Γεια σας, είμαι η Ηρώ, σύζυγος του Γιάννη, αδερφή της Ηλέκτρας, της Δανάης, της Δήμητρας και του Αντώνη, θεία πάρα πολλών, μα πάνω από όλα είμαι μητέρα, μητέρα ενός αγγέλου, της Αγάπης...
Με τον Γιάννη γνωριζόμασταν από το δημοτικό, για την ακρίβεια ήταν η πρώτη μου αγάπη στην εφηβεία, μετά το λύκειο συναντηθήκαμε ξανά, ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε. Έμεινα έγκυος αμέσως, χαρά απερίγραπτη, καθώς πάντα ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια όπως αυτή στην οποία μεγάλωσα. Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια και όλοι ήμασταν έτοιμοι για το νέο μέλος στην οικογένεια μας.Μόλις μάθαμε ειδικά ότι θα κάνουμε κοριτσάκι ήμουν ακόμα πιο ευτυχισμένη.
Στην 21 εβδομάδα άρχισα να χάνω υγρά...Έτσι έπρεπε να είμαι σε ακινησία και θα βλέπαμε πως θα πήγαινε...Εκείνες τις ημέρες τυχαία στο ίντερνετ βρήκα το μπλογκ της Γιάννας, όσο διάβαζα την ιστορία της σκεφτόμουν πόσο πόνο μπορεί να έζησε αυτή η γυναίκα, δεν μπορούσα να φανταστώ,και πραγματικά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι αυτός ο πόνος που σε κάνει απλά να θες να σταματήσεις να νιώθεις είναι τόσος που πραγματικά σου τρυπάει το στήθος, είναι πόνος που δεν αξίζει σε κανέναν...
Η άγνοια μου αλλά και η άγνοια της οικογένειας μου γύρω από το θέμα της νεογνικής απώλειας ήταν κάτι που το έκανε και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο...
Οι εβδομάδες που περνούσαν με έβρισκαν αγχωμένη και με ένα προαίσθημα ότι θα γεννήσω πρόωρα...Στο τέλος της 25ης εβδομάδας οδηγούμε σε τοκετό από πρόωρη ρήξη υμένων,ο γιατρός με είχε προειδοποιήσει ότι ένα τόσο μικρό μωρό μπορεί να μην επιζήσει από φυσιολογικό τοκετό... κι' όμως τα κατάφερε!!! Η ανακούφιση μου εκείνη την στιγμή όταν άκουσα τον γιατρό μου να λέει ότι είναι εντάξει ,δεν περιγράφεται...Ήμουν τόσο ευτυχισμένη έστω και για λίγο...
Η Αγάπη ήταν μόλις 26 εκατοστά και 497 γραμμάρια ενώ θα έπρεπε να ήταν περίπου στα 700. Ήταν 30 Μαρτίου 2015 στις 10:40 μ.μ.
Το πρωί ξύπνησα αξημέρωτα σχεδόν, το πρώτο πράγμα που ζήτησα ήταν να δω την κόρη μου, ο γιατρός δεν ήθελε ούτε να το ακούσει, παρά τα παρακάλια μου όλη μέρα. Ο Γιάννης πήγε και την είδε, μου είπε πως είναι μια κούκλα...Την επόμενη μέρα το ίδιο πράγμα δεν με άφηνε μου είπε ότι μόνο αν κλείσει τις τρεις μέρες μόνο τότε και αν...
Στις δύο μέρες που ακολούθησαν φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου, φοβόμουν ότι θα μας τηλεφωνούσαν και θα μας λέγανε ότι κάτι έπαθε... ήμουν σε μια κατάσταση συνεχούς άγχους. Όταν έφτασε η τρίτη μέρα μπαίνει ο γιατρός μου στο δωμάτιο και λέει "Σήκω πάμε να δούμε την κόρη σου". Μόλις το άκουσα αυτό πετάχτηκα από την χαρά μου!!!
Ήταν υπέροχη ένα πανέμορφο πλασματάκι.Είχε πάρει λίγο βάρος από 497 γραμμάρια είχε πάει στα 520, μέρα με την μέρα αυξάνονταν οι πιθανότητες της, είχε αναπνευστικά προβλήματα αλλά η προωρότητα της ήταν αυτή που πάλευε.Να την πάρω αγκαλιά μου δεν μπόρεσα,της μίλησα και βγάλαμε φωτογραφίες που τις έχω σαν φυλαχτό ακόμα και αυτή την στιγμή δίπλα μου... Γέμισα αισιοδοξία, που εγώ είμαι από την φύση μου απαισιόδοξη...Πέρασαν και άλλες δύο μέρες η Αγάπη είχε κλείσει πέντε ολόκληρες μέρες ζωής!!! Την επόμενη μέρα το απόγευμα θα πήγαινα σπίτι.
