Όταν ένα αγόρι μου χάρισε φτερά....

Κάθε χρονιά λέω "Δεν μπορεί. Τι άλλο απέμεινε να γράψω; Τα έχω πει πια όλα".

Δεν μου κάνει όμως καρδιά να μην γράψω. Βλέπεις, το έχω ξαναπεί. Λίγα είναι τα πράγματα που μπορώ πια να κάνω για αυτό το παιδί μου που έχασα τόσο πρόωρα. Να ανάβω το καντήλι του. Να προσεύχομαι για αυτό. Να το σκέφτομαι και να το αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Να φροντίζω να τιμάται η μνήμη του. 
Διότι μπορεί η ζωή του να ήταν σύντομη, ήταν όμως πολύτιμη. Και μας στιγμάτισε για πάντα. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Όσα χρόνια και αν περάσουν.

Το αγοράκι μας γεννήθηκε μια νύχτα του Φλεβάρη μετά από περίπου 12 ώρες συσπάσεων. 12 ώρες αγωνίας, πόνου και προσευχής. Έζησε 12 ώρες. 12 ώρες που πάλευε να κρατηθεί στην ζωή. 12 ώρες αγωνίας, πόνου και προσευχής. 12 ώρες που έμοιαζαν ατελείωτες. 12 ώρες που όσα ηρεμιστικά και αν μου χορηγήθηκαν δεν έκλεισα μάτι.  10 ώρες μετά από μια δύσκολη καισαρική δύο ωρών με πολύ αιμορραγία και κίνδυνο να χαθώ μαζί με το παιδί μας και εγώ. 

Και όμως. Θα ξαναγυρνούσα με ευχαρίστηση σε αυτές τις επίπονες 12 ατελείωτες ώρες αν ήταν να μην ζήσω αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που ο Παναγιώτης μου είπε πως χάσαμε τον γιο μας. Θα ξαναγυρνούσα γιατί μετά από εκείνα τα δευτερόλεπτα ο χρόνος πάγωσε και μου άφησε ένα τεράστιο κενό μνήμης και ένα τεράστιο κενό στην καρδιά. Κενά τα οποία δεν θα γεμίσουν ποτέ. 

Το αστέρι μου πέρσι μου έστειλε άφθονα σημάδια μέσω του αδελφού του. Τα αγαπώ εκείνα τα σημάδια διότι μου χάρισαν τότε τον πιο γλυκό Φλεβάρη των τελευταίων εφτά χρόνων και ας μετράω πια ακόμα ένα αστεράκι τόσο δα στον ουρανό. Τα αγαπώ, διότι μαλάκωσαν λίγο την καρδιά μου- η αποδοχή της απώλειας μας είναι ακόμα πιο ειλικρινής. 

Πονάει όμως. Ακόμα και πάντα. Πονάει πολύ που ποτέ δεν κράτησα στην αγκαλιά μου το παιδί μου. Γιατί το γέννησα. Πονάει που δεν το είδα ποτέ παρά μόνο μέσα από τρεις φωτογραφίες. Γιατί το λαχτάρησα. Πονάει που δεν μπόρεσα να κάνω απολύτως τίποτα για να το σώσω. Γιατί είμαι η μητέρα του. Πονάει που δεν μύρισα ποτέ το δερματάκι του. Που δεν το χάιδεψα. Δεν το νανούρισα. Δεν το θήλασα. Δεν το κράτησα στην αγκαλιά μου. Δεν το έκανα μπάνιο. Δεν το είδα να περπατάει. Δεν το άκουσα να μιλάει. Δεν το άκουσα να γελάει. Να κλαίει. Να διεκδικεί. Να μαλώνει. Να τραγουδάει. Να είναι άτακτο και να χοροπηδάει. 

Πονάει που δεν το βλέπω να μεγαλώνει. Γιατί το γέννησα. Το λαχτάρησα. Είμαι η μητέρα του. 

Πονάει. Και πονάει που κανείς δεν σου δίνει το δικαίωμα να πονάς. Που ελάχιστοι αναγνωρίζουν την απώλεια σου. Που ακόμα πιο ελάχιστοι θυμούνται πως κάποτε, εφτά χρόνια πριν, ένα βράδυ του Φλεβάρη, γεννήθηκε ένα υπέροχο, ψηλό μελαχρινό αγόρι με μεγάλες πατούσες, μακρυά δάχτυλα και ένα παράπονο στα χείλη που άλλαξε την ζωή του μπαμπά του και της μαμάς του για πάντα. Και αυτός ο πόνος μοιάζει με γκρεμό. Πρέπει να είσαι προσεκτικός διότι εύκολα μπορεί να πέσεις σε αυτόν. Είναι ολόγυρα σου. Μόνο σου όπλο τα φτερά σου. Και τα δικά μου φτερά μου τα έδωσαν αυτοπροσώπως τα αγγελούδια μου. Και σκοπεύω να τα τιμώ όσος γκρεμός και αν απλώνεται γύρω μου. 

Γιατί μόνο έτσι θέλω να ελπίζω σε μια θέση δίπλα τους όταν έρθει η ώρα που θα ανταμώσουμε ξανά. Με αισιοδοξία. Με μνημόνευση. Με ταπείνωση. Με αξιοπρέπεια. 

Αστεράκι... Να μου φυσάς κάτω από τις φτερούγες μου, ναι;