Όταν η απώλεια αλλάζει τα πάντα... Η ιστορία της Όλγας.

(Φέτος, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ανοίγω τον μήνα Οκτώβριο- μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης- με μια ακόμα ιστορία αγγέλου. Μια κατάθεση ψυχής από την γλυκύτατη Όλγα. Μια εξαιρετική κατάθεση διότι με κάθε λέξη της αποδεικνύει πόση άγνοια υπάρχει επί της νεογνικής απώλειας ιδίως  από τους γιατρούς και το ιατρικό προσωπικό. Δεν είναι δυνατόν μια μάνα που χάνει το παιδί της να νιώθει ανεπαρκής που δεν το πήρε αγκαλιά, την στιγμή που εκείνη την στιγμή δεν σκέφτεται καθαρά. Πρέπει να σε καθοδηγήσουν ειδικοί. Ειδικοί που θα σε βοηθήσουν με τις ενέργειες σου στην αντιμετώπιση του πένθους σου μακροπρόθεσμα. Αυτή όμως είναι δυστυχώς ακόμα η χώρα μας... Ο λόγος στην Όλγα...) 


Με λένε Όλγα και έχω δύο παιδάκια. Ένα στην αγκαλιά μου, τον  Παναγιώτη μου 29 μηνών, και ένα στον ουρανό, την μπέμπα μου. 

2016 μια εγκυμοσύνη ιατρικά καλή χωρίς αποκόλληση κλπ όπως είχα στην πρώτη.Όλα πήγαιναν καλά με τις αναγούλες, πόνο στο στομάχι, αφαγίες όπως και στην πρώτη μου εγκυμοσύνη. Όλες οι εξετάσεις τέλειες. Και η β ' επιπέδου τέλεια. Έναν μήνα μετά την β επιπέδου αφού κοίμισα τον Παναγιώτη μου και έβλεπα τηλεόραση κατά τη μια η ώρα πάω τουαλέτα και βλέπω χάνω  λίγο αμνιακό στις 26 βδομάδες και 3 μέρες. Σηκώνομαστε, πάμε νοσοκομείο με τον Παναγιώτη μου τυλιγμένο στην κουβέρτα, 20 μηνών τότε.  Με μεταφέρουν στο Ρίο όπου για 17 ώρες είμαι ανάσκελα με πάπια και παρακολουθούμε την μπέμπα που τα πάει τέλεια. "Συγγνώμη"  τους λέω "δώστε μου κάτι να καθαρίζομαι αφού έχω πάπια". Σκεφτόμουν τα μικρόβια. "Όχι" μου λένε "δεν υπάρχει θέμα, κανένα πρόβλημα". 

Μπορεί να καθόμουν 2 μήνες νοσοκομείο αλλά θα γεννούσα και όλα καλά. Από την άλλη, πρώτη φορά άφηνα τον  μεγάλο,  τον Παναγιώτη μου, ο οποίος θήλαζε ,μόνο έτσι κοιμόταν. Μόνη σε ένα δωμάτιο χωρίς να μπορώ να επικοινωνήσω με τον άντρα μου που ήταν σπίτι με το μωρό. Δεν επιτρεπόταν το κινητό μέσα στο δωμάτιο γιατί επηρεάζονται τα μηχανήματα. Εγώ μια να κλαίω, μια να προσπαθώ να ηρεμήσω. Οι δικοί μου μακριά δεν είχαν μάθει τίποτα. Ακούω  στους διαδρόμους να λένε μεταξύ τους "Ελα μωρέ 26η βδομάδα έμβρυο δεν ζει." Λες και δεν ήμουν εκεί.  Ο γιατρός που με χειρούργησε τελικά  να φωνάζει έξω από το δωμάτιο "Πάλι μου έστειλαν από τον Πύργο? (Ηλείας ) Δεν πληρώνομαι, δουλεύω και δεν πληρώνομαι". Μετά από 17 ώρες μπαίνει και μου λέει "Υπάρχει μόλυνση στη μήτρα θα κάνουμε καισαρική γιατί κινδυνεύετε και εσείς."

Μου την παίρνουν έτσι απλά...

Η πεθερά μου που ήταν εκεί μου λέει ότι όλα είναι καλά την είδε την μικρή. Την φωνάζουν μία φορά, ρωτάω τι έγινε.  Κάτι χαρτιά λέει. Την ξαναφωνάζουν αργότερα. Λέω τι έγινε. Τίποτα λέει. Αρχίζω να φωνάζω. Ο άντρας μου δεν το σηκώνει 4 η ώρα το πρωί και μια ώρα μακριά προσπαθούσε να κοιμίσει τον μεγάλο μας που έκλαιγε,έψαχνε εμένα,έψαχνε στήθος. Ακούω απ έξω να λέει μια γυναίκα  αν θέλει η μάνα να δει το παιδί της δεν μπορείς να μην την πας. Με πάνε με καροτσάκι γιατί ήμουν από την νάρκωση ακόμα. Φτάνω μέσα την βλέπω από μακριά, με βοηθάνε να περπατήσω και ακούω τον ήχο από το μόνιτορ συνεχόμενο.  

"Πέθανε;" λέω. Μου γνέφει η υπεύθυνη ναι. Άρχισα να κλαίω,  λύγισαν τα πόδια μου με έβαλαν στο καροτσάκι."Μην την πετάξετε της λέω" , "Όχι" μου λέει "δεν συμβαίνει αυτό." "Πότε θα μου την δώσετε" της λέω. Με κοιτάει και δεν απαντάει. Όπως με πηγαίνουν με το καροτσάκι μου λέει "Είπαμε να της δώσουμε το όνομα Μαρία." Δεν πήγε το μυαλό μου εκείνη την ώρα στην Παναγία, λέω Αμαλία (της μάνας μου θα της δίναμε) Μου λέει εντάξει. 

Με πάνε στο δωμάτιο και από εκεί τελείωσαν όλα. 

Εγώ στα χαμένα δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Δεν θυμάμαι μετά τι έγινε, πώς μίλησα με τον άντρα μου. Του είπα μόνο να μην ταλαιπωρήσει τον Παναγιώτη μου να έρθουν, έτσι και αλλιώς ούτε να κουνηθώ δεν μπορούσα. Δεν μπορώ να θυμηθώ, νομίζω μιάμιση μέρα έκανα να τον δω και να με δει. Ήρθε με ένα ύφος χωρίς να κλαίει ,τα κατάλαβε όλα ,ξάπλωσε δίπλα μου δεν ζήτησε στήθος μετά από 20 μήνες θηλασμού ,σαν 15 χρονών παιδί τα κατάλαβε όλα. Όταν έφυγαν με φίλησε και έφυγε στην αγκαλιά του μπαμπά του χωρίς να κλάψει. Ο Παναγιώτης που δεν έφευγε από δίπλα μου.Και ευτυχώς λέω. Δεν θα άντεχα να ξέρω ότι κλαίει, ότι δεν κοιμάται, ότι δεν τρώει. 

10 μέρες έκατσα μέσα με αντιβιώσεις να φύγει το μικρόβιο που προκάλεσε την μόλυνση. Που  και πώς βρέθηκε δεν μας είπε και κανείς με σιγουριά. Μπορεί να ήταν αυτό που έσπασε τα νερά μπορεί να ήταν ενδονοσοκομειακό ...Την μπέμπα μας δεν την στείλαμε για νεκροψία δεν θέλαμε να ταλαιπωρήσουν το σωματάκι της. Τελικά δεν μου την έδωσαν ποτέ να την κρατήσω. Είναι δυνατόν να μη δίνουν σε μια μάνα το παιδί της; Την πήγαν νεκροτομείο και ούτε εκεί με άφηναν να μπω με την δικαιολογία ότι στην κατάσταση μου  τα μικρόβια εκεί είναι επικίνδυνα. "Σκέψου τον Παναγιώτη μας" έλεγε ο άντρας μου. Κάθε μέρα έκαναν διαδρομή 2 ώρες να έρθουν να με δουν λίγο. Η μάνα μου έφτασε την επόμενη μέρα της καισαρικής και καθόταν μαζί μου για 10 μέρες. 

Τότε είδα την κόρη μου. Την 10η μέρα που την πήραμε μέσα σε ένα άσπρο μικρό φέρετρο. 

Τόσες μέρες άκουγα νεογέννητα από τους θαλάμους δίπλα και έβγαζα γάλα για να διατηρήσω την παραγωγή για τον Παναγιώτη μου. Αυτός θα αποφασίσει πότε θα το κόψει είπα και συνεχίζουμε μαζί το ταξίδι του θηλασμού μέχρι και σήμερα που είναι 29 μηνών.  

Αντί να φεύγεις με γεμάτη αγκαλιά από το μαιευτήριο,  να θάβεις το παιδί σου και να πηγαίνεις στα νεκροταφεία. Αντί να την πλένω και να την καθαρίζω,  να καθαρίζω τα κρύα μάρμαρα στο μνήμα της. Μέχρι να περάσει η ΠΗΤ μου ήταν σαν να είμαι έγκυος. Θεατής σε έργο, σαν να βλέπω ταινία. Ο Παναγιώτης μου με κράτησε. Προσπαθούσα να μην καταλάβει. Πήγαινα σε άλλο δωμάτιο να κλάψω. Τον θήλαζα να κοιμηθεί κλαίγοντας . 9 μήνες μετά ...νομίζω πως δεν θα ξαναπροσπαθήσω για άλλο παιδί. Τι έφταιξε, τι έγινε δεν ξέρω. Στην μπέμπα μας στις εξετάσεις που της έκαναν αυτές τις 10 ώρες που έζησε βρήκαν το μικρόβιο πρωτέα. Μάλλον αυτό έσπασε και τα νερά. Τόσες εξετάσεις λέω, όλες τέλειες πώς δεν το είδαμε. Μόνο με κολπικά θα φαινόταν λέει. Και γιατί δεν κάναμε. Δεν μπορούμε να υποβάλλουμε την έγκυο σε αυτή τη διαδικασία συνέχεια να την ταλαιπωρούμε λέει. Κάποιος μου κάνει πλάκα λέω. Τόσες φορές ανοίγουμε τα πόδια μας και μας πείραξε μια εξέταση κολπικών που θα έσωζε το παιδί μου;;; Παράνοια!!! 

Τώρα πάει το παιδί μου. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πάλι. Χάθηκε η ξεγνοιασιά μου,  το γέλιο χωρίς δεύτερη σκέψη θλίψης... Και τι τους νοιάζει;  Σκέφτομαι ότι αν μου έλεγε από την αρχή την αλήθεια η πεθερά μου θα είχα χρόνο μαζί της να την  δω. Να μάθω το προσωπάκι της απ έξω. Γέννησα παιδί και δεν το φίλησα δεν το αγκάλιασα,έστω και νεκρό. Αν της μιλούσα μπορεί να προσπαθούσε και άλλο. Θα έλεγε ότι την παράτησα στο κρύο δωμάτιο της ΜΕΝΝ... Όταν παίρνοντας την από το νεκροτομείο είπα ότι θα την πάρω αγκαλιά,  θα την φιλήσω με φόβισαν με τα μικρόβια μη πάθει τίποτα και ο μεγάλος μου.. Τι μάνα είμαι εγώ; Που δεν την πήρα αγκαλιά;  Γι αυτό λέω δεν με ήθελε και η μπέμπα μου και έφυγε... 

Δεν θα ήμουν καλή μάνα... 

9 μήνες μετά πορευόμαστε με αυτό. Άρχισα να χορεύω πάλι με τον Παναγιώτη μου και να ακούμε μουσική. Μουσική και τραγούδια κάτι μου θυμίζουν και γεμίζουν τα μάτια μου... Μόνο χαρούμενους ρυθμούς επιλέγω με το παιδί. 

Με λένε Όλγα και έχω 2 παιδιά ,τον Παναγιώτη μου και την μπέμπα μου! Τίποτα δεν θα είναι πάλι το ίδιο....