Παίζοντας monopoly κάποιο μεσημέρι....

Τις προάλλες έπαιζα monopoly με τον Δημήτρη Γεράσιμο, όταν μου τηλεφώνησε η αδελφή μου για να με ρωτήσει κάποια πράγματα. Στην κουβέντα της ανέφερα ότι παίζουμε επιτραπέζιο με το παιδί και η ίδια είπε με απέχθεια "Επιτραπέζια;;; Ίου, μισώ τα επιτραπέζια". 

Και ξαφνικά θυμήθηκα. Φυσικά και μισεί τα επιτραπέζια. Πάντα τα μισούσε. Και αυτή και οι γονείς μου. Εγώ πάλι τα λάτρευα και τα λατρεύω. Και θυμήθηκα αυτό το μικρό, ξανθό και αρκετά καχεκτικό κοριτσάκι να παίζει πάντα μόνο του, ναι ακόμα και τα επιτραπέζια. 

Θυμάμαι να ζητάω πάντα επιτραπέζια με πάθος, με μακράν το αγαπημένο μου να είναι το "Μυστήρια στο Πεκίνο" και με θυμάμαι να ετοιμάζω τα πάντα στο δωμάτιο μου και να παίζω εναλλάξ και τους δυο παίκτες... 

Αστείο; Υπερβολικό; Και τα δυο, ίσως μάλιστα και λίγο θλιβερό. Τώρα που είμαι μητέρα και βλέπω τα πάντα μέσα από άλλο πρίσμα, η ανάμνηση αυτού του μοναχικού κοριτσιού με θλίβει λίγο. Νιώθω σαν να με κοιτάω από μια απόσταση, όχι όμως και αποστασιοποιημένη, η σχεδόν 38χρονη γυναίκα το σχεδόν 8χρόνο κορίτσι και θέλω να χωθώ στην εικόνα και να της κάνω εγώ παρέα. 

Αυτό δεν έκανα όμως; Εγώ έκανα παρέα στην Γιάννα όταν κανείς άλλος δεν ήταν διαθέσιμος. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως αυτό ισχύει για όλους πάνω κάτω, είτε λιγότερο- είτε περισσότερο. Κυρίως βασιζόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό- και αυτό είναι και το σωστό. Είμαστε εμείς πρώτα υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. 

Πρώτη εγώ θα χαρώ με την χαρά μου. Θα λυπηθώ με την λύπη μου. Θα τρομάξω με τις φοβίες μου και θα θέσω τα όρια μου, τους στόχους μου, τα όνειρα μου. Πρώτη εγώ θα με φροντίσω όταν χρειαστεί και πρώτη εγώ θα με κρίνω όταν και πάλι χρειαστεί. 

Γιατί τότε είμαι πάντα η τελευταία στις προτεραιότητες μου; Γιατί το κάνουμε αυτό οι περισσότεροι; Αν δεν φροντίσουμε πρώτα τον εαυτό μας, αν δεν αγαπήσουμε πρώτοι εμείς τον εαυτό μας, τότε από ποιον μπορούμε να το "απαιτήσουμε" να το κάνει αυτό για μας; Στην τελική, πως μπορούμε να έχουμε πάντα υψηλές προσδοκίες από αυτόν αν δεν τον κανακέψουμε και λιγάκι; 

Δεν το γνωρίζω και σίγουρα δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί- είμαι όμως καθ' οδόν. Στην παθιασμένη μου αναζήτηση για τον έρωτα, την οικογένεια και την μητρότητα- κυρίως την μητρότητα- έχασα αυτή μου την ικανότητα να με προσέχω. Έμαθα βέβαια σπουδαία μαθήματα ζωής όπως πως μπορείς να επιβιώσεις από καταστάσεις που νόμιζες πως δεν θα μπορούσες, πως μπορείς να πάρεις το τίποτα και να το κάνεις κάτι όπως λέει και το Σοφάκι μου, πως μπορείς να αγαπάς κάποιον ή και πολλούς πάνω από σένα και να αξίζει κιόλας. 

Όμως να μωρέ, πότε πότε θες να μπορείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να πεις στον εαυτό σου πως τα πας υπέροχα, πως όλα θα πάνε καλά και να το πιστεύεις. Και για να συμβεί αυτό πρέπει αυτό το μικρό ανθρωπάκι που κρύβεται μέσα σου και μένει για πάντα ένα μικρό ανυπεράσπιστο παιδί, να το προσέχεις λίγο παραπάνω. 

Όπως τότε. Που τα ένστικτα επιβίωσης ήταν ακόμα φρέσκα και η προσαρμοστικότητα σου το μεγαλύτερο σου προσόν. Τότε που μπορεί να μην γνώριζες πως να προσέξεις τον εαυτό σου, μα γνώριζες πως να προσέξεις την ψυχή σου. Τότε που είχες την ικανότητα- αν το ήθελες- να παίξεις ένα επιτραπέζιο μόνος κάνοντας και τους δυο παίκτες εναλλάξ. 

Παρόλα αυτά, ανυπομονώ τρελά για την στιγμή που θα μπορέσω να παίξω μια παρτίδα "Μυστήρια στο Πεκίνο" με τον γιο μου και εκείνη την ημέρα να το ξέρετε. Εκείνο το μικρό, ξανθό και καχεκτικό κοριτσάκι θα χαμογελάσει πλατιά.