Η μέρα που το μικράκι μου θα πάει σχολείο...

Είναι λίγο αστείο, διότι αυτή η ημέρα μου φαινόταν τόσο μακρινή... Και δεν μιλάω για όταν ο Δημήτρης Γεράσιμος ήταν μωρό, αλλά ακόμη και πέρσι. Μόλις πέρσι, η μέρα που το μικράκι μου θα πήγαινε στο νήπιο, μου φαινόταν τόσο μακρινή. 

Να όμως που έφτασε. Πολύ γρηγορότερα νιώθω από όσο θα ήθελα. Μα και στην ώρα της ταυτόχρονα. Τι νόημα έχει πως νιώθουμε εμείς, η ζωή τρέχει. Ξωπίσω της και εμείς. Έτσι είναι. Και είναι υπέροχο. Γιατί δεν είναι δεδομένο πως θα τρέχουμε ξωπίσω της. 

Όσοι με παρακολουθείτε, γνωρίζετε πως αυτόν το καλοκαίρι βιώσαμε μια τεράστια απώλεια στην οικογένεια μας. Στείλαμε ένα υπέροχο αγγελούδι στον ουρανό. Και όσο και αν θα το "ήθελα" ίσως, δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του ξάδελφου μας- και πατέρα του αγγελουδιού- την επόμενη της κηδείας. 

"Σήμερα ο Α. θα πήγαινε πρώτη μέρα σχολείο. Θα πήγαινε δευτέρα". 

Θα πήγαινε δευτέρα.... Μα δεν θα πάει. Και είναι τόσο, μα τόσο θλιβερό αυτό- δυστυχώς έχω ζήσει και εγώ το μερίδιο μου από πρωτιές που δεν θα δω ποτέ. Και ξέρω πόσο πονάει. Όσο άγχος λοιπόν και αν είχα για αυτό το καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή του Δημήτρη Γεράσιμου, το έσπρωξα ευγενικά στην άκρη και άφησα την ευγνωμοσύνη να πάρει την θέση του. Γιατί έχω την τύχη να το ζήσω. Να το ζήσουμε. Να το ζήσει ο ίδιος. 

Αγκαλιάζω λοιπόν αυτό το μέλλων νηπιάκι σφιχτά. Και ευχαριστώ τον Θεό που μου το αφήνει εκεί. Να μπορώ να το αγκαλιάζω σφιχτά. Και να εύχομαι αυτό το καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή του να είναι συναρπαστικό. Γεμάτο υγεία, γέλιο, αγάπη, φιλίες και γνώση. 

Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα είναι ψιλά γράμματα.