Να μου το θυμίζεις...

Ξέρεις μαιμούδι μου... Υπάρχουν μέρες που χάνομαι μέσα στις υποχρεώσεις και τα "πρέπει" και ξεχνάω πως το μόνο που χρειάζεσαι- το πιο χρήσιμο από οποιαδήποτε δραστηριότητα, οποιοδήποτε ερέθισμα, από οποιαδήποτε άλλη φροντίδα σου,  το πιο πολύτιμο από όλα όσα χρειάζεσαι από εμένα είναι απλό ποιοτικό χρόνο χωρίς καμία απολύτως υποχρέωση, χωρίς κανένα απολύτως "πρέπει". 

Ναι, το ξεχνάω αυτό και αναλαμβάνω την ευθύνη. Να μου το θυμίζεις. Να μου το ζητάς. Να μου λες "Έλα να παίξεις μαζί μου". "Έλα να μου κάνεις παρέα". Και αν σου απαντώ "σε λίγο καρδούλα μου, έχω δουλειές τώρα" να με ρωτάς αν αυτές οι δουλειές είναι τόσο σημαντικές. Να ρωτάς μήπως μπορούν να περιμένουν. 

Αυτό να κάνεις, ναι; Και εγώ θα στα ζυγίζω. Και νιώθω πως θα είναι πολύ περισσότερες οι φορές που θα τρέχω κοντά σου και θα χάνομαι στις στιγμές μαζί σου. Που πολύ πιο σύντομα από όσο θα προλάβω να συνειδητοποιήσω, θα χαθούν. Οι δουλειές όμως θα είναι πάντα εκεί να με περιμένουν. Αυτές δεν τελειώνουν. Τα δικά μας όμως χρόνια, αυτά τα μοναδικά και αποκλειστικά, τελειώνουν. Πρέπει να το θυμάμαι αυτό τώρα που μεγαλώνεις- και πόσο όμορφα μεγαλώνεις- και γίνεσαι πιο ανεξάρτητος. 

Αυτά σκέφτηκα όταν- στην ξεχωριστή αυτή ημέρα που περάσαμε σήμερα με ακριβώς αυτό, ποιοτικό χρόνο χωρίς καμιά υποχρέωση, χωρίς κανένα απολύτως πρέπει- διάλεξες το άλμπουμ από το ταξίδι μου στο Λονδίνο, έκατσες αναπαυτικά δίπλα στην φωτιά που έκαιγε ήδη για ώρες, και άρχισες να το ξεφυλλίζεις σαν ενήλικας, ρωτώντας με λεπτομέρειες για κάθε τι, κοιτώντας προσεκτικά κάθε μια φωτογραφία προσπαθώντας να αναγνωρίσεις αυτό το εικοσάχρονο κορίτσι που αμυδρά σου θύμιζε την μητέρα σου. 

Να μου το θυμίζεις λοιπόν. Μην το ξεχνάς. Και μην μου θυμώνεις αν χάνομαι καμιά φορά μέσα σε αυτό τον βαρετό και γεμάτο υποχρεώσεις κόσμο των ενηλίκων. Να μου χαμογελάς και να μου θυμίζεις τι είναι πραγματικά σημαντικό. 

Και το νου σου... Μου έταξες να πάμε μαζί Λονδίνο... Μην τυχόν και το ξεχάσεις... Θα στο θυμίσω εγώ...