Τίποτα. Κενό.
Το πένθος είναι πολύ προσωπικό. Μοναδικό. Άκρως μοναχικό.
Έντεκα χρόνια πέρασαν από εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη που μου είπε ο Παναγιώτης ότι χάσαμε το μωρό μας. Ότι τελικά δεν τα κατάφερε. Όσο και αν πάλεψε. Έντεκα χρόνια και δεν έχω λόγια.
Μόνο αυτή η καρδιά που βρήκα σήμερα μετά την εκκλησία, μίλησε στη δική μου καρδιά. Γιατί ήταν και αυτή τσαλαπατημενη, ταλαίπωρη, σχεδόν άσχημη να θες να αποτρέψεις το βλέμμα. Τόσα πόδια την ποδοπάτησαν μέχρι που βρέθηκε στον δικό μου δρόμο. Και κοντοστάθηκα. Την κοίταξα και σας ορκίζομαι ένιωσα πως βλέπω τη δική μου καρδιά.
Σιωπή. Νιώθω κουρασμένη. Θα πέσω να κοιμηθώ νωρίς απόψε. Πάντα άλλωστε ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Που τουλάχιστον για έναν ακόμη χρόνο δεν θα είναι 15 του Φλεβάρη.
Να είσαι γερή να θυμάσαι το αστεράκι σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχασα και γω ένα μωράκι πριν ακόμη γεννηθεί.Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και ας έχω δύο παιδάκια τώρα πια!Κάνει παρέα με τον αγγελο σου!Αυτήν την βδομάδα φτιάχνουμε τους προωθητηρες αστροναύτη για τον μεγάλο μου γιό.Να είσαι πάντα καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι πολύ γλυκειά μου. Ποτέ δεν ξεχνάμε... Και πολύ χαίρομαι που φτιάχνετε μια από τις αγαπημένες μας κατασκευές!
Διαγραφή