Χαμένες πρώτες στιγμές....

Έχω φτιάξει ένα νες και πίνω, αγαπημένη συνήθεια μόλις πέσει το μαιμουδάκι για ύπνο. Σαν να ακούω τον Παναγιώτη να μου λέει "Είναι δυνατόν να πίνεις νες με τέτοια ζέστη;" 

Είναι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, μα είναι. 

Όπως δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αυτές τις μέρες μου λείπουν πιο έντονα τα αγγελούδια μου, όμως μου λείπουν. Και πέρσι, λίγο καιρό πριν τα πρώτα γενέθλια του μαιμουδιού το ίδιο ένιωθα... Φέτος είναι πιο έντονο. 

Πριν ένα μήνα ακριβώς έμαθα για ένα ακόμα αγγελούδι στον ουρανό. Ένα πανέμορφο αγοράκι... Μου στοίχισε πολύ. Τον Ιούλιο τιμώ την μνήμη ενός ακόμα αγγελουδιού, του υπέροχου Γιώργου της  γλυκιάς μαμάς Μερσίνης.... Πριν λίγες μέρες διάβασα για πρώτη φορά την ιστορία της γλυκιάς, γλυκιάς Σοφίας και απλά συγκλονίστηκα... Ένας ακόμα μικρός Πρίγκηπας ομορφαίνει τον ουρανό... Χθες έμαθα για μια ακόμα απώλεια.. Ακόμα ένα αγγελούδι... ακόμα μια μανούλα που πονά...  Και μόλις πριν λίγο, ένα ακόμα μήνυμα από μια φρέσκια μανούλα αγγέλου... Ενός κούκλου όπως μου είπε και είμαι σίγουρη. Ένας ακόμα πρεσβευτής εκεί ψηλά... Άλλη μια μανούλα που βιώνει το αδύνατο... 

Νιώθω πως όσα κείμενα και να γράψω δεν θα είναι ποτέ αρκετά... Αλήθεια. Εγώ που το έχω ζήσει και μόλις μαθαίνω κάτι τέτοιο, βουλιάζω, μαυρίζει η ψυχή μου, σχεδόν μου κόβεται η αναπνοή... 

Αυτή η γλυκιά μανούλα που μόλις σήμερα με εμπιστεύτηκε για να μοιραστεί αυτή την τόσο σημαντική και επώδυνη στιγμή της ζωής της μαζί μου, (και την ευχαριστώ για αυτό- όπως σας ευχαριστώ όλες που το έχετε κάνει..), με ρώτησε πότε η πληγή θα σταματήσει να αιμορραγεί.  Πότε θα ξεπεραστεί το σοκ και θα μπορέσει να επιχειρήσει μια πιθανή επόμενη εγκυμοσύνη... 

Και της απάντησα..."ποτέ".  Η πληγή μπορεί να πάψει να αιμορραγεί, μα θα μείνει πάντα ανοιχτή. Το σοκ δεν θα ξεπεραστεί, μα θα αντιμετωπιστεί. Η τεράστια αυτή απώλεια που βίωσε θα την συντροφεύει πλέον παντού και πάντα, θα μάθει όμως να λειτουργεί με αυτή. Έχασε το ίδιο της το παιδί, θέλει χρόνο... προσευχή... πίστη... 

Και θα ξημερώσει κάποια μέρα που θα νιώσει την ζεστασιά του δικού της αγγέλου και θα μπορέσει να ξαναβρεί τον νέο της πλέον εαυτό. Θα νιώσει δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσει τα πάντα. Θα δει να ξεπροβάλει μετά την καταιγίδα το ουράνιο τόξο... (το παίρνω πάνω μου εγώ κουκλίτσα μου...) Και όπως πολύ σοφά μου είπε ήδη: "Νιώθω πως το μωρό μου είναι καλά" Εκείνη την ημέρα θα ξέρει πως το μωρό της είναι καλά γιατί θα έχει αποδεχθεί πλήρως το γεγονός πως είναι πλέον στην αγκαλιά της Παναγίας. Και ποια πιο αρμόδια να προσέχει τα αγγελούδια μας; 

6  χρόνια μετά το δικό μου Γολγοθά, μπορώ πλέον με σιγουριά να πω, πως ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω για τα αγγελούδια μου χωρίς να σπάσει η φωνή μου. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τα ξεχάσω.  Ακόμα και τώρα εύχομαι να είχα περισσότερο χρόνο μαζί τους. Να τα είχα αγκαλιάσει, να τα είχα φιλήσει. Ακόμα λαχταρώ να τα δω στον ύπνο μου. Ακόμα απογοητεύομαι γιατί δεν μου έχουν κάνει το χατήρι... Δεν έχει τύχει φορά που να με ρωτήσουν πόσα παιδιά έχω και να μην κομπάσω... Γιατί αυθόρμητα θέλω να πω τρία, μα ξέρω πως αμέσως μετά θα πρέπει να εξιστορήσω την ιστορία μου... Κάποιες φορές το κάνω. Τις περισσότερες όχι. Ελάχιστα είναι τα βράδια πριν κοιμηθώ που δεν θα μιλήσω σε αυτά στην προσευχή μου... 

Όσο για το πόσο με επηρέασαν οι απώλειες μου στο τι μάνα είμαι; Δεν με επηρέασαν, με διαμόρφωσαν εξ' ολοκλήρου από την αρχή. Ναι ακόμα και τώρα, 24 μήνες μετά, δεν θέλω να χάνω λεπτό από την ζωή του παιδιού μου. Λεπτό. Είμαστε απλά αχώριστοι. Προσέχω, εκτιμώ και λατρεύω κάθε κίνηση, γέλιο και αγκαλιά του. Είμαι αυστηρή μαζί του, δεν τον κακομαθαίνω, μα θα τον πνίξω κάθε βράδυ στα φιλιά και στις αγκαλιές. Του λέω "σε αγαπώ" σε κάθε ευκαιρία. 

Ναι, κάποιες φορές που κουράζομαι και αγανακτώ, με πνίγουν οι τύψεις. Δεν νοείται για μένα να έχω ταλαιπωρηθεί τόσο για να έχω στην ζωή μου αυτό το θαύμα και να αγανακτώ με το οτιδήποτε. Ξέρω πως δεν σημαίνει πως δεν τον αγαπώ, μα απλά δεν το δέχομαι. Είμαι λοιπόν εξαιρετικά υπομονετική. Ναι, ακόμα πηγαίνω να δω πως είναι καλά όταν κοιμάται και δεν τον έχω ακούσει για αρκετή ώρα. Το ξέρω είναι υπερβολικό, μα δεν μπορώ να το ελέγξω.  Ναι, κατά βάθος πιστεύω πως έχει πάρει τα καλύτερα χαρακτηριστικά από τα δυο αγγελούδια μας και για αυτό είναι και τόσο ξεχωριστό παιδί. 


Γιατί είναι. Όπως είναι και όλες οι μανούλες αγγέλων. Απλά είναι. Διότι βίωσαν την μεγαλύτερη απώλειa,  τον αφόρητο πόνο.... Το κοινωνικό μούδιασμα γύρω τους όταν κανείς δεν ξέρει πως να μιλήσει, πως να φερθεί....

 Διότι έχασαν όλες τις πρωτιές των παιδιών τους... Το πρώτο τους γελάκι, το πρώτο τους δοντάκι, την πρώτη φορά που περπάτησαν, την πρώτη φορά που θα άκουγαν "σε αγαπώ μαμά", την πρώτη φορά από τα πάντα.... 

Γλυκιά μανούλα... θα ζήσεις τις πρώτες φορές των άλλων σου παιδιών. Και να ξέρεις... Θα είναι πολύ πιο γλυκιές γιατί θα ξέρεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου την πραγματική τους αξία....