Παραμυθένιο, μαιμουδένιο μπισκοτόσπιτο! (2018)

Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πέμπτη χρονιά που φτιάχνουμε μπισκοτοσπιτάκι και κάθε χρόνο συμβαίνει το ίδιο. Βασανίζομαι να ζυμώσω, να κόψω και να ψήσω όλα τα μπισκότα που χρειάζονται, να λερώσω ένα σωρό σκεύη, το πάτωμα γεμίζει ζαχαρωτά και αλεύρια, εγώ είμαι καλυμμένη ολόκληρη στην άχνη, το μαιμούδι τρέχει αλαφιασμένο από την πολύ ζάχαρη αφού τσιμπάει ζαχαρωτά καθ' όλη την διαδικασία, εγώ απλά ελπίζω να μην πέσει πάνω στο τραπέζι πριν στεγνώσει το icing και γκρεμιστούν όλα ενώ ταυτόχρονα λέω στον Παναγιώτη με ύφος πως είναι ΣΙΓΟΥΡΑ η τελευταία χρονιά που φτιάχνω μπισκοτόσπιτο. Τότε ο Παναγιώτης μου λέει πως ΔΕΝ είναι η τελευταία χρονιά, πως ΚΑΘΕ  χρόνο λέω τα ίδια και ΚΑΘΕ χρόνο θέλω να φτιάξω και κάτι ΠΑΡΑΠΑΝΩ! (πέρσι ήταν το πιο μαγικό τρένο- δείτε το εδώ!) 

Και ξέρετε ποιο είναι το τραγικά αστείο; Πως ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ! (μην του το πείτε ότι το παραδέχτηκα και μου πάρει τον αέρα!) ΚΑΘΕ χρόνο κάνω τα ίδια και περισσότερα... Ξέρετε όμως κάτι; Τις πρώτες μέρες που έχουμε φτιάξει το παραμυθένιο σπιτάκι μας, μυρίζει το σπιτικό μας σαν να ζούμε μέσα σε ένα τέτοιο μπισκοτένιο σπιτάκι. Το μαιμουδάκι μου κάθε χρόνο χαίρεται και περισσότερο, τσιμπάει και περισσότερα ζαχαρωτά, ταυτόχρονα όμως συμμετέχει όλο και περισσότερο! Επίσης, είναι κάτι σαν τελετουργία πια μεταξύ του Παναγιώτη και εμένα αφού το φτιάχνουμε πάντα παρέα- είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να το φτιάξω μόνη- και η συνεργασία μας είναι σαν να είμαστε ένα, απολαυστική! 

Φέτος αλλάξαμε λίγο την διακόσμηση. Είναι μικρές οι λεπτομέρειες μα εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ αυτές οι αλλαγές! Θέλετε να σας το δείξω;; (πείτε ναι!) 

Φέτος πρόσθεσα και αλμυρά στοιχεία με τους φράχτες, την σκάλα και το δρομάκι, ενώ έκανα μια επιπλέον τσαχπινιά με τον χιονάνθρωπο, το μικρό χαγιάτι πάνω από την πόρτα και τα γράμματα στο πίσω μέρος του σπιτιού. Την σκάλα την λάτρεψα πραγματικά και μου την έφτιαξε ο Παναγιώτης. 

Στην οροφή, έπαιξα κυρίως με το γλάσο και χρησιμοποίησα μόνο κουφετάκια. 

Τον χιονάνθρωπο τον έφτιαξα με τρία μεγάλα marshmallows, μερικά αλμυρά σνακ και σοκολατένια κας κας για τα μάτια και το στόμα. (δεν φαίνεται σαν να λιώνει κιόλας;;;!) 

Μπροστά στο ανθρωπάκι, που αντιπροσωπεύει πάντα τον Δημήτρη Γεράσιμο φυσικά, είναι μια ολοστρόγγυλη μπαλίτσα που έφτιαξε μόνος και την ήθελε ακριβώς εκεί και ακριβώς έτσι. Έτσι και έγινε λοιπόν! 

Το σπιτάκι μας πάντα μέσα κρύβει μερικές εκπλήξεις. Δωράκια τυλιγμένα, τα οποία φέτος είναι κουτάκια με κουφετάκια, δέντρο φυσικά και μερικά φωτάκια για να κρυφοκοιτάμε από τα παράθυρα.... 

Φέτος με ταλαιπώρησε πολύ το icing. Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορούσα να πετύχω την σωστή πυκνότητα με ΤΙΠΟΤΑ! Μια ήταν πολύ νερούλο, ("δεν πειράζει που τρέχει μαμά, μοιάζει με γιρλάντα" με παρηγορούσε το μικράκι μου) μια ήταν πολύ πηχτό... Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα ασπράδι παστεριωμένο εμπορίου, ίσως έφταιγε αυτό. Δεν αλλάζω όμως αυτή την επιλογή με τίποτα. Πρώτον γιατί είμαι σίγουρη πως δεν θα πάθει κάτι το γλάσο και δεύτερον επειδή ήταν ΠΟΛΥ πιο εύκολο να το κάνω από το να σπάω αυγά, να χωρίζω το ασπράδι και να μου μένει και ο κρόκος! Κατά τα άλλα, όλα κύλησαν ομαλά, εκτός από δύο φορές που έριξα όλα τα κουφετάκια και τα κας κας κάτω!! ("Μαμά, πρέπει να μην βγάζεις το καπάκι πριν τα φέρεις στο τραπέζι για να μην υπάρχει αυτή η πιθανότητα" με συμβούλευε το μικράκι μου πριν αρπάξει την ηλεκτρική για να ακούσει εκστασιασμένος τον θόρυβο που κάνουν τα κουφετακια και τα κας κας όταν τα ρουφά η σκούπα!!) 

Ήμουν τόσο κουρασμένη φέτος μετά την ίωση που με τσάκισε που έφτιαξα μόνο ένα τοσοδούλικο σπιτάκι για την βρωμούσα μου. Ταπεινό και απλό ξέρω όμως πως θα το εκτιμήσει! 

Αν θέλετε να φτιάξετε και εσείς αυτό το παραμυθένιο σπιτάκι, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στο ΠΡΏΤΟ μας σπιτάκι εδώ όπου θα βρείτε όλα τα tips μου και όλα τα λινκ! 

Μπορείτε να δείτε και το δεύτερο σπιτάκι μας εδώ.  το τρίτο μας εδώ.  και το τέταρτο εδώ. 

Καλή επιτυχία!