Ένα λουλούδι μες το Πάσχα μου...

Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο απομακρύνομαι από το δικό μου Πάσχα ως παιδί- αν και φέτος ομολογουμένως νοστάλγησα πρόσωπα και καταστάσεις ξανά- και τόσο ταυτίζομαι με το δικό μας Πάσχα ως οικογένεια πλέον, όπου παραδόσεις, έθιμα, καταστάσεις και πρόσωπα έρχονται για να αναμειχθούν, να επαναπροσδιοριστούν, μερικά να διατηρηθούν ατόφια για να δημιουργήσουν το δικό μας μοναδικό χρώμα και άρωμα Πάσχα. 

Φέτος, προσωπικά, το Πάσχα το αισθάνθηκα σαν τα λόγια αυτά του λατρεμένου Ρίτσου τα οποία και σκεφτόμουν σε κάθε μικρό μα πολύτιμο λουλουδάκι έκοβαν αυτά τα μαιμουδένια χεράκια με προσοχή για να το χαρίσουν μετά σε μένα... 

"Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο,

κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.

Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του

Κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του."

Γιάννης Ρίτσος

Τα λαχταρούσα αυτά τα λουλουδάκια φέτος... Τα είχα ανάγκη. Τα χάζευα να είναι τόσο μικρά μέσα στην οργιώδη πρασινάδα και σκεφτόμουν πως στέκονται κοντά το ένα στο άλλο, κάνοντας μας να τα προσέξουμε- και ας είναι μικρά αυτά έμαθαν πως να ξεχωρίζουν... Και όποτε έκοβε ένα το μικράκι μου με την ίδια λαχτάρα να μου τα χαρίσει- όση λαχτάρα είχα και εγώ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους- έχανε και ένα χτύπο η καρδιά μου για κάτι "λουλουδάκια" δικά μου μικρά που ποτέ δεν ξεχνώ. Και τα φύλαγα προσεκτικά, μέχρι να πάω σπίτι και να τα φροντίσω σε ένα αυτοσχέδιο βαζάκι από σφηνοπότηρο...

Για μας, το Πάσχα ξεκινάει πάντα την εβδομάδα πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, που το σπίτι θα καθαριστεί και θα στολιστεί μέσα έξω. Λιτά και απέριττα. Το Πάσχα έχει την άνοιξη να το στολίζει και την ίδια την Ανάσταση- δεν θέλει πολλά μπιχλιμπίδια. Αφήνουμε το φως να μπει στο σπίτι, φέρνουμε χρώμα στα μπαλκόνια μας, αξιοποιούμε κάθε μικρή χειροτεχνία που κάνουμε με το μικράκι μου και αυτό είναι παραπάνω από αρκετό... 

Σειρά έχουν οι μυρωδιές... Γίνεται Πάσχα χωρίς καλούδια; Χωρίς κουλουράκια αμμωνίας και τσουρέκι; Χωρίς κόκκινα αυγά, μοίρασμα και στόλισμα σε όλα τα καλούδια; (να τα στολίζετε τα καλούδια σας... Να βάζετε και άλλη αγάπη. Το αμπαλάρισμα- να το θυμάστε πάντα αυτό- είναι η μισή χαρά...)

Και φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα... Και παίρνουμε τα βιβλιαράκια μας στο χέρι και πάμε εκκλησία. Όσο πιο συχνά μπορούμε. Αυτό είναι Πάσχα. Διαβάζουμε για τα πάθη του Χριστού. Μαθαίνουμε. Προσευχόμαστε. Αν το επιτρέπει η υγεία μας, νηστεύουμε. Προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με τον Θεό που όλοι κρύβουμε μέσα μας... 

Γίνεται να έρθουμε κοντά με τον Θεό μέσα μας χωρίς λίγο, (πολύ), ουρανό; Για μένα ο ουρανός είναι αλληλένδετος με το μεγαλείο Του. Το έχει πει και ο Ελύτης άλλωστε.. 

"Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε.." 

