Αυτή η μικρή φλεβίτσα στον λαιμό...

Αφήνοντας σήμερα τον Δημήτρη Γεράσιμο στο νηπιαγωγείο,  χάζεψα για λίγο μια υπέροχη χειροτεχνία που είχαν φτιάξει με σταφύλια και είχαν κρεμάσει με καμάρι στην τάξη τους. Σχολίασα πόσο όμορφη είναι και κάναμε μια σύντομη κουβέντα με την δασκάλα του. 

Πάντα φεύγω αμέσως μόλις μπει στην τάξη του εφόσον δεν είχε κανένα πρόβλημα προσαρμογής από την αρχή.  Δεν έχει τύχει λοιπόν να τον δω να αλληλεπιδρά με τους συμμαθητές του. Σήμερα μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία έστω και για λίγο. 

Όντας συνεσταλμένο παιδί από την φύση του, ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν μας έχει συνηθίσει σε πρωτοβουλίες όσον αφορά τρίτους.  Δεν υψώνει εύκολα την φωνή του και θέλει χρόνο μέχρι να εμπιστευτεί και να ανοιχτεί.  

Σήμερα λοιπόν και ενώ κουβέντιαζα με την δασκάλα του,  τον είδα να πλησιάζει ένα παρεακι παιδιών και να τους δίνει ένα παιχνίδι άλογο.  Τον άκουσα να λέει, όσο πιο δυνατά μπορούσε, δίνοντας το. "Αυτό ήταν στο σπιτάκι,  πάρτε το" (γιατί εκεί είναι η θέση των παιχνιδιών ζώων).  Τα παιδιά τον κοίταξαν λίγο απορημένα και αυτός έφυγε να συνεχίσει το παιχνίδι στο σπιτάκι, περιμένοντας το δικό του παρεακι που ακόμα δεν είχε έρθει.  

Λέγοντας το αυτό,  πρόσεξα πως η μικρή του η φλεβιτσα στο πλάι του λαιμού του είχε πεταχτεί από την προσπάθεια του να μιλήσει δυνατά.  Αυτό πρόσεξα.  Εκείνη την στιγμή το έβαλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου,  μα μόλις γύρισα σπίτι και το αναπόλησα έβαλα τα κλάματα.  

Έβαλα τα κλάματα για πρώτη φορά από την μέρα που το μικρακι μου ξεκίνησε αυτό το καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή του.  Σήμερα.  Εξαιτίας αυτής της μικρής φλέβας.  Αυτής της φλέβας που έκρυβε μέσα της όλη την προσπάθεια του, να είναι σωστός και αποδεκτός σε αυτό το καινούργιο του ξεκίνημα.  

Έβαλα τα κλάματα γιατί θυμήθηκα πόσο μισούσα το σχολείο.  Πραγματικά το μισούσα.  Παρότι είχα πολύ καλή κοινωνική ζωή εκεί,  η στιγμή που επέστρεφα σπίτι μου ήταν η αγαπημένη μου.  Δεν βρέθηκε ένας,  ή μάλλον βρέθηκε μόνο ένας αλλά στο λύκειο,  εκπαιδευτικός να με κάνει να αγαπήσω αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Να με κάνει να αγαπήσω την μάθηση.  Δεν βρέθηκε ένας εκπαιδευτικός να εξιτάρει την ήδη υπάρχουσα περιέργεια μου, να ακονίσει το μυαλό μου, να πάρει την- ιδιόρρυθμη- προσωπικότητα μου και να την αξιοποιήσει.  

Και σαν μάνα αγωνιώ.  Αγωνιώ γιατί έχω ένα λουλούδι φέρει σε αυτό το κόσμο.  Για να παραμείνει όμως ανθισμένο  θέλει πότισμα.  Όχι μόνο από μένα.  Από όλο του τον περίγυρο. Τότε όχι απλά θα ανθίσει,  μα θα θεριεψει, θα τυφλώνει με την ομορφιά του.  Αγωνιώ να εκτιμηθεί αυτή η υπέροχη, διακριτική,  προσωπικότητα του. Αγωνιώ να κατανοηθεί.  Να δώσει μα και να πάρει. Θέλω το μικρακι μου να αγαπάει κάθε μικρή γωνιά της ζωής του, όπως τώρα αγαπάει τις μικρές γωνιές στην μικρή - μεγάλη του τάξη.  

Αγωνιώ,  γιατί εκτός από υγιής θέλω να είναι και ευτυχισμένος.  Αχ μικρή μου φλεβιτσα, τι μου έκανες πρωί, πρωί...  

Μόνο αυτό θέλω...