Ένα μαιμουδάκι περπάτησε!!!!!

Μαιμουδάκι μου.... 

Πόση χαρά μου έδωσες σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω... Σήμερα έκανες τα πρώτα σου βήματα... Μόνος σου... Σήμερα, 13 μηνών και 15 ημερών,  περπάτησες πλέον και επισήμως... 

Είχες κοντά δυο μήνες τώρα που περπατούσες πιασμένος από τα έπιπλα και που έκανες ένα δυο δειλά βηματάκια μόνος σου σε πολύ κοντινές αποστάσεις πριν πέσεις θεαματικά... Τις δυο τελευταίες εβδομάδες δεν μπορούσα πλέον να σε περιορίσω πουθενά...  Τι και αν είχα βάλει τα υποπόδια γύρω γύρω στο σαλόνι... Εσύ τα σκαρφάλωνες... Τι και αν έβαζα και άλλα σκαμπό από πάνω... Εσύ σκαρφάλωνες από τον καναπέ και τσίριζες όλο ευτυχία ενώ εγώ έτρεχα έντρομη για να μην πέσεις από πίσω και σπάσεις κάνα κεφάλι... Τι και αν σου είχα φτιάξει ολόκληρο παιδότοπο στο σαλόνι... Τι και αν σου προσφέραμε διαρκώς ερεθίσματα με βόλτες σε παιδικές χαρές, στη γειτονιά μας και με ατελείωτα μπάνια στην θάλασσα...  Εσύ- από τη στιγμή που ήσουν στο σπίτι-  έκλαιγες απαρηγόρητος και ήθελες να εξερευνήσεις τον χώρο σου... 

2 μήνες τώρα προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα στο χρόνο που απαιτούσες και  τις δουλειές του σπιτιού... Και εσύ μαιμουδάκι μου δεν μπορώ να πω, ήσουν τόσο συνεργάσιμος... Όταν έπρεπε να γίνουν οι καθημερινές δουλειές- όπως το μαγείρεμα, το μάζεμα και σκούπισμα- σφουγγάρισμα, εσύ περίμενες υπομονετικά στο πάρκο σου παίζοντας με τα παιχνιδάκια σου... Όσο για όλες τις άλλες δουλειές... Έπρεπε απλά να κοιμάσαι ή να είναι ο μπαμπάς σου σπίτι... 

Ώσπου ήρθε αυτή η ημέρα που το πήρα απόφαση πως δεν μπορώ να σε περιορίσω άλλο... Πως προτιμώ να στερηθώ λίγο έχτρα χρόνο χαλάρωσης το πρωί για να πιω το καφέ μου, να μείνω λίγο πίσω στις δουλειές, να χάσω λίγο από τον ύπνο μου,  παρά να σου στερώ εσένα την χαρά της εξερεύνησης και των νέων εμπειριών... Πριν δυο βδομάδες λοιπόν, άνοιξα το σαλόνι, ασφάλισα πλήρως όλο το σπίτι, μπήκαν ασφάλειες στα ντουλάπια της κουζίνας και του μπάνιου, συνηθίσαμε να κλείνουμε τις πόρτες που σε οδηγούσαν σε χώρους που δεν έπρεπε και άρχισα να σε ακολουθώ στις εξερευνήσεις σου... 

Και πόσο ωραία περάσαμε! Με καθοδηγούσες, με το μικρό σου απαιτητικό δείκτη μου έδειχνες που θες να πας, τι θες να δεις από κοντά... Όταν ήθελες να φτάσεις κάπου γρήγορα μπουσουλούσες, όταν ήθελες να περπατήσεις πιανόσουν από το πόδι μου και μου έπιανες τα χέρια και κόβαμε βόλτες, όταν ήθελες αγκαλιά άπλωνες τα χέρια και κλαψούριζες...  Αγοράσαμε ειδικά κάγκελα για την πόρτα του δωματίου σου, βγάλαμε τα πόδια από τον καναπέ- κρεβάτι για να χαμηλώσει και να μην πέφτεις συνέχεια, φτιάξαμε το δωμάτιο σου απόλυτα ασφαλές ώστε να μπορείς να παίζεις και για λίγο μόνος σου μέσα στη μέρα χωρίς να σε έχουμε τόοοοσο άγχος... συνηθίσαμε και τις μελανιές που βρίσκαμε καθημερινά στο σώμα σου... και έτσι απλά όλα μπήκαν σε σειρά...

Εσύ είσαι απόλυτα ευτυχισμένος που μπορείς να μας ακολουθείς στην καθημερινότητα μας, και εμείς όσο και αν κουραζόμαστε είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι που είσαι εσύ ευτυχισμένος... Και υπήρξαν και αυτές οι φορές που παρότι ελεύθερος να πας όπου θες, ερχόσουν κοντά στα πόδια μου στον καναπέ και έπαιζες ήσυχα ήσυχα για λίγη ώρα και έτσι κάνα δυο φορές πρόλαβα να πιω και αυτόν τον καφέ...

Από προχθές λοιπόν, έκανες όλο τον γύρω του σπιτιού στηριζόμενος με το ένα χέρι τοίχο- τοίχο.... Πολλές φορές καθημερινά έκανες 4-5 βήματα και έπεφτες ολόχαρος... Το περίμενα πως θα περπατούσες σύντομα... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα... Διότι όταν σήμερα ενώ έπλενα τα πιάτα και καθόσουν μαζί μου στην κουζίνα σε είδα με την άκρη του ματιού μου να σηκώνεσαι, δεν περίμενα αυτό που θα γινόταν... 

Σηκώθηκες... στάθηκες.... και όλο αυτοπεποίθεση, χωρίς να σε παροτρύνω καθόλου, με απλωμένα χεράκια και ανοιχτά ποδαράκια σαν παπάκι, άρχισες να έρχεσαι προς το μέρος μου... Έτσι απλά... Και εγώ να μετράω βήματα και να έχω μείνει άλαλη... Στα 14 βήματα σωριάστηκες με το πωπουδάκι σου φαρδύς πλατύς στο πάτωμα και τότε αφού συνηδητοποιήσα τι είχε μόλις γίνει, σε πήρα στην αγκαλιά μου και σε έπνιξα στα φιλιά και στα μπράβο και αμέσως πήραμε τον μπαμπά τηλέφωνο να του πούμε τα ευχάριστα νέα... 

Το υπόλοιπο απόγευμα, έκανες την ίδια δουλειά όλη την ώρα... Ανυπομονώ να γυρίσει ο μπαμπάς σπίτι να του δείξω το βίντεο που σε τράβηξα και να δω την αντίδραση του... Αν και την ξέρω ήδη.... Τα μάτια του θα βουρκώσουν... Από χαρά αλλά και από στεναχώρια που δεν ήταν και αυτός μπροστά αυτή την μεγάλη σου στιγμή... 

Οπότε, κοιμίσου καλά μαιμουδάκι μου απόψε... Γέμισε μπαταρίες, γιατί αύριο θα το ξανακάνουμε σαν να ήταν η πρώτη φορά, ναι; Θα το κάνουμε και για τον μπαμπάκα μας... 

Αν ποτέ μαιμουδάκι μου διαβάζεις αυτό το κείμενο και δεν έχεις ακόμα δικά σου παιδιά, δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί γέμισες σήμερα τη καρδιά μας με τόση χαρά... Όταν όμως κάνει το δικό σου μαιμουδάκι τα πρώτα του βήματα, και νιώσεις έναν κόμπο ευτυχίας να κλείνει το λαιμό σου, θυμήσου... Αυτή ακριβώς την ευτυχία μας έδωσες εσύ σήμερα... 

Πολλά, γερά, ατελείωτα βήματα σου εύχομαι ζωούλα μου... Βήματα που θα σε οδηγούν μόνο σε στιγμές ευτυχίας, στιγμές μαγικές και ονειρεμένες... 

Καλή αρχή μαιμουδάκι μου, εμείς θα είμαστε ακριβώς από πίσω σου, ναι; Μείνε ήσυχος...