Μονεμβάσια- αυτός ο μαγευτικός προορισμός...

Η Μονεμβασία ή η Μονεμβάσια όπως την λένε οι ντόπιοι, μου έκλεψε την καρδιά- γεγονός που με ένα μυστήριο τρόπο ήξερα πως θα γίνει πριν καν την συναντήσω. 

 Η τελευταία φορά που κάναμε καλοκαιρινές διακοπές ήταν αμέσως μετά τα πρώτα γενέθλια του μαιμουδιού και ήταν στην όμορφη Στούπα.  Το ρισκάραμε λοιπόν αρκετά όταν επιλέξαμε έναν όχι κατ' έξοχην καλοκαιρινό προορισμό-  όμως άξιζε γιατί απλά μας μάγεψε... 

Με την Μονεμβάσια δεν ξεκινήσαμε καλά, αφού το ξενοδοχείο το οποίο είχαμε κλείσει δεν ανταποκρινόταν όχι απλά στις προσδοκίες μας ή στα λεφτά που διαθέταμε, μα δεν ανταποκρινόταν καν στους απλούς κανόνες υγιεινής, καθαριότητας  και φιλοξενίας. Πρώτη φορά την πατήσαμε έτσι και σχετικά με αυτό θέλω να σας συμβουλέψω να φροντίζετε να λαμβάνετε πάντα γραπτώς ένα email από το εκάστοτε ξενοδοχείο που επιλέγετε, με όσα έχετε συμφωνήσει ότι θα πληρώνετε, τις παροχές για τις οποίες πληρώνετε, τις ημερομηνίες, τα πάντα αναλυτικά και γραπτά έτσι ώστε να μπορείτε να διεκδικήσετε το δίκιο σας σαν πελάτης εάν και εφόσον σας τύχει κάτι ανάλογο- που το απεύχομαι πραγματικά. 

Με τρεις μόνο όμως μέρες στην διάθεση μας, και την μια να μας έχει ήδη χαλάσει την θετική διάθεση με την οποία ξεκινήσαμε, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να το αποδεχτούμε, να φροντίσουμε να αλλάξουμε άμεσα ξενοδοχείο και να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα από την αρχή. 

Και έτσι κάναμε. Μόλις όλα τακτοποιήθηκαν, πήραμε μια βαθιά ανάσα και κοιτάξαμε επιτέλους με καθαρό βλέμμα αυτόν το βράχο καταμεσής της θάλασσας, αυτό το πέτρινο καράβι του Ρίτσου και αφεθήκαμε στην μαγεία που τον περιβάλει... 

Και αυτή είναι η "άχαρη" πλευρά του... Την άλλη μόνο να την φανταστώ μπορώ πως φαίνεται από την θάλασσα από κοντά, είμαι σίγουρη όμως πως αφού με μάγεψε έστω και έτσι- η άλλη του πλευρά θα με συνέπαιρνε. 

Δεν έχω πολλά λόγια για την Μονεμβασία, έχω όμως πολλές και μαγικές εικόνες... Θα ξεκινήσω δείχνοντας σας τα αγαπημένα μου σημεία μέσα από το κάστρο- και δεν προλάβαμε καν να τα εξερευνήσουμε όλα. 

Όλες αυτές τραβηγμένες λίγο πριν το σούρουπο... Την επόμενη κιόλας το πρωί επιστρέψαμε... Και διαλέξαμε άλλα μονοπάτια... 

Και μέσα σε όλα αυτά... Το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου.. Του αγαπημένου μου ποιητή... Η αύρα που σαν μαγεία υπάρχει εκεί γύρω... Η ονειροπόληση... Από ποιο παράθυρο άραγε στεκόταν και έγραφε; Πως τα γεγονότα τον οδήγησαν να μας χαρίσει το έργο που μας χάρισε; Η έμπνευση ερχόταν εύκολα ή δύσκολα; 

Να στέκομαι εκεί για ώρα... Να χαζεύω μια το απέραντο γαλάζιο και μια αυτό το ταπεινό σπίτι που έβγαλε τέτοιο μεγαλειώδες μυαλό... Και αυτό το γαλάζιο... Πραγματικά το ερωτεύτηκα... Δεν χορταίνεται αυτή η θέα, απλά δεν χορταίνεται...  #ΘεεΜουΠόσοΜπλεΞοδεύειςΓιαΝαΜηνΣεΒλέπουμεΕλυτης

 Και οι καρδιές... Με το τσουβάλι μου τις χάρισε η Μονεμβάσια. Όσοι με ακολουθείτε στο fb ξέρετε πως ψάχνω και καταγράφω πάντα τις καρδιές που μου χαρίζει η κάθε μέρα, ε λοιπόν εκεί στο κάστρο- και όχι μόνο- μου χαρίστηκαν απλόχερα... 

Οι περισσότερες θάλασσες στην περιοχή είναι δυσπρόσιτες μιας και παραλίες είναι γεμάτες βράχια ή κοφτερές πέτρες, τα νερά όμως είναι υπέροχα και υπάρχουν και τρεις τέσσερις παραλίες- η μια σε απόσταση αναπνοής από την Μονεμβάσια- που έχουν αμμουδιά. Το μαιμουδάκι τις χάρηκε όλες και με το παραπάνω... 

Σε μια παραλία- τα Αμπελάκια- έχει στην μια άκρη της ακρογιαλιάς μια συστάδα από βράχια που σχηματίζουν φυσικές λιμνούλες. Περιττό να πω πως μια από τις μέρες μας βρήκε το σούρουπο εκεί να ζούμε περιπέτειες με καβούρια, ξεχασμένα κοχύλια στους βράχους και πειρατικές ιστορίες για γερά νεύρα... 

Δυό δυό, τα Μιράντα δυό, δυό!

 Και πόσες ακόμα μοναδικές στιγμές οικογενειακού ποιοτικού χρόνου- που μόνο οι διακοπές μας χαρίζουν;... Ζωγραφική γιατί έχουμε εμπνευστεί, επιτραπέζια παιχνίδια, κόμικ στην παραλία και πολλά παγωτά, χορταστικούς μεσημεριανούς ύπνους, κουβέντες- ατελείωτες κουβέντες για τα πάντα...

Τρία καινούργια παραμύθια αγαπήσαμε στις διακοπές μας, (δείτε ποια εδώ), συν τα παλιά Αστερίξ και Οβελίξ της μαμάς, ενώ απασχοληθήκαμε δεόντως με το καθιερωμένο δώρο διακοπών της νονάς μας- μια τσάντα γεμάτη δώρα για το βαφτιστήρι της και τις διακοπές του... 

Πάντα μερικά παιχνίδια τα διαλέγει η μπουμπού μας για μας... Και τα λατρεύουμε όλα! Αλλά και ο μπαμπάς και η μαμά είχαν εκπλήξεις- εκτός από τα παραμύθια- για τις ώρες στο αυτοκίνητο... 

Η δε μαμά, κατάφερε μετά από δύο χρόνια περίπου να ολοκληρώσει ένα μυθιστόρημα... Και πόσο με γέμισε αυτό δεν μπορώ να περιγράψω...Για να το ολοκληρώσω σηκώθηκα την τελευταία μέρα πριν χαράξει.. Έκατσα στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας που έβλεπε την ανατολή και αφέθηκα σε διπλή μαγεία, σε δυο πράγματα που αγαπώ πολύ. Την ανατολή και τα βιβλία...  

