεύγουν ποτέ τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους...)