Είναι αυτό που πάντα σκέφτομαι λίγο διαφορετικά, είναι που και ο Παναγιώτης ή έτσι σκεφτόταν πάντα ή τον κόλλησα εγώ, πάντως σήμερα σαν γονείς συγκινηθήκαμε και νιώσαμε πολύ πολύ περήφανοι για το μικράκι μας...
Πήγαμε στο Άγιο Ευχέλαιο το μεσημέρι και ο Δημήτρης ήταν πολύ ήσυχος και χαρούμενος όπως πάντα άλλωστε στην εκκλησία. Έχει μάθει να κάνει πολύ καλύτερα τον σταυρό του και τον έκανε και αυτός περήφανα, περήφανα όποτε τον κάναμε και εμείς, έκανε ματάκια σε όλους, γενικότερα ήταν απολαυστικός και με πολύ πολύ κέφι.
Στο μύρωμα ο παππούλης μοίρασε και από μια εικόνα Του Εσταυρωμένου στον καθένα μας. Ο Παναγιώτης του εξήγησε πως αυτός είναι ο Χριστούλης που σταυρώθηκε για να είμαστε εμείς καλά και να του δώσει ένα φιλάκι για να νιώσει καλύτερα. Του είπε επίσης πως δίπλα του είναι η μανούλα του, η Παναγίτσα δηλαδή, και πως κλαίει επειδή πονάει το παιδί της... Ο Δημήτρης μέχρι να φτάσουμε σπίτι φιλούσε την εικόνα συνεχώς μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε και απλά την κοιτούσε. Και ξαφνικά ξεσπάει σε ένα κλάμα, περίεργο και έντονο, μέχρι και δάκρυα έτρεξαν από τα ματάκια του, που δεν έμοιαζε με κανένα κλάμα του. Αφού εξαντλήσαμε κάποιες πιθανές αιτίες ρωτώντας τον και αφού μας έλεγε σε όλα όχι, τότε κοιταχτήκαμε με τον Παναγιώτη και καταλάβαμε...
"Άντρα μου" τον ρωτάει ο μπαμπάς του "στεναχωρήθηκες που πονάει ο Χριστούλης;"
Ο Δημήτρης δεν απαντά και συνεχίζει να κλαίει...
"Μήπως στεναχωρήθηκες που κλαίει η μανούλα του Χριστούλη;" τον ρωτάει αυτή τη φορά.
"Νιαι..." λέει σχεδόν με ψιθυριστό λυγμό το αγοράκι μας.
"Αγάπη μου" του λέει ο Παναγιώτης "καλά είναι ο Χριστούλης μην στεναχωριέσαι άντρα μου, αναστήθηκε και έγινε καλά και τώρα η μανούλα του δεν στεναχωριέται, εντάξει;"
"Νιαι"... φωνάζει αυτή τη φορά κλαίγοντας απαρηγόρητο το μικρούλι μας...
Τι ψυχούλα κουβαλάνε Θεέ μου... Πόσα νιώθουν και γνωρίζουν χωρίς καν να τα συνειδητοποιούμε... Πόση ευθύνη κουβαλάμε και εμείς με τη σειρά μας...
Πήγαμε στο Άγιο Ευχέλαιο το μεσημέρι και ο Δημήτρης ήταν πολύ ήσυχος και χαρούμενος όπως πάντα άλλωστε στην εκκλησία. Έχει μάθει να κάνει πολύ καλύτερα τον σταυρό του και τον έκανε και αυτός περήφανα, περήφανα όποτε τον κάναμε και εμείς, έκανε ματάκια σε όλους, γενικότερα ήταν απολαυστικός και με πολύ πολύ κέφι.
Στο μύρωμα ο παππούλης μοίρασε και από μια εικόνα Του Εσταυρωμένου στον καθένα μας. Ο Παναγιώτης του εξήγησε πως αυτός είναι ο Χριστούλης που σταυρώθηκε για να είμαστε εμείς καλά και να του δώσει ένα φιλάκι για να νιώσει καλύτερα. Του είπε επίσης πως δίπλα του είναι η μανούλα του, η Παναγίτσα δηλαδή, και πως κλαίει επειδή πονάει το παιδί της... Ο Δημήτρης μέχρι να φτάσουμε σπίτι φιλούσε την εικόνα συνεχώς μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε και απλά την κοιτούσε. Και ξαφνικά ξεσπάει σε ένα κλάμα, περίεργο και έντονο, μέχρι και δάκρυα έτρεξαν από τα ματάκια του, που δεν έμοιαζε με κανένα κλάμα του. Αφού εξαντλήσαμε κάποιες πιθανές αιτίες ρωτώντας τον και αφού μας έλεγε σε όλα όχι, τότε κοιταχτήκαμε με τον Παναγιώτη και καταλάβαμε...
"Άντρα μου" τον ρωτάει ο μπαμπάς του "στεναχωρήθηκες που πονάει ο Χριστούλης;"
Ο Δημήτρης δεν απαντά και συνεχίζει να κλαίει...
"Μήπως στεναχωρήθηκες που κλαίει η μανούλα του Χριστούλη;" τον ρωτάει αυτή τη φορά.
"Νιαι..." λέει σχεδόν με ψιθυριστό λυγμό το αγοράκι μας.
"Αγάπη μου" του λέει ο Παναγιώτης "καλά είναι ο Χριστούλης μην στεναχωριέσαι άντρα μου, αναστήθηκε και έγινε καλά και τώρα η μανούλα του δεν στεναχωριέται, εντάξει;"
"Νιαι"... φωνάζει αυτή τη φορά κλαίγοντας απαρηγόρητο το μικρούλι μας...
Τι ψυχούλα κουβαλάνε Θεέ μου... Πόσα νιώθουν και γνωρίζουν χωρίς καν να τα συνειδητοποιούμε... Πόση ευθύνη κουβαλάμε και εμείς με τη σειρά μας...
Μου θύμισες τον ξαδερφούλη μου όταν ήτανε μικράκι. Του είχε πει η γιαγιά του για τη σταύρωση του Χριστού και την άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι και είδε στο κρεβάτι μου έναν ξύλινο σταυρό που είχα δεμένο στο προσκεφάλι από μικρή. Άρχισε να μου λέει με πάθος "κι νιρό κι αίμα", εγώ η δόλια που να καταλάβω τι έλεγε το αγοράκι μας. Αφού το είπε καμια δεκαριά φορές, μου έδειξε το Σταυρό και μου είπε: "Χιτούλης, κι νιρό κι αίμα", εννοώντας οτι τρύπησαν τον Χριστούλη και έτρεξε νερό και αίμα. Μια σταλιά παιδάκι ήτανε και αυτό του είχε τυπωθεί στην καρδούλα του, δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Αθηνά μου έτσι αθώα που είναι ακόμα και φρέσκα όπως λέω πάντα από τον Θεό.... Ίσως νιώθουν και πιο κοντά του από ότι σε μας... Πολύ όμορφη η ανάμνηση σου σε ευχαριστώ που την μοιράστηκες.. Σε φιλώ γλυκά, γλυκά!
ΔιαγραφήΜαιμουδακι τρυφερό κι ευαίσθητο! Να τον χαιρεστε Γιάννα μου! Καλη Ανάσταση κ καλο Πάσχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ Μαράκι μου, Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα και σε σας!
ΔιαγραφήΑχ το έχω κάνει και εγώ αυτό το λάθος, και ναι για λάθος το θεωρώ, γιατί και το δικό μου κορίτσι έκλαιγε με λυγμούς και δεν μπορούσα να το συνεφέρω! Τώρα πια που έχει φτάσει 4 ετών, της λεω τα βράδια την ιστορία του Χριστούλη σαν παραμυθάκι, χωρίς να δίνω λεπτομέρειες για το σταύρωμα και τα συναφή γιατί δεν θα μπορώ να την κάνω καλά πάλι. Δίνω περισσότερη βαρύτητα στους συμβολισμούς, γιατί κόκκινο αυγό, γιατί κάνουμε το σταυρό μας, γιατί αναστήθηκε ο Χριστούλης. Βεβαια δεν σου κρύβω ότι κάποιες ερωτήσεις σε κολλάνε στον τοίχο. ''δεν αγαπούσε μαμά ο Θεούλης το παιδάκι τον Χριστούλη και τον άφησε να πονάει?'', άντε απάντα! Το θετικό είναι ότι δείχνουν ενδιαφέρον για την πίστη και ότι γαλουχούνται με αυτήν! Καλό Πάσχα να έχετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο τρυφερές οι ψυχούλες τους... Το παν είναι να είμαστε έτοιμη να απαντάμε για αυτό χρειάζεται να έχουμε και έναν καλό πνευματικό να καθοδηγεί και εμάς... Πάντα κάτω από την Σκέπη της Παναγίτσας να είναι όλα τα παιδάκια του κόσμου. Καλό Πάσχα Μάχη μου, σε φιλώ γλυκά <3
ΔιαγραφήΕίναι ευαίσθητο αγοράκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη με υγεία.
Φιλάκια ...
Ποιο παιδάκι δεν είναι ευαίσθητο κουκλίτσα μου;; Αληθώς ο Κύριος, Χρόνια Πολλά!!
ΔιαγραφήΑχ πόσο γλυκούλης!! Και του χρόνου να είστε καλά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάσω, η Μαμά Πρωτάρα