Για την κόρη μου- αυτό το ψυχάκι....

Αρκετά πρόσφατα, βρέθηκα και πάλι απέναντι από την κλασσική ερώτηση- "Μόνο ένα παιδί έχεις;" (Παραλείπω να μιλήσω για το πόσο ενοχλητική είναι εξαρχής η ερώτηση "Μόνο ένα παιδί έχεις;"- δεν είναι αυτός ο σκοπός αυτού του κειμένου- άλλωστε τα έχω γράψει όλα εδώ.  ) Η ερώτηση αυτή, για μια γυναίκα που έχει ζήσει την νεογνική απώλεια, είναι μαχαιριά στην καρδιά. Γιατί αν απαντήσεις "Ναι" για να αποφύγεις περαιτέρω συζήτηση, οι ενοχές που "απέκρυψες" το παιδί σου ή τα παιδιά σου που δεν έχεις πια κοντά σου σε τρώνε ζωντανή. Αν πάλι απαντήσεις "Όχι" και μπεις στον απρόβλεπτο κύκλο συζήτησης που θα ανοίξει αυτό το όχι... τότε πρέπει απλά να οπλιστείς με δύναμη, κατανόηση και ενσυναίσθηση για να ανταπεξέλθεις. 

Οχτώ χρόνια μετά την πρώτη μας απώλεια, έχω μάθει πια να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι ενοχές υπάρχουν πάντα μα έχω βρει τις ισορροπίες αν "αρνηθώ" την ύπαρξη των άλλων μου παιδιών σε τρίτους- αν πάλι νιώθω αρκετά δυνατή έχω βρει την απάντηση που με καλύπτει λέγοντας πως έχω ένα παιδί στην αγκαλιά μου και δυο στον ουρανό. (που να τολμήσω καν να αναφερθώ φυσικά στο αστεράκι μας...) 

Την πιο πρόσφατη φορά λοιπόν που βρέθηκα σε αυτή την θέση, ήταν Παρασκευή στους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Γεμάτη από την δύναμη που μου έδωσαν, όταν ρωτήθηκα, απάντησα ακριβώς αυτό. Η κυρία- μεγάλη σε ηλικία- μου απάντησε με θλίψη πως λυπάται- αν το γνώριζε δεν θα με ρωτούσε. Της απάντησα με ένα πλατύ χαμόγελο πως δεν με πειράζει να μιλάω για τα παιδιά μου- αντίθετα είναι κάτι που με γαληνεύει. Τότε βρήκε το θάρρος να με ρωτήσει περαιτέρω. Μόλις κατάλαβε πως γέννησα μεν, μα δεν έζησα τα μωρά μου, αποκρίθηκε με σιγουριά:" Ε τότε δεν θα πονάς. Αφού δεν τα έζησες, θα ξεχάσεις. Έχεις γεμάτη αγκαλιά" Και τότε εγώ, εγώ που φωνάζω χρόνια τώρα για το δικαίωμα και την αναγνώριση στο πένθος της νεογνικής απώλειας, σώπασα. Χαμογέλασα- όχι πλατιά και μάλλον ψεύτικα- και σώπασα. 

Σώπασα γιατί κουράστηκα. Κουράστηκα να απαιτώ τα αυτονόητα. Όχι κατανόηση. Και σίγουρα όχι λύπηση. Ούτε καν λύπη αληθινή για τις ζωές που χάθηκαν τόσο πρόωρα.  Κουράστηκα να απολογούμαι για το πένθος μου. Κουράστηκα να αιτιολογώ την θέληση μου να μην ξεχαστούν αυτές οι ψυχούλες. Κουράστηκα να επιβεβαιώνω την απόλυτη ευτυχία που ζω δίπλα στο παιδί που έχω στην αγκαλιά μου, παρά την θλίψη που δεν μπορώ παρά να νιώθω πάντα βαθιά μέσα μου. Σώπασα γιατί αν με έμαθαν κάτι τα αγγελούδια μου είναι να κατανοώ και να έχω εσυναίσθηση και κουράστηκα να τα ζητιανεύω ή να τα μοιράζω εγώ απλόχερα αντί να το κάνουν οι άλλοι προς τα εμένα. 

Σώπασα γιατί αναρωτήθηκα αν έχει νόημα.  Αν όσα γράφω και λέω χρόνια τώρα έχουν κάνει και την παραμικρή διαφορά. Αν κάποιος είπε σε μια μητέρα απλά "Λυπάμαι" αντί για "Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο". Αν κάποιος έδωσε χρόνο στο πένθος μιας μητέρας αντί να απαιτεί να "Προχωρήσει επιτέλους παρακάτω". Αν κάποιος ρώτησε πως νιώθει αυτή η μητέρα, αντί να στρίψει στην πρώτη γωνία από αμηχανία. Αναρωτιέμαι αν στην τελική έστω και ένας γιατρός σε αυτή την χώρα έδωσε στην μητέρα το νεκρό μωρό της να το αγκαλιάσει, να το φιλήσει, να το μυρίσει, να το γνωρίσει. Έστω για αυτό το λίγο. Για να μην αναρωτηθεί έστω και για ένα δευτερόλεπτο όταν της πουν πως αφού δεν το γνώρισε, δεν πονάει, μήπως έχουν δίκιο. 

Γιατί δεν έχουν δίκιο. Ναι. Οι αναμνήσεις πονάνε. ΠΟΛΥ. Ίσως και περισσότερο. Το αναγνωρίζω πρώτη εγώ και το έχω δηλώσει ξανά. Έχουμε όμως σκεφτεί αν και πόσο πονάει η απουσία αυτών; 

Για την δική μου απουσία είναι αυτό το κείμενο. Που παρότι μετράει απόψε οχτώ χρόνια δεν έχει ελαφρύνει. Για το κορίτσι αυτό που γέννησα και επειδή το γεννούσα νεκρό δεν είχα "δικαίωμα" να πονάω και να εκφράζω τον πόνο μου κατά την διάρκεια της γέννας. Για το κορίτσι αυτό που ποτέ δεν βρέθηκε κανείς να το πιάσει και να το πάρει αγκαλιά. Πόσο μάλλον να μου το δώσουν εμένα να το δω. Για το κορίτσι αυτό που ήταν πολύ άρρωστο και "χρωμοσωματικά ανώμαλο" για να θεωρηθεί μια ανθρώπινη ύπαρξη που αξίζει σεβασμό και μνημόνευση. Για το κορίτσι αυτό που εγώ πάντα φαντάζομαι μελαχρινό και με μακριά χέρια. Για το κορίτσι αυτό που θα ήταν το Χριστινάκι μας. Για το κορίτσι αυτό που για μας είναι το πλάσμα που μας έκανε γονείς. Για την κόρη μας. 

Για σένα ψυχάκι μου. Η μαμά σε αγαπάει. Από πάντα και για πάντα.