Το πιο γλυκό μου βάρος...

Αυτό το μαϊμούδι με λέει το υπνωτικό του.  Ισχυρίζεται πως με χρειάζεται απαραίτητα οπότε είναι να αποκοιμήθει. Και η αλήθεια είναι πως κάθε βράδυ θα αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα,  μέσα στην δική μου αγκαλιά.  Αυτό γίνεται συνήθως στον καναπέ ή στο κρεβάτι μας. Συνεπώς μετά έχω να μεταφέρω στο δωμάτιο του και στο δικό του κρεβάτι, ενα μαϊμούδι 16 κιλά πλέον και 1.07 σε ύψος.  

Παλεύω λοιπόν να τον βολέψω.  Τον σηκώνω προσεκτικά μην τον ξυπνήσω τα πόδια να προεξέχουν τόσο που να βρίσκουν σε όλες τις γωνίες.  Να ανέβω τα σκαλάκια, να τον ακουμπήσω απαλά στα πολύχρωμα σεντόνια του για να ισιώσω μετά και εγώ το κορμί μου παλεύοντας να ξεκουράσω αυτούς τους μυς που πέντε χρόνια τώρα κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά σε καθημερινή βάση.  

Τι γλυκό βάρος όμως είναι αυτό, ναι; Από τα βάσανα μας το πιο γλυκό από όλα τα παιδιά μας. Ακούω πολύ συχνά μανούλες να παραπονιουνται για την κούραση.  Την εμμονή που έχουν τα παιδιά μαζί τους. Τον καθημερινό αγώνα.  Βιάζονται να μεγαλώσουν.  Να ανεξαρτητοποιηθουν. Να μην μας χρειάζονται για κάθε τι. Και είναι ανθρώπινο.  Η ρουτίνα,  οι δυσκολίες διαβίωσης μας κάνουν να ξεχνάμε τι έχει πραγματικά σημασία.  Μας κάνουν να ξεχνάμε την ουσία...  Μας σπρώχνουν και μας σε έναν φαύλο κύκλο βιασύνης, γκρίνιας,  μιζέριας πολλές φορές.  Ξέρετε όμως τι συμβαίνει;  

Κάθε φορά που δυσκολεύομαι να σηκώσω αγκαλιά αυτό το κοιμισμένο μαϊμούδακι σκέφτομαι πόσες άδειες αγκαλιές θα σκότωναν να έχουν αυτό το βάρος να σηκώσουν.  Κάθε φορά που οι επίμονα ανούσιες γκρίνιες του μου προκαλούν πονοκέφαλο σκέφτομαι πόσα σπίτια είναι απελπιστικά σιωπηλά.  Κάθε φορά που στο σπίτι επικρατεί ένα χάος από τα παιχνίδια του και "απελπίζομαι" σκέφτομαι μια μητέρα που λαχταράει αυτόν τον πολύχρωμο χαμό. 

Κάθε φορά που δυσκολεύομαι να σηκώσω αγκαλιά αυτό το κοιμισμένο μαϊμούδακι σκέφτομαι πως κάποια άλλη μητέρα παρακαλάει να μην είχε κλείσει ποτέ τα μάτια του για πάντα το δικό της μαϊμούδι. Θα έδινε και την δική της ζωή αρκεί να ξυπνούσε το επόμενο πρωί και το δικό της το παιδί,  ακόμα και αξημερωτα, και ας έπρεπε να κουβαλάει αυτό το κορμάκι κάθε βράδυ για όλη της την ζωή.  

Αυτό σκέφτομαι.  Και πονάω για αυτή την μάνα.  Μα χαμογελάω πλατιά που οι μυς μου πονάνε και ο πενταχρονος γιος μου αποκοιμιεται ακόμα μέσα στην αγκαλιά μου.  Γιατί στην τελική είμαι το υπνωτικό του...  Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό...