Μια γκρι πόρτα λουσμένη στο φως.....

Γιαγιούλα. Η δική μου. Κάποιες φορές και γιαγιούλι. Για τους πολλούς η κυρά Γιαννούλα. Παλαιότερα και η κυρά Νίκαινα γιατί στα χρόνια της η γυναίκα ήταν η κυρία του κυρίου και πάντα θαύμαζα πως αυτό ΔΕΝ την ενοχλούσε. "Να τιμάς τον άντρα σου" μου έλεγε. "Να μην είσαι εγωίστρια". "Όταν είναι θυμωμένος να κάνεις υποχώρηση και να μιλάτε όταν ηρεμεί". 

Γιαγιούλα. Να μια λέξη που δεν θα πω ξανά. Τουλάχιστον όχι δυνατά. Δεν θα πω ξανά "Που είσαι γιαγιούλι μουουου;;;", για να ακούσω" Γιαννούλι μου, καλώς το!" Δεν θα ξανανιώσω την αγκαλιά των τελευταίων χρόνων με τα αγκυλωμένα δάχτυλα από την αρθρίτιδα που παρότι αγκυλωμένα πάσχιζαν να σχηματίσουν αγκαλιά και χάδι. Μα το κυριότερο δεν θα ξαναδώ αυτά τα γαλανά καθάρια μάτια που έγερναν λίγο σε παράπονο,  μα έλαμπαν πάντα όπως λάμπει το βλέμμα του ανθρώπου που εκτιμά την ευλογία της ζωής του. Και πράγματι την εκτιμούσε. "Δόξα τον Θεό" η πρώτη και τελευταία κουβέντα της κάθε μέρα. 

Οι αναμνήσεις μου μαζί της έχουν το άρωμα προζυμιού, πράσινου σαπουνιού, λιβανιού και τηγανιτής πατάτας. Η αίσθηση δίπλα της,  αυτή της ασφάλειας, της ηρεμίας, της πίστης.  Με την γιαγιούλα μου γνωριστήκαμε όταν εγώ ήμουν 5 χρόνων, και ο έρωτας ήταν αμοιβαίος. ΕΡΩΤΑΣ, με όλη την υπερβολή του. Έγινα η ουρά της. Για χάρη μου άφηνε τον παππού, τον Νίκο ΤΗΣ, μόνο του στο κρεβάτι για να κοιμηθεί μαζί μου χαϊδεύοντας μου την πλάτη. Αχ αυτά τα γαριασμένα χέρια της...  Η βασική αίσθηση των παιδικών μου χρόνων. 

Η γιαγιούλα μου με δίδαξε τόσα. Πρακτικά και μη. Όλα ουσιαστικά. Μου δίδαξε πώς να ζυμώνω, πως να πλάθω κουλούρια, πως να φτιάχνω μερακλίδικο ελληνικό καφέ, πως να καθαρίζω φασολάκια και πως να διατηρώ το νοικοκυριό μου. Μου δίδαξε πως να είμαι καλός ακροατής, πως να μιλάω με ευγένεια, πως να εκτιμώ το κάθε τι- τον καιρό, την φύση, το κάθε ζωντανό πλάσμα στην γη. Μου δίδαξε την υπομονή, την ταπείνωση, την αυτοκυριαρχία. Η γιαγιούλα μου πάντα είχε έναν καλό λόγο για όλους - θύμωνα της έλεγα να μην δικαιολογεί τους πάντες και τα πάντα - μα αυτή εκεί να σιωπά στον θυμό μου με αυτά τα γαλανά ματιά γεμάτα σοφία. Η γιαγιούλα μου πάντα κατανοούσε τις ανησυχίες μου, την κούραση μου. Και ας ήταν γελοία μπροστά στην δική της. "Κουράζεσαι καρδιά μου, το ξέρω" έλεγε και κουνούσε το κεφάλι όλο κατανόηση. Η γιαγιούλα μου με κανάκευε και με χόρτασε αδυναμία. Ένιωσα αγάπη χωρίς όρια και προϋποθέσεις. 

Μα για μένα το πιο πολύτιμο δώρο της γιαγιούλας μου είναι αυτό το σποράκι που φύτεψε στην καρδιά μου για την αγάπη στον Χριστό και στην Παναγία. Το φύτεψε τόσα χρόνια πριν... Και είχε την υπομονή να περιμένει να ανθίσει όταν ήταν η ώρα του. Το πότιζε αυτή διακριτικά με πράξεις, λόγια και συναισθήματα. Το σποράκι αυτό της γιαγιούλας μου με έσωσε από την παράνοια όταν έχασα και το δεύτερο μωρό μου. Άνθισε το σποράκι της στην πιο άνυδρη εποχή μου- τόση δύναμη είχε- και μαζί της και η δική μου βαθιά πίστη. Την ευγνωμονώ για αυτό. 

Τις τελευταίες 20 ημέρες η γιαγιούλα μου αργόσβηνε. Ένα "Ωχ" δεν ακούστηκε. Το ήξερε. Αυτή. Κάποιοι ίσως ελπίζαμε. Προσωπικά ήλπιζα να φύγει όπως είχε ελπίσει.  Όπως και έγινε. Γιαγιούλα μου,  όλοι μου ευχήθηκαν χθες να έχω τα χρόνια σου. Να έχω την ευχή σου. Μα εγώ εύχομαι να έχω την καρδιά σου, το μυαλό σου και την πίστη σου. Την ευχή σου είμαι σίγουρη πως θα την έχω. Ξέρω πως ήρθε η ώρα σου και πως ήσουν έτοιμη - ευλογία η ζωή σου όλη και είμαι σίγουρη πως το ξέρεις καλύτερα από όλους μας. Θα είσαι στις προσευχές μου και σε κάθε απόφαση ή πράξη- που εσύ μου γαλούχησες- της καθημερινότητας μου. Μα πάνω από όλα θα είσαι πάντα η γιαγιούλα. Η δική μου. Κάποιες φορές και γιαγιούλι. Θα σε προσφωνώ με την φωνή της ψυχής πια ναι; Έχε τον νου σου. Και αν βρεθείς και με τα μωρά μου....  Ε λοιπόν, ξέρεις εσύ... 

Μπορεί η αυλή των παιδικών μου χρόνων να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια χωρίς εσένα να γυροφέρνεις εκεί με την ποδιά σου σφιχτά δεμένη και το μαντήλι προσεκτικά βαλμένο στα ασπρισμένα σου μαλλιά φτιαγμένα πάντα σε πλεξούδα και χαμηλό κότσο, όμως η αίσθηση σου δεν θα φύγει ποτέ. Νιώθω πως σε βλέπω να μπαινοβγαίνεις από αυτή την γκρι πόρτα. Να πηγαίνεις να έρχεσαι αβόγκητα, ευτυχισμένη μόνο να μας ακούς να γελάμε εκεί έξω στο παγκάκι και να παραπονιόμαστε πως πεινάμε και θέλουμε να φάμε. 

Να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι, ζήτησες. Γιαγιούλα μου μείνε ήσυχη. Το λιγότερο που μπορούμε να σου προσφέρουμε και εμείς με την σειρά μας.