Λίγες πέτρες σε ένα παγκάκι....

Η πιο απαιτητική ώρα των παιδιών, είναι συνήθως η ώρα που εμείς δεν αντέχουμε πια άλλο. Είναι στο κλείσιμο της μέρας, όπου συσσωρεύεται όλη η κούραση, όλα όσα δεν έγιναν, όλα όσα δεν πήγαν καλά, είναι η ώρα που απλώς νιώθεις πως θα ήθελες να υπάρχει κάποιος που θα σε πάρει αγκαλιά, θα σε πλύνει,  θα σε ντύσει, θα σε νανουρίσει και θα σε ακουμπήσει στο κρεβάτι- όπως ακριβώς κάνεις εσύ για το παιδί σου/τα παιδιά σου. 

Και όμως είναι αυτή η ώρα που τα παιδιά θα αναπολήσουν τα πιο σημαντικά γεγονότα της ημέρας και θα θέλουν να μιλήσουν για αυτά. Είναι η ώρα που θα θυμηθούν και την πιο μικρή λεπτομέρεια, το πιο ανόητο αστείο, η ώρα που θα θέλουν τις περισσότερες αγκαλιές, τα πιο γάργαρα γέλια, η ώρα που κοιτάνε να ρουφήξουν και το τελευταίο κύτταρο ενέργειας που σου έχει απομείνει... 

Απόψε, μετά από μια πολύ απαιτητική ημέρα για μένα προσωπικά, με τις αντοχές μου να έχουν φτάσει στο μηδέν, εκτελούσα την ρουτίνα μας σχεδόν μηχανικά. Κάναμε το ντους μας γρήγορα και αποτελεσματικά μα χωρίς πειράγματα, τραγούδια και βρεγμένα φιλιά- μόνο λίγα γαργαλητά ανάμεσα στα δαχτυλάκια της πατούσας κατάφερα να προσφέρω. Φορέσαμε τα πυτζαμάκια μας εξίσου γρήγορα, χωρίς ξεβράκωτα κυνηγητά και φιλιά στον αφαλό. Αυτή φυσικά είναι η δική μου η πλευρά αφού το μικράκι μου, διαισθανόμενος πως δεν έχω και πολλά να προσφέρω, μονολογούσε μόνος του αστεία, έκανε γκριμάτσες στον εαυτό του στον καθρέφτη, μέχρι που έφτιαξε και ένα δικό του τραγούδι. Προσπάθησε μάλιστα να με βάλει στο κλίμα με ένα "ανέκδοτο" μα πρέπει να γέλασα τόσο ψεύτικα που δεν προσπάθησε άλλο. 

Καθώς του στέγνωνα τα μαλλιά κουνιόταν διαρκώς. Ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν ήθελα καν να του πω να σταματήσει, έτσι προσπάθησα να κάνω την δουλειά μου ενώ αυτός άλλαζε κατεύθυνση συνεχώς. Ήμουν τόσο απορροφημένη στην ρουτίνα αυτή που μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω πως ο λόγος που το αγόρι μου κουνιόταν διαρκώς, ήταν επειδή δημιουργούσε σκιές στον τοίχο από το φως που έβγαινε πίσω του από την πόρτα του μπάνιου. 

Και ξαφνικά χαμογέλασα. Ξεκουράστηκα ως δια μαγείας. Και ταυτόχρονα πικράθηκα. Πικράθηκα γιατί αναρωτήθηκα πόσες τέτοιες μαγικές στιγμές έχω χάσει επειδή παλεύω με μια ρουτίνα. Πόσες γκριμάτσες έχασα ενώ βιαζόμουν να λούσω τα μαλλιά του; Πόσες αγκαλιές ενώ προσπαθώ να βάλω τις κάλτσες του το συντομότερο δυνατόν; Πόσες κουβέντες και πόσα αστεία δεν έχω ακούσει πραγματικά μόνο και μόνο επειδή είμαι πολύ κουρασμένη; Πόσες σκιές στον τοίχο δεν έχω δει μόνο και μόνο επειδή δεν κοιτάω; Γιατί δεν φροντίζω να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου μέσα στην μέρα ώστε να αποφορτιστώ και να γεμίσω και πάλι μπαταρίες; Γιατί ψάχνω πάντα μια δουλειά να κάνω, μια υποχρέωση να ολοκληρώσω λες και άμα δεν το κάνω θα πέσει ο ουρανός να με πλακώσει; Γιατί μέχρι και όταν τρώω βιάζομαι να τελειώσω για να μπει επιτέλους σε σειρά και η υπόλοιπη μέρα; Γιατί στην τελική να μην αφήσω τον νεροχύτη μια μέρα γεμάτο, τα μαξιλάρια στο πάτωμα, να μην απαντήσω σε όλα τα μηνύματα; Γιατί να μην πάρω το παιδί μου και να πάμε μια βόλτα στην παραλία κάνοντας απολύτως τίποτα; 

Τα πάντα στην ζωή έχουν να κάνουν με προτεραιότητες. Και αναμφίβολα τα τελευταία πεντέμιση χρόνια η μέγιστη προτεραιότητα μου είναι ο γιος μου. Ξέχασα όμως και την Γιάννα. Και αφού κανείς άλλος δεν μπορεί να με φροντίσει, πρέπει να με φροντίσω εγώ. Και αν αυτό σημαίνει να βγω από τον ψυχαναγκαστικό αυτό μικρόκοσμό μου όπου τα πάντα πρέπει να είναι άψογα- θα βγω. Γιατί όταν αυτό το μικράκι μεγαλώσει, δεν θα θυμάται αν ο νεροχύτης ήταν γεμάτος από το προηγούμενο βράδυ, ή αν τα μαξιλάρια ήταν στην θέση τους. Θα θυμάται πόσο συχνά χαμογελούσα, αν γέλαγα με την ψυχή μου, αν οι αγκαλιές μου ήταν σφιχτές και κρατούσαν ώρα, αν άκουγα πραγματικά. Θα θυμάται πως αν ήθελε να μαζέψει 15 πέτρες στην παραλία για να τις χρωματίσει, εγώ τον παρότρυνα να πάρει και άλλες. Θα θυμάται πως έβλεπα και εγώ σχήματα σε αυτές. Θα θυμάται πως δεν βιαζόμουν να φύγω, δεν είχα δουλειές να περιμένουν και πως το βλέμμα μου τον ακολουθούσε σε κάθε μικρή του κίνηση. Θα θυμάται πως χοροπηδούσαμε  εκεί που σκάει το κύμα και ας λερώναμε τα παπούτσια μας. 

Δεν έχει σημασία αν στην πραγματικότητα βιαζόμουν, αν είχα δουλειές να περιμένουν, αν έβλεπα να δημιουργούνται και άλλες. Σημασία έχει τι ένιωσε αυτός. Και μαζί του και εγώ. Γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο από το να διαλέγει ένα παιδί από ολόκληρη παραλία μερικές πέτρες ΜΟΝΟ για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από ένα παιδί που ένιωσε τόσο σημαντικό που σου επέστρεψε αυτό το συναίσθημα αυτούσιο. 

Και στην τελική, ξέρεις γιατί τα παιδιά μας είναι τόσο απαιτητικά ακριβώς πριν το ύπνο; Γιατί είναι εκείνη η ώρα που και εμείς είμαστε πιο διαθέσιμοι. Πιο ανοιχτοί σε όλα, ακόμα και κουρασμένοι. Είναι η ώρα που σταματάμε όλο αυτό το τρελό τρέξιμο και πάμε με πιο γοργό απλά βήμα. Και έτσι βρίσκουν ευκαιρία να μας προλάβουν. 

Να συμβαδίσουν τα βήματα μας... Ας συμβαδίζουν τα βήματα μας πιο συχνά. Γιατί πολύ νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε θα τρέχουμε εμείς ξωπίσω τους... Και τότε... Τότε αυτές είναι οι αναμνήσεις που θα έχουν αξία. Τα βρεγμένα φιλιά. Τα γαργαλητά στην πατούσα. Τα ξεβράκωτα κυνηγητά. Οι σκιές στον τοίχο. Αυτές οι λίγες πέτρες σε εκείνο το παγκάκι...