Ουρανός και ας μην είναι...

Απόψε και ενώ ήσουν έτοιμος να αποκοιμηθεις γύρισες και μου είπες ξαφνικά                    

-Μαμά δεν θέλω να πεθάνω..
-Κάνεις δεν θέλει, σου απάντησα μωρό μου και ήταν λες και ημουν έτοιμη για αυτό το "ξέσπασμα" μιας και εγώ το είχα πάθει στην δική σου ακριβώς ηλικία...

-Σωστά. Κανείς δεν θέλει, συμπλήρωσες χαμογελοντας θλιμμένα.
-Είναι όμορφη η ζωή, σου είπα χαιδευοντας σου το κεφάλι. Όλοι πεθαίνουν όμως κάποια στιγμή. Πρώτα ο Θεός ελπίζουμε και προσευχομαστε πως αυτό θα αργήσει να γίνει.
-Μα εγώ δεν θέλω να πεθάνω. Θέλω να τα θυμάμαι όλα πάντα. Όταν μεγαλώσω θα βγάζω τα πάντα φωτογραφία για να τα θυμάμαι και όταν πεθάνω.... μα τι λέω ο χαζός αφού δεν θα έχω το κινητό μου στον παράδεισο...

Και βουρκωσες....Βούρκωσα και εγώ μαζί σου. Σε αγκάλιασα, σου χαμογέλασα και σου ειπα:
- Καρδιά μου, όταν πάνε οι ψυχές στον παράδεισο μας βλέπουν, εμείς δεν τις βλέπουμε. Δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί αυτό όμως εσένα μωρό μου τώρα, μην στεναχωρείς την δική σου ψυχούλα με τέτοιες σκέψεις τέτοια ωρα"
- Θα παρακαλέσω τον Χριστουλι να μην πεθάνω ποτέ .Αυτός με ακούει πάντα και πάντα κάνει ότι ζητάμε, μου ειπες.
- Μας ακούει πράγματι. Μα κάνει πάντα ότι Αυτός ξέρει οτι είναι καλύτερο για μας. Να, του ζητάμε και άλλο μωράκι σωστά; Ή δεν μας το δίνει ή μας καθυστερεί όπως και να έχει αυτός ξέρει καλύτερα τι είναι για μας το ιδανικό σωστά;
-Εγω θα προσευχηθώ και θα παρακαλέσω να μου κάνει το χατήρι.
-Και πολύ καλά θα κάνεις μωρό μου, σου είπα με πλατύ χαμόγελο μα η καρδιά μου έκλαιγε...

Πως να σου εξηγήσω; Πως να σου δώσω να καταλάβεις χωρίς να χρειαστεί να πονέσεις?; Πως να ησυχάσω την ψυχούλα αυτή την ανυσηχη; Πως να πω τα σωστά λόγια; Πως μπορεί ένα τόσο μικρό αγόρι να είναι τόσο ώριμο; Με τόσο όμορφες μα και τόσο θλιμμένες σκέψεις;

Δεν ξέρω βρε μωράκι μου... Αυτό που ξέρω είναι αυτό που έχει πει και ο αγαπημένος μου Ρίτσος... Κάπως έτσι ... Με συγκίνησες και αποψε καρδιά μου... Είμαι πολύ λίγη για σένα ...