Φοβάμαι... ψέμματα να πω;

Σήμερα είχα σκοπό να μοιραστώ μαζί σας την συνταγή για τα δικά μου μπαμπάτσικα burger που έχω υποσχεθεί. Καμιά φορά όμως ανοίγει αυτό το παραθυράκι μέσα στο μυαλό σου που απλά δεν μπορείς να κλείσεις. Και που θες απεγνωσμένα να μιλήσεις για αυτό μπας και κοιτώντας το να "υπάρχει" έξω από το μυαλό σου, να μπορέσεις τελικά να το διαχειριστείς καλύτερα και ίσως να μετριάσεις την σημασία που του δίνεις όταν το κρατάς ερμητικά κλειστό μέσα σε αυτό... 

Για τα σπάνια σύνδρομα μου που με κάνουν να νιώθω τόσο μα τόσο μοναδική έχω ξαναμιλήσει. Ωστόσο από όταν έμαθα πως πάσχω από Συριγγομυελία, και παρότι ενημέρωσα αμέσως τον γυναικολόγο μου για να το ψάξει και να μου πει πως αυτό μπορεί να επηρεάσει μια πιθανή επόμενη εγκυμοσύνη μου, η αλήθεια είναι πως αποφεύγω με πάθος αυτή τη συνάντηση. Ο καιρός όμως περνάει και κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξω την αλήθεια μου κατάματα.. Έτσι πριν λίγες μέρες έκλεισα το "απαγορευμένο" ραντεβού. 

Τώρα λοιπόν, το έχω εκεί προκλητικά να με κοιτάει κάθε μέρα στην ατζέντα μου... 24 Σεπτέμβρη, ημέρα Πέμπτη. Και έρχονται στο μυαλό μου όλα όσα έχω διαβάσει επί του θέματος, όλα όσα μου είπε διστακτικά και με επιφύλαξη ο παιδίατρος... 

Και έρχομαι αντιμέτωπη με μια και μόνο αλήθεια. Την αλήθεια πως είναι πολύ πιθανόν να μην μπορώ να ξαναγίνω μητέρα. Να μην επιτρέπεται. Να μην με αναλάβουν. Να είναι πολύ ριψοκίνδυνο. Ήδη ήταν στο μαιμουδάκι χωρίς την Συριγγομυελία να κοιτά και αυτή προκλητικά με την σειρά της... 

Και ξέρετε πιο είναι το πιο μελανό σημείο αυτής της αλήθειας; Το πιο επικίνδυνο; Πως έχω αρχίσει μέσα μου να την δουλεύω... Να την αποδέχομαι... Σχεδόν να υποκύπτω σε αυτήν. Και ξέρετε γιατί είναι επικίνδυνο; 

Διότι χάνω πάλι την πίστη μου. Την εσωτερική μου δύναμη. 

Τον τσαμπουκά μου. 

Αυτόν, που όσο και αν μου έλεγαν όλοι οι γιατροί να σταματήσω αυτή την παράλογη μάχη, εγώ τόσο πείσμωνα και ριχνόμουν σε αυτήν. Αυτόν, που όσο οι γιατροί μου παρουσίαζαν μόνο δυσοίωνους αριθμούς και προβλέψεις, εγώ χαμογελούσα και έλεγα "θα είμαι η εξαίρεση". Αυτόν, που με έκανε να λέω σε όλους όταν γέννησα το μαιμουδάκι "Τα κατάφερα". 

Και τα είχα καταφέρει... Μα τώρα... Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Τώρα υπάρχει ήδη ένα παιδί που με χρειάζεται. Και η αλήθεια είναι πως είμαι τόσο μα τόσο κουρασμένη. Δεν έχω τον ίδιο τσαμπουκά. Τα μάτια μου βουρκώνουν μόνο που το παραδέχομαι- μα δεν τον έχω. Φοβάμαι, ψέμματα να πω; 

Χωρίς αυτόν όμως πως θα γίνει η διαφορά; Πως θα ξεχωρίσω για μια ακόμη φορά από όλα τα νούμερα; Πως θα νιώσω και πάλι το μεγαλείο της μητρότητας; Πως θα χαρίσω ένα αδελφάκι στο μαιμουδάκι; Πως θα πάρω ακόμα μια φορά το πιο αδύναμο κομμάτι μου για να δημιουργήσω το πιο δυνατό; 

Πως;