Η πρώτη προσευχή του μωρού μου...

Η πρώτη προσευχή του μωρού μου ήταν ενστικτώδης, ασυναίσθητη, μαγική....Και δεν εννοώ την πρώτη προσευχή "για" το μωρό μου. Εννοώ, η δική του, πρώτη προσευχή. Εγώ τουλάχιστον το πιστεύω ακράδαντα. Κατ' αρχάς, αυτό το παιδί γεννήθηκε από ακλόνητη πίστη στην Παναγία. Θα μου πείτε στις άλλες δυο εγκυμοσύνες δεν είχες πίστη; Όχι. Θα είμαι ειλικρινής. Όχι τόσο ακλόνητη και βαθιά. Αλλά και να είχα, για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, ήταν να γίνουν έτσι τα πράγματα.  Αυτό όμως αποτελεί μια άλλη συζήτηση. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, το μωράκι μου ήταν δεν ήταν δυόμιση μηνών, μόλις είχαμε γυρίσει από βόλτα στο κέντρο και κάτσαμε  να θηλάσουμε.   Δεν θήλασε ούτε 10 λεπτά και άρχισε ένα κλάμα άνευ προηγουμένου. Ένα κλάμα γοερό και αδικαιολόγητο. Έλεγξα όλα όσα μπορούσα, μίλησα με τον παιδίατρο, υπομονή μου λέει... Ούτε το στήθος δεν τον ηρεμούσε. Έκλαιγε 5 ώρες ασταμάτητα. Σπάραξε η καρδιά μου. Προς το τέλος εξουθενωμένη, νηστική και αποκαρδιωμένη έκατσα, κρατώντας το πάντα και όλη την ώρα αγκαλιά, και απλά το άκουγα να κλαίει απαρηγόρητο.  Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχω μόνο μια βοήθεια πλέον. Και αρχίζω και μουρμουρίζω το "Πάτερ ημών". Ασταμάτητα. Δεν ξέρω πόσες φορές το είπα. Και ξαφνικά, ενώνει τα χεράκια του μπροστά στο στήθος του, όλα τα δαχτυλάκια του απόλυτα ενωμένα μεταξύ τους, (δυόμιση μηνών σας είπα..), και σταματάει το κλάμα τόσο απότομα όσο το άρχισε και αποκοιμιέται απόλυτα γαληνεμένος... Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη προσευχή του μωρού μου. Και ήταν ενστικτώδης, ασυναίσθητη, μαγική- κάτω από τη σκέπη της μητέρας όλων μας. Της Παναγίας. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς