Ψάξε, ψάξε... δεν θα την βρεις!

Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ, ή τουλάχιστον όχι τόσο συχνά, η αλήθεια είναι όμως πως την έμπνευση την έχω εύκολη. Είναι σαν διακόπτης στο μυαλό μου. Μπορεί να μου την πυροδοτήσει μια κουβέντα, ένα βλέμμα, μια εικόνα, ακόμα και η πιο φευγαλέα σκέψη. Πες μου ένα θέμα και εγώ θα στο αναλύσω μέχρι εξαντλήσεως. Δώσε μου εικόνες από ηλιοβασιλέματα και θα στις "ντύσω" πάντα με διαφορετικά λόγια. Δώσε μου μια κάρτα γενεθλίων, γάμου, αποφοίτησης και δεν θα μείνει ούτε μια γωνία λευκή. Μπορεί να μην είναι πάντα τα πιο εμπνευσμένα λόγια- μια φορά όμως κάτι να πω θα έχω! 

Σου λέω. Δώσε μου στυλό ή πληκτρολόγιο και θα πάρουν τα δάχτυλα μου φωτιά! Ή τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα. Διότι από την αρχή του χρόνου ψάχνω την έμπνευση μου και δεν την βρίσκω! Ή μάλλον δεν την έχω μόνιμη κάτοικο στο ταπεινό μυαλουδάκι μου ως συνήθως. Και ξέρεις... έχει αρχίσει και μου λείπει... Και όσο λείπει, τόσο νιώθω πως με περιπαίζει η κακούργα και έχω αρχίσει να της θυμώνω λίγο... 

Μην γελιέσαι. Δεν έπαψα να κοιτάζω ουρανούς, να χάνομαι σε ηλιοβασιλέματα, να μην χορταίνω παιδικά πατουσάκια ή να ψάχνω την μαγεία σε μια σταγόνα βροχής. Όχι. Είναι όμως που το μυαλό σαν να σταμάτησε να λειτουργεί. Ο διακόπτης είναι στο off τον περισσότερο καιρό και δεν υπάρχει ένα χέρι εύκαιρο να τον αλλάξει. Προσφέρεται κάνεις; 

Έχω αρχίσει λοιπόν να σκέφτομαι η μάνα τα εξής: Ή με χτύπησε στο κεφάλι, δυόμιση χρόνια μετά,  η κλεισούρα της stay at home mom- αφού ευχαριστήθηκα στο έπακρον κάθε στιγμή της μέχρι τώρα μετά από 22 σχεδόν χρόνια εργασίας η οποία με είχε κουράσει αφάνταστα- ή πολύ απλά μαζί με το σώμα μου που έχει καταρρεύσει μετά από έναν δύσκολο φθινόπωρο/χειμώνα, απλώς ακολούθησε και το μυαλό- γιατί μην ξεχνιόμαστε αυτά πάνε παρέα. 

Όπως βλέπεις όμως το παλεύω. Και η θεραπεία για τα πάντα βρίσκεται πρώτα στην αποδοχή. Το αποδέχομαι και το παραδέχομαι λοιπόν και επιλέγω να το κάνω τώρα- τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού- γιατί αν κάπου χωρά άφθονη η έμπνευση είναι στο καλοκαίρι. Στις περισσότερες ώρες της μέρας. Στα ηλιοβασιλέματα που βάφουν τον ουρανό κόκκινο. Σε μια φέτα κατακόκκινο καρπούζι. Στο κύμα που "γλύφει" την άμμο και ταυτόχρονα τα αυτιά μας με το γλυκό του ήχο. Σε έναν ατελείωτο πύραυλο παγωτό ή μια γρανίτα φράουλα. Σε ένα ποτήρι κρασί στο μπαλκόνι σου. Στο δροσερό αεράκι που σε τυλίγει γλυκά ενώ θροΐζει τις κουρτίνες σου. Στα κοχύλια που δεν θα πάψεις να μαζεύεις όσο και αν περνάνε τα χρόνια. Στο πιο αλμυρό φιλί από μαιμουδένια χειλάκια στο μάγουλο σου. 

Το αποδέχομαι και το παραδέχομαι και σκοπεύω να περάσω ατελείωτες ώρες στην ακρογιαλιά, αδειάζοντας το άμοιρο το μυαλουδάκι μου από κάθε τι περιττό που το κατάφαγε σαν σαράκι- ξεκουράζοντας ταυτόχρονα το σώμα μου από κάθε τι που ήρθε και το έκανε να επαναστατήσει ξανά, χαζεύοντας άπειρα ηλιοβασιλέματα και κλέβοντας όσα περισσότερα αλμυρά μαιμουδένια και Παναγιωτένια φιλιά μπορώ για να με νταντέψω και εμένα λίγο μπας και μου ξεθυμώσει η έμπνευση, πάψει να με περιπαίζει και γυρίσει πίσω. 

 Είμαι λοιπόν η Γιάννα.  Έχω στερέψει από έμπνευση και είμαι καλά! (γύρνα πίσω με ακούς;;!!! Σου στέλνω καρδούλα βαμμένη στο χρώμα του ήλιου)