Παλεύοντας....

Να'μαι εδώ λοιπόν, να γράφω αυτές τις γραμμές κλινήρης. Και δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε αυτή την θέση και η αλήθεια είναι πως πιθανότατα θα είναι και η πιο ανώδυνη. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω. 

Είναι όμως που οι προηγούμενες φορές δεν ήταν. Ήταν επώδυνες. Χάσαμε κομμάτι του εαυτού μας με αυτές. Και όσο και αν νομίζεις ότι έχεις αντιμετωπίσει κάτι- όσο και αν αυτό το κομμάτι αποτελεί πια μέρος του παρελθόντος σου- είναι τρομακτικό το πως μια στιγμή μπορεί να σε γυρίσει αυτούσια πίσω, σε εκείνες τις επώδυνες φορές, να σε γυρίσει εφτά χρόνια πίσω και να νιώθεις πως βρίσκεσαι ξανά στο μηδέν. 

Είναι και που γυρνώντας πίσω, ξαφνικά συνειδητοποιείς πως κανείς από τους δυο δεν έχει τελικά την ψυχική δύναμη που είχε. Παραδόξως έχουμε λιγότερη. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Είναι που ξέρεις πως τώρα πια κάθε αναποδιά, κάθε εμπόδιο δεν θα επηρεάσει  μόνο τους δυο που πήραν την απόφαση και το ρίσκο, μα ακόμα μια ψυχούλα- αθώα και αγνή. 

Και πάλι ελπίζεις. Παρά το ανύπαρκτο ψυχικό σθένος, παρά τις άτοπες κουβέντες που εξακολουθείς να ακούς έστω και μετά από όσα κουβαλάς ήδη στην πλάτη σου, πέρα από το γεγονός πως όλα κινδύνεψαν πριν καν αρχίσεις, εσύ ελπίζεις. 

Γιατί είπαμε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. 

Παλεύουμε λοιπόν για το φασολάκι μας και μόλις αρχίσαμε. Παλεύουμε για τα αυτονόητα για τους περισσότερους. Παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε. 

Όσο για μένα; Εγώ παλεύω και με τους δαίμονες μου, μα τους έχω εξημερώσει πιστεύω πια. Παλεύω ελπίζοντας πως θα αξίζει, όποιο και αν θα είναι το αποτέλεσμα. Παλεύω ελπίζοντας ακόμα μια φορά γη και ουρανός να έχουμε το ίδιο "σχέδιο". Παλεύω για τα λόγια που κρύβονται πίσω από αυτή την κάρτα. Λέξεις που διάλεξε προσεκτικά μια προς μια το μαιμουδάκι μου- πριν την ζωγραφίσει και μου την φέρει στο νοσοκομείο. Παλεύω για το όνειρο μας. 

Και παλεύω σκληρά γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία.