Ο παππούς μου ο Νίκος....

Λοιπόν. Τον παππού μου εμένα, άντρα της γιαγιούλας μου και πατέρα της μητέρας μου, τον έλεγαν Νίκο. Μας έχει αποχαιρετήσει χρόνια τώρα- ανήμερα μάλιστα των Χριστουγέννων- αλλάζοντας ριζικά την οικογενειακή "δομή" όταν έφυγε. Τον αγαπούσα πολύ για την δυναμικότητα του, το καυστικό του λόγο και χιούμορ, (το οποίο πιστεύω πως μου κληροδότησε) και το ευφυές μυαλό του. 

Θυμάμαι ακόμα την λυγερή του κορμοστασιά, την υπέροχη χροιά της φωνής του που με ταξίδευε κάθε που έψελνε στην εκκλησία στο χωριό, θυμάμαι την αγάπη του για "λίγο ακόμα πιπέρι", για το ψάρι και το φαγητό της "Γιαννούλας του". Θυμάμαι να ξυπνάει πάντα αξημέρωτα, να του ψήνει η γιαγιά ελληνικό καφέ, να του κόβει μια χοντροκομμένη ντομάτα με λίγες ελιές και ζυμωτό ψωμί καψαλισμένο στην ξυλόσομπα για να φάει και να ξεκινήσει την ημέρα του στα χωράφια. Θυμάμαι να ακούμε πάντα εκκλησιαστικούς ύμνους τα ξημερώματα στο ραδιόφωνο και τον φανατισμό του για τα πολιτικά δρώμενα. Θυμάμαι να κοιμάται τα καυτά μεσημέρια του καλοκαιριού κάτω από τον πλάτανο- στην αυλή των παιδικών μου χρόνων- και να σταματάει πάντα με το τρακτέρ στην βόλτα μας για να μου κόψει αχλάδια να φάω. Θυμάμαι να μου δίνει πάντα το πρώτο σύκο- ανεβασμένος ακόμα στην σκάλα- αφού έλεγχε πρώτα ότι "δεν έχει σκουλήκια" . 

Αυτός ήταν ο παππούς μου και πολλά ακόμα που μάλλον δεν τα θυμάμαι μιας και ήμουν πάντα προσκολλημένη στην φούστα της γιαγιάς μου. Όμως για κάποιο λόγο, επειδή τον παππού μου τον έλεγαν Νίκο, πάντα θεωρούσαμε προστάτη μας τον Άγιο Νικόλαο. Και αυτή ακριβώς την εικόνα είχα όλη μου την παιδική ζωή πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού μου. Για κάποιο λόγο λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια, την δική του εικόνα αναζητούσα στις δυσκολίες ή στην προσευχή μου.  Η Παναγία μπήκε πολύ αργότερα σε αυτές. 

Δεν ξέρω γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα- ανήμερα της γιορτής του Αγίου Νικολάου- που "έπεσα" πάνω σε αυτή την εικόνα του στο διαδίκτυο. Τα θυμήθηκα όμως και ήταν τέτοιος ο χείμαρρος σκέψεων που απλά έπρεπε να τα γράψω. Γιατί ο παππούς μου διάβαζε πολύ και πάντα έλεγε "Έχει καλή πένα αυτός"- έτσι έλεγε- και έτσι λέει τώρα και η θεία μου και κόρη του για μένα. Και πάντα αναρωτιέμαι, αν με διάβαζε, θα έλεγε άραγε το ίδιο; Ή θα έλεγε "Σπίρτο μου σβησμένο εσύ!" μια ακόμα αγαπημένη του ατάκα που χρησιμοποιώ συχνά και εγώ για να τον θυμάμαι. 

Ίσως τα θυμήθηκα γιατί συνειδητοποιώ πως κανένα εγγόνι του δεν πήρε το όνομα του. Τσούπες παντού ποια να το πάρει; Και μαζί με αυτόν, και ένα πράγμα τόσο απλό σαν το όνομα, σαν να χάνεται μια κληρονομιά- αυτό σκέφτομαι και λίγο μελαγχολώ. 

Για αυτό τα γράφω. Ώστε ένα κομμάτι αυτού του ψηλού, όμορφου, μελαχρινού άντρα να μείνει για πάντα ζωντανό έστω σε αυτή την ταπεινή διαδικτυακή γωνίτσα. Γιατί ήταν και θα είναι ο παππούς μου. Αυτός που πάντα σκούπιζε με τα γαριασμένα χέρια του το αχλάδι πριν μου το δώσει, γυαλίζοντας το, για να κόψω την πρώτη δαγκωνιά με λαχτάρα και να γεμίσει το στόμα μου γλύκα.... 

Χρόνια ουράνια παππού...