Κουκουβά....

Και έτσι ξαφνικά... λύθηκε η γλώσσα σου...

Εκεί που είχες γίνει εξπέρ στην νοηματική και τις περισσότερες φορές έπρεπε να σε κοιτάμε για να ξέρουμε τι θέλεις... 

ξαφνικά...  όταν ο μπαμπάς σε χαιρετάει για να πάει για δουλειά λες "γεια".... 

όταν σε ρωτάει πιο είναι το αυτοκίνητο μας λες "ατό", (αυτό)...

όταν σε ρωτάω τι θες για πρωινό λες "πίτα",(πίτσα) ή "αγό" (αυγό) ή "γαάγια" (γάλα)...

όταν θες να πας στην τουαλέτα λες "τσίτσι" (τσια)...

όταν θες νερό δεν κάνεις πλέον πως ρουφάς νοερά αλλά λες βρονταχτά "ΝΕΝΟΟΟ"...

Διαλέγεις τα μαγνητικά σου γράμματα και τα λες φωναχτά...

Μετράς μόνος σου τα αυτοκινητάκια σου και όταν σε ρωτάμε πόσα κεράκια θα σβήσεις λες περήφανα "ιο" (δυο!)... 

Προσπαθείς να επαναλάβεις σχεδόν ότι σου λέω... 

Ξαφνικά... με κοιτάς καλά καλά πριν κοιμηθείς, μου σκας ένα ζουμερό φιλί, μου πιάνεις τα μάγουλα με τα χεράκια σου... και μου λες... "Μαμά, απώ".... 

Και μένω να αναρωτιέμαι τι έκανα για να αξίζω ένα τέτοιο μοναδικό πλάσμα.... 

κουκουβά....