Ένας χρόνος μετά... (νηπιαγωγείο...)

Πέρασε λοιπόν κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος στο νηπιαγωγείο. Για μας, ο πρώτος χρόνος στο σχολείο. Και η αλήθεια είναι πως πέρασε πριν καν τον συνηθίσω. Πριν καν συνηθίσω την καθημερινή απουσία. Τις ώρες μακρυά μου. Την σιωπή στο σπίτι. Στο μυαλό μου. Στην καρδιά μου. 

Ξέρεις, όταν δίνεσαι ολοκληρωτικά στην μητρότητα και  έρχεται αυτή η στιγμή που το μικράκι σου θα ανοίξει τα φτερά του- και θα τα ανοίξει είναι το μόνο σίγουρο όπως σας είχα πει και εδώ- έρχεσαι και πάλι αντιμέτωπη με την γυναίκα πίσω από την μάνα. Με την σύντροφο. Την φίλη. Την αδελφή. Το κορίτσι εκείνο το μικρό που κρύβεται μέσα σου. Έρχεσαι αντιμέτωπη με σένα. Χωρίς το παιδί σου δίπλα σου 24 ώρες το 24ωρο. Και είναι πρόκληση αυτό από μόνο του. Γιατί, για μένα προσωπικά, είχα ξεχάσει πως να υπάρχω χωρίς αυτόν. Είχα ξεχάσει πως είναι να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι. 

Και με το δικό μας παρελθόν, αυτό ξύπνησε άσχημες μνήμες. Κι όμως. Αν το έχεις ζήσει το καταλαβαίνεις. Ξύπνησε και πάλι αυτά τα ατελείωτα χρόνια που παλεύαμε να γεμίσει η αγκαλιά μας, φτάναμε στην πηγή και νερό δεν πίναμε. Και το σπίτι να μένει πεισματικά σιωπηλό. Μα ήρθε η στιγμή που φώτισε, γέμισε γάργαρα γελάκια και τσιριχτές φωνές. Και δεν ήμουν έτοιμη για αυτή την σιωπή και πάλι. 

Ναι. Έστω και πεντάωρη. 

Μην γελιέστε. Χαίρομαι αφάνταστα που το παιδί μου μεγαλώνει. Γνωρίζω πόσο μεγάλη και μη δεδομένη ευλογία είναι αυτό. Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι για την υπέροχη προσαρμογή του. Θυμήθηκα πόσο γρήγορα μπορώ να κάνω μια δουλειά στο σπίτι χωρίς ένα μαιμούδι να τρέχει από πίσω μου. Γύρισα και πάλι στην μερική απασχόληση και καθαρίζει το μυαλό μου από την ρουτίνα του σπιτιού. Βγήκα για καφέ με τον άντρα μου σαν σαχλό σχολιαρόπαιδο ξανά!

Μα δεν φαντάζεσαι ΠΟΣΟ λαχταρούσα να βρεθώ έξω από την σιδερένια αυτή καγκελόπορτα κάθε μεσημέρι. Πόσο λαχταρούσα να δω το μουτράκι αυτό που τόσο καλά γνωρίζω μα και τόσο λίγο όσο μεγαλώνει. Πόσο κρεμόμουν από κάθε λέξη του, προσπαθώντας να ζήσω και εγώ αυτές τις ώρες που δεν ήμουν κοντά του. Πόσο αχόρταγα ρουφούσα τα απογεύματα μας και τα σαββατοκύριακα μας. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα λεπτά που περνάω δίπλα στον χιλιάκριβο μου. 

Και όταν έκανα την εγγραφή στο δημοτικό πλέον, πόσο πιο οικεία ένιωσα.... Δεν λαχταρούσα πια να είμαι ένα τετραγωνάκι σε εκείνο το σαλιγκάρι, όπως στο νήπιο. Γιατί ξέρω πια πως πρέπει να εμπιστευτώ. Αυτόν. Τις δασκάλες. Τον κοινωνικό του περίγυρο. Αυτόν πάλι. Εμένα. Και την σχέση ΜΑΣ. Αυτή που έχτισα λιθαράκι λιθαράκι τα περασμένα πέντε χρόνια. 

Για αυτή την ανάρτηση, γιατί θα ακολουθήσει και άλλη, θα κρατήσω τις ευχές της δασκάλας του... Γιατί τις διάβαζα και έκλαιγα με λυγμούς. Τους τις διάβαζα και πάλι έσπαγε η φωνή μου. Γιατί πήρε το χαρτί, κοίταξε τα δωράκια του και έμεινε σκεφτικός και μελαγχολικός...Έτσι είναι όμως...

Κάθε τέλος και θλιβερό. Κάθε αρχή και δύσκολη. Το ενδιάμεσο είναι αυτό που μετράει. Να το θυμάσαι πάντα αυτό μαιμούδι μου....