Ουρανοί γαλάζιοι, μουντοί, εκτυφλωτικά πορτοκαλί, ουρανοί βουτηγμένοι στο αίμα ή πλημμυρισμένοι βαμβάκι... Ουρανοί που φωνάζουν πως αν ακόμα δεν πιστεύεις στα θαύματα, τότε τι παραπάνω να σου πω; 

Ανάσταση όμως χωρίς την λαμπάδα της νονάς, γίνεται; Γίνεται να μην δείξουμε και εμείς την αγάπη μας σε μια τόσο ξεχωριστή νονά με το δικό μας δωράκι; Σε μια νονά που ακόμα και αν έχει πάρει λαμπάδα, θα τρέξει να πάρει και άλλη- αυτή που είχε τελικά ονειρευτεί το βαφτιστιράκι της; 

Και πάντα η λαμπάδα για το αγγελούδι μας... Από την ίδια νονά. Που παρότι έχουν περάσει εφτά χρόνια δεν ξεχνά ποτέ. Ποτέ δεν ξεχνά πως ήταν να βαφτίσει το μωρό που έφυγε τόσο γρήγορα από κοντά μας... Και πάντα θα του πάρει την δική του λαμπάδα.. Για να κάψει και αυτή με το Άγιο Φως. Έστω και στο μνήμα... (και πόση χαρά πήρα φέτος που κάηκε μέχρι και την τελευταία σπιθαμή...) 

Και έρχεται η κορύφωση με την Κυριακή του Πάσχα. Η μέρα που σχεδόν επιτάσσει γλέντι, επαφή με την φύση, χρώματα, παιχνίδι και πολύ φαΐ. Και δόξα τον Θεό- τα είχαμε μια χρονιά ακόμη άφθονα όλα... (το υπέροχο αυτό σπιτάκι, δημιουργία του τρελού Κρητίκαρου πατέρα μου για τα εγγόνια του) 

Το Πάσχα μας όμως δεν είχε μόνο αυτές τις εικόνες... Είχε και άλλες... Πολλές αποτυπώθηκαν και μπήκαν για πάντα στα οικογενειακά άλμπουμ, πολλές αποτυπώθηκαν μόνο στο μυαλό και στην ψυχή. Είχε χαμόγελα, γκρίνιες, κουβέντες, γελάκια, παιχνίδια, τσακωμούς, φιλιώματα, κούραση, γαλήνη, άγχος, κατάνυξη και τρέξιμο. Τα είχε όλα γιατί έτσι είναι και η ζωή. Γεμάτη και πολύπλοκη. Όσο για μένα; 

Για μένα φέτος το Πάσχα ήταν αρκετά θλιβερό να το πω; Δεν θα το πω γιατί δεν ήταν, είχα πολλές ευτυχισμένες στιγμές... Κατανυκτικό να το πω; Ούτε, γιατί φέτος δεν είχα ψυχική ενέργεια να κάνω την πνευματική αναζήτηση και κάθαρση που κάνω συνήθως... Δεν ξέρω πως να το πω.. Ήταν ένα όμορφο και ευλογημένο Πάσχα- είχα όμως ένα βάρος στο στήθος διαρκώς. Νομίζω πως βαθιά μέσα μου- υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν πως αν όλα είχαν πάει καλά- θα ήμουν τελειόμηνη αυτό το Πάσχα και τελικά...δεν ήμουν. Και αυτό για μένα τελικά, είχε την βαρύτητα του. 

Για μένα λοιπόν, το Πάσχα φέτος, ήταν σαν αυτό το κατακόκκινο γαρύφαλλο που μου χάρισε το μικράκι μου κάποιο απόγευμα που ο ήλιος έδυε μεγαλοπρεπώς... Πανέμορφο και ας είχε το χρώμα του αίματος με την ελπίδα την ίδια σαν φόντο... Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως ο ήλιος θα βγαίνει πάντα το πρωί και θα αποχωρεί πάντα το βράδυ. Πλυμμιρίζοντας μας στο μεταξύ με φως... 

Και κάπως έτσι καταλήγουμε όπως ακριβώς αρχίσαμε... 

"Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο,

κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.

Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του

Κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του."

Γιάννης Ρίτσος