9 χρονών θα ήσουν. Μα όχι.

9 χρονών. 9 χρονών θα γινόσουν σήμερα αν όλα είχαν πάει καλά. Αν δεν είχες σταματήσει να αναπτύσσεσαι στην 22η δεύτερη εβδομάδα για να φτάσουμε στην 27η όπου τελικά γεννήθηκες για πάντα σιωπηλή. 

Μα εγώ δεν γνωρίζω τίποτα για σένα. Ούτε καν το χρώμα των μαλλιών σου. Κανείς δεν σε ακούμπησε στο στήθος μου και εγώ ήμουν τόσο χαμένη, τόσο σοκαρισμένη και πληγωμένη που δεν ήξερα τι να κάνω. Να σε αναλάβει το νοσοκομείο μου είπαν και εγώ η ηλίθια συμφώνησα... 

Μα που να ξέρω; Τώρα πια δεν με μισώ για αυτή την απόφαση μου, μα δεν με αγαπώ κιόλας. Όπως και να έχει δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Το μόνο σίγουρο είναι πως σε αγαπώ ακόμα με όλη μου την καρδιά. Μου χάρισες το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Το μόνο ξέγνοιαστο από όλα τα υπόλοιπα. Γιατί που να ξέρουμε πόσο άσχημα μπορεί να εξελιχθεί ένα τόσο χαρμόσυνο και φυσιολογικό γεγονός; Μου χάρισες αυτή την πρώτη αγκαλιά που κάνει ένα ζευγάρι που αγαπιέται βαθιά και βλέπει αυτό ακριβώς που θέλει να δει. Μου χάρισες την μοναδική φυσιολογική μου γέννα- για την οποία είμαι ευγνώμων που έζησα παρά την έκβαση της. Εγώ πάλι... Εγώ τίποτα δεν σου χάρισα και πόσο πονάω για αυτό. 

Τίποτα όμως δεν είναι στο χέρι μας, το ξέρω πια καλά. Έρμαιο εσύ, έρμαιο και εγώ, έρμαια όλοι μας. Έτσι είναι. Φανερώσου μου βρε κορίτσι μου, θέλω λίγο να σε νιώσω. Ο μικρός έχει αρχίσει να μιλάει και για σένα και αυτό μου δίνει ελπίδα. Ελπίδα πως από κάπου, κάπως μας κοιτάς. Μας νιώθεις. Μας πονάς. Το έχει ανάγκη η ανθρώπινη, αδύναμη ψυχή μου. 

9 χρονών θα ήσουν. Μα όχι. Έμεινες για πάντα ένα έμβρυο 7 μηνών... Ένα τοσοδούλικο κοριτσάκι... Ένα κόκκινο μπαλόνι σου στέλνω. Μόνο για σένα. Και να θυμάσαι. 

Εσύ με έκανες μάνα.