Δύο ασημένιες σερπαντινες σε δέντρο πράσινο...

Το παράθυρο στο δωμάτιο του Δημήτρη Γεράσιμου έχει υπέροχη θέα. Είναι ανατολικό και κοιτάει ακριβώς εκεί που κοιτούσε το δικό μου παιδικό δωμάτιο μόνο δυο ορόφους πιο ψηλά. Το είχα επιλέξει επί τούτου όταν χτιζόταν αυτό το σπίτι και ήμουν μόλις 17 χρονών παιδί και εγώ. 

Λατρεύω που μπαίνει ο ήλιος μέσα το πρωί με κάθε μεγαλοπρέπεια φωτίζοντας μαγικά κάθε γωνία αυτού του πολύχρωμου δωματίου. Λατρεύω που για θέα έχει το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, άφθονο πράσινο και ένα εξίσου μεγαλοπρεπές βουνό. Θέλω να πιστεύω πως στα χρόνια που έρχονται αυτή η θέα θα του χαρίσει πολλές στιγμές γαλήνης και περισυλλογής. 

Από αυτό λοιπόν ακριβώς το παράθυρο, πέρα από το πράσινο που προσφέρει με αφθονία το τοπίο, υπάρχει ένα κτήμα που είναι κανονικά περιουσία της εκκλησίας- επειδή ωστόσο υπάρχει εκκλησία για την ενορία μόλις έναν δρόμο μακρυά- έχει μείνει κενό. Όχι όμως και απεριποίητο αφού ο άνθρωπος που ζούσε δίπλα σε αυτό είχε φροντίσει να το ομορφύνει με δέντρα, θάμνους και μια όμορφη βρύση. Τρία από τα δέντρα αυτά τα παρακολουθώ να μεγαλώνουν αργά και σταθερά όλα αυτά τα χρόνια που ζω σε αυτό το σπίτι- από τόσο δα κλαράκια σε κανονικά δέντρα πλέον- δέντρα όμορφα εποχικά που μας χαρίζουν πολλές διαφορετικές όψεις ανά εποχή. 

Μόλις μια βδομάδα τώρα πρόσεξα κάτι υπέροχο σε ένα από τα δέντρα. Κάτι λαμπύριζε ανάμεσα στο πλούσιο φύλλωμα του. Το πρόσεξα ένα απόγευμα που έκλεινα τα παντζούρια για βράδυ. Κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά και ξαφνικά κατάλαβα. Και χαμογέλασα. Φώναξα αμέσως τον Δημήτρη Γεράσιμο να του το δείξω. 

Αυτό που λαμπύριζε ανάμεσα στο πλούσιο φύλλωμα του ήταν δυο ασημένιες μακριές σερπαντίνες- από αυτές που κρύβουν οι ειδικοί αυτοί "εκτοξευτές" κομφετί που πουλάνε για παιδικά πάρτι και όχι μόνο. Και ο λόγος που με έκαναν αυτές οι δυο ασημένιες σερπαντίνες να χαμογελάσω είναι διότι προέρχονται από το δικό μας παιδικό πάρτι. Αυτό που κάνουμε κάθε χρόνο στην σοφίτα μας. Αυτή που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από αυτά τα δέντρα. Και που κάθε χρόνο, την ώρα που το μαιμούδι σβήνει τα γενέθλια κεράκια του, σκάμε και δυο τέτοιες συσκευές γιατί αρέσουν τόσο πολύ στο αγόρι μας. Κάθε χρόνο βρίσκω αυτά τα κομφετί για αρκετό καιρό μετά το πάρτι μας, σε κάθε πιθανή γωνιά που μπορώ να φανταστώ. Φέτος όμως πήραμε τα μεγάλα και οι σερπαντίνες ήταν μακριές και η δύναμη της "εκτόξευσης" μεγαλύτερη. Οι πρώτες εξαφανίστηκαν πάνω από την σκεπή και ταξίδεψαν με τον αέρα. Ακόμα έχουμε μια κόκκινη μπλεγμένη στα κεραμίδια του σπιτιού... 

Και τώρα αυτές οι δυο οι ασημένιες. Εγκλωβισμένες εδώ και σχεδόν δυο μήνες στα κλαδιά ενός όμορφου δέντρου ένα οικόπεδο απόσταση από το δικό μας. Να ανεμίζουν με τον αέρα και να μου κλείνουν πονηρά το μάτι κάθε που τις πετυχαίνουν οι ακτίνες του ήλιου. Τις αγάπησα αυτές τις σερπαντίνες. Γιατί με έκαναν και χαμογέλασα έναν δύσκολο μήνα. Γιατί μου θύμισαν πόσο μα πόσο υπέροχα περάσαμε στο φετινό μας πάρτι. Γιατί ενθουσίασαν το μικρό μου που συγκινήθηκε που ένα κομμάτι της διασκέδασης από το πάρτι του είναι ακόμα εκεί, ορατό από το παράθυρο του δωματίου του. 

Πιο πολύ όμως ξέρετε γιατί τις αγάπησα; Γιατί μου θύμισαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Πως πολλές φορές δεν βλέπουμε κάτι όμορφο και ξεχωριστό ακόμα και αν είναι εκεί μπροστά στα μάτια μας. Πως υπάρχει πάντα κάτι όμορφο και ξεχωριστό να δεις αρκεί να κοιτάς. Να κοιτάς πραγματικά. Πως στην τελική είναι αρκετες.  

Δύο ασημένιες σερπαντίνες σε ένα πράσινο δέντρο είναι αρκετές για να χαμογελάσεις ξανά.  

(είναι αδύνατον να τις αποτύπωσω φωτογραφικα με το ταπεινό κινητό μου. Αν όμως προσέξετε λίγο καλύτερα κάτι λαμπυριζει εκεί ανάμεσα στο φύλλωμα.  Είναι οι δικές μας σερπαντίνες)