Το βιβλίο που με μάγεψε αυτό... "Η ψυχή του Πέτρινου Σπιτιού" της Φάνης Πανταζή. Αν δεν είχα ένα τετράχρονο μαϊμούδι να απαιτεί την προσοχή μου, θα το είχα διαβάσει μονορούφι. Τόσο πολύ με συνεπήρε. Διαδραματιζεται ακριβώς εκεί. Στο κάστρο της Μονεμβασιας σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από τον 17ο αιώνα, έως και το 2003. Και τα έχει όλα. Απώλειες, πάθη, έρωτα, ανθρωπιά, απανθρωπια, γραφή που σε συνεπαίρνει, τροπες στην εξέλιξη που δεν περιμένεις. Δεν θα μπορούσα να φωτογραφίσω αυτό το εξαιρετικό βιβλίο πουθενά αλλού. Παρά μόνο εκεί που το φωτογράφισα. Στο "μπαλκόνι" μπροστά από το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου - του οποίου αποσπάσματα συντροφεύουν το ξεκίνημα κάθε κεφαλαίου αυτού του μυθιστορήματος- με θέα το μαγευτικό Μυρτώο πέλαγος όπως αναφέρει η συγγραφέας. Εμένα με ταξίδεψε, μου έκοψε την ανάσα, με άγγιξε σε ένα ιδιαίτερο σημείο της καρδιάς μου αφού ξεκινά με δυο γέννες και μια νεογνικη απώλεια, με έκανε σχεδόν να πιστέψω σε κάτι που δεν πιστεύω. Την μετεμψύχωση. 

Και πόσα ακόμα μας χάρισε η μαγευτική Μονεμβασία, αποτυπωμένα για πάντα στις καρδιές μας... 

Η αλήθεια λοιπόν είναι, πως όσο και αν ερωτεύτηκα την Μονεμβασία, δεν είναι κατ' εξοχήν καλοκαιρινός προορισμός. Ιδίως για εμάς που ζούμε σε ένα μέρος που προσφέρει πολλές και διαφορετικές καλές θάλασσες πολύ κοντά σου. Είναι ωστόσο ένας ΥΠΕΡΟΧΟΣ προορισμός. Ιδανικός για άνοιξη. Ή και φθινόπωρο. Να κλείσετε ένα δωματιάκι σε έναν ξενώνα μέσα στο κάστρο για τρεις μέρες και αυτές τις τρεις μέρες να απολαμβάνετε διαφορετικές διαδρομές μέσα στο κάστρο και να ρουφάτε αυτή την καταπληκτική θέα από κάθε άνοιγμα, κάθε καφετέρια, κάθε ταβέρνα και εστιατόριο που σας την προσφέρει... Να γεμίσετε έμπνευση και μια αύρα άλλης εποχής. Να ακούτε ψιθύρους πίσω από την πλάτη σας από ανθρώπους που έζησαν εκεί, πέρασαν από εκεί, αγαπήθηκαν ή μισήθηκαν εκεί... Από ανθρώπους που έζησαν ένα κομμάτι της ζωής τους- μικρό ή μεγάλο- εκεί... 

Και αν αφουγκραστείτε καλά... Ίσως ακούσετε και τα βήματα ενός μαιμουδιού στα πέτρινα μονοπάτια. Θα είναι βήματα απαλά, προσεχτικά- όχι τρεξίματα γιατί το αγόρι αυτό είναι προσεκτικό- θα ακούσετε μαιμουδένια επιφωνήματα θαυμασμού για κάθε πόρτα και σκαλί, θα ακούσετε και κλάματα για τα γυαλιά που η μαμά είχε ξεχάσει να πάρει κάποιο πρωί μαζί, θα ακούσετε πολλά κλικ φωτογραφικής μηχανής- μα πιο πολύ από όλα θα ακούσετε τους χτύπους μιας καρδιάς που ερωτεύεται και την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσει. Πως η σχέση αυτή μόλις ξεκίνησε... 

Αυτό θα ακούσετε... 

Και επειδή διαφωνούμε με τον Παναγιώτη... Πείτε μας σας παρακαλώ! Ποια φωτογραφία της Μονεμβασίας σας αρέσει περισσότερο... Η πρώτη της ανάρτησης ή η τελευταία.... ;-) 
Δείτε και το εξαιρετικό άρθρο της Εύης για την Μονεμβασια εδώ..