Εκείνη την μέρα ξύπνησα με ένα κακό προαίσθημα- σκέφτηκα ότι απλά έχω άγχος που θα φύγω από το μαιευτήριο, δεν πήγα να την δω, θα πήγαινα το απόγευμα. Ήμασταν στο δωμάτιο εγώ οι αδερφές μου και η μητέρα μου.Χτυπάει το κινητό της το βλέμμα της παγώνει και βγαίνει έξω, εγώ να ανησυχώ αλλά να μην θέλω να πιστέψω ότι είναι το τηλεφώνημα που φοβόμουνα τις τελευταίες 6 μέρες.Μπαίνει μετά από δύο λεπτά με κόκκινα μάτια, το καταλαβαίνω από το βλέμμα της και μόνο με κοιτάει και μου λέει:
Κοριτσάκι μου, έφυγε...
Εκείνη την στιγμή για εμένα πάγωσε ο χρόνος. Ήταν 5 Απριλίου 2015 περίπου στις 2 το μεσημέρι.
Πόνος... Ξαφνικά ένιωσα κάθε κύτταρο του κορμιού μου να πονάει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω...Έκλαιγα με λυγμούς. Άκουγα μόνο σκόρπιες λέξεις από την μητέρα μου από τις αδερφές μου, από τις μαίες μου που μόλις είχαν έρθει.Δεν μπορούσα όμως να ακούσω τίποτα άλλο ήθελα μόνο τον άντρα μου και την κόρη μου... Φώναξα τους είπα να φύγουν και ότι χρειάζομαι αυτή την στιγμή μόνο τον Γιάννη.
Έμεινα μόνη μου στο δωμάτιο, νόμιζα ότι θα πεθάνω δεν μπορούσα να αναπνεύσω κυριολεκτικά, σε λιγότερο από πέντε λεπτά ήρθε ο άντρας μου. Τα μάτια του ήταν κόκκινα μα δεν έκλαιγε ήρθε και με πήρε αγκαλιά- ήξερε ότι μόνο αυτό χρειαζόμουν. Ήρθε ο γιατρός και του είπα ότι θέλω να μου την φέρει έστω και για πέντε λεπτά. Μας την έφεραν στο πυρέξ, δεν είχε καλώδια πάνω της, τότε την κράτησα, την ακούμπησα στο στήθος μου της δώσαμε ένα φιλί και μας την πήρανε.
Την υπόλοιπη μέρα δεν την θυμάμαι καλά,θυμάμαι μόνο να μπαίνω στο σπίτι και να πηγαίνω στο δωμάτιο μου ενώ όλοι οι άλλοι ήταν έξω. Ο Γιάννης έτρεξε για όλα τα χαρτιά και την κηδεία, με δυσκολία, αφού κανένα γραφείο δεν αναλάμβανε ταφή μωρού,εγώ δεν μπορούσα, δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθια. Δυο μέρες μετά έγινε η κηδεία, εγώ να περπατάω με το ζόρι, να είμαι ένα άψυχο σώμα απλά. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από τους γονείς να θάβουν το παιδί τους. Τα σχόλια που άκουσα πολλά σαν το "νέα είσαι θα κάνεις κι' άλλο"...Ποιος λέει κάτι τέτοιο σε μια γυναίκα που μόλις έχασε το μωρό της;
Οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν θυμωμένη, πληγωμένη, ένιωθα την αγκαλιά μου άδεια,δεν περιγράφονται με λόγια αυτά τα συναισθήματα...
Για κάποιο διάστημα δεν εξέφραζα κανένα συναίσθημα ήμουν συνέχεια "υπό παρακολούθηση" μητέρας και πεθεράς.Ή δεν είχα πρόσβαση στο δωμάτιο του μωρού.Μόνο στο κοιμητήριο πήγαινα ελεύθερα και κάποιες στιγμές ήταν το μόνο μέρος που ήθελα να πάω... Εκεί που θάφτηκε ένα κομμάτι της ψυχής μου...
Κάποια γεγονότα με έκαναν να ξεσπάσω και να μιλήσω με το άντρα μου πραγματικά κι ουσιαστικά κάτι που έπρεπε να είχα κάνει από την αρχή.
Τώρα ξέρω ότι η κόρη μου βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας μαζί με όλα τα άλλα αγγελούδια. Δεν είμαι θυμωμένη πλέον μα είμαι ακόμα πληγωμένη, δεν νομίζω πως θα σταματήσω να είμαι ποτέ... Ο πόνος στο στήθος δεν έχει φύγει απλά τον έχω συνηθίσει πλέον και είναι μέρος του εαυτού μου...
Με τον Γιάννη ξεκινήσαμε προσπάθειες για δεύτερο παιδάκι, και φοβάμαι πολύ...Αλλά θα τα καταφέρουμε!!!Μέσα από τις δυσκολίες μας βγήκαμε πιο δυνατοί και αργά η γρήγορα το ουράνιο τόξο μας θα έρθει έτσι κι' αλλιώς έχουμε το αγγελούδι μας να μας προσέχει από ψηλά...!!!
Σπάστε τα ταμπού στο θέμα της νεογνικής απώλειας, ενημερωθείτε!!!
Με τον Γιάννη γνωριζόμασταν από το δημοτικό, για την ακρίβεια ήταν η πρώτη μου αγάπη στην εφηβεία, μετά το λύκειο συναντηθήκαμε ξανά, ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε. Έμεινα έγκυος αμέσως, χαρά απερίγραπτη, καθώς πάντα ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια όπως αυτή στην οποία μεγάλωσα. Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια και όλοι ήμασταν έτοιμοι για το νέο μέλος στην οικογένεια μας.Μόλις μάθαμε ειδικά ότι θα κάνουμε κοριτσάκι ήμουν ακόμα πιο ευτυχισμένη.
Στην 21 εβδομάδα άρχισα να χάνω υγρά...Έτσι έπρεπε να είμαι σε ακινησία και θα βλέπαμε πως θα πήγαινε...Εκείνες τις ημέρες τυχαία στο ίντερνετ βρήκα το μπλογκ της Γιάννας, όσο διάβαζα την ιστορία της σκεφτόμουν πόσο πόνο μπορεί να έζησε αυτή η γυναίκα, δεν μπορούσα να φανταστώ,και πραγματικά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι αυτός ο πόνος που σε κάνει απλά να θες να σταματήσεις να νιώθεις είναι τόσος που πραγματικά σου τρυπάει το στήθος, είναι πόνος που δεν αξίζει σε κανέναν...
Η άγνοια μου αλλά και η άγνοια της οικογένειας μου γύρω από το θέμα της νεογνικής απώλειας ήταν κάτι που το έκανε και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο...
Οι εβδομάδες που περνούσαν με έβρισκαν αγχωμένη και με ένα προαίσθημα ότι θα γεννήσω πρόωρα...Στο τέλος της 25ης εβδομάδας οδηγούμε σε τοκετό από πρόωρη ρήξη υμένων,ο γιατρός με είχε προειδοποιήσει ότι ένα τόσο μικρό μωρό μπορεί να μην επιζήσει από φυσιολογικό τοκετό... κι' όμως τα κατάφερε!!! Η ανακούφιση μου εκείνη την στιγμή όταν άκουσα τον γιατρό μου να λέει ότι είναι εντάξει ,δεν περιγράφεται...Ήμουν τόσο ευτυχισμένη έστω και για λίγο...
Η Αγάπη ήταν μόλις 26 εκατοστά και 497 γραμμάρια ενώ θα έπρεπε να ήταν περίπου στα 700. Ήταν 30 Μαρτίου 2015 στις 10:40 μ.μ.
Το πρωί ξύπνησα αξημέρωτα σχεδόν, το πρώτο πράγμα που ζήτησα ήταν να δω την κόρη μου, ο γιατρός δεν ήθελε ούτε να το ακούσει, παρά τα παρακάλια μου όλη μέρα. Ο Γιάννης πήγε και την είδε, μου είπε πως είναι μια κούκλα...Την επόμενη μέρα το ίδιο πράγμα δεν με άφηνε μου είπε ότι μόνο αν κλείσει τις τρεις μέρες μόνο τότε και αν...
Στις δύο μέρες που ακολούθησαν φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου, φοβόμουν ότι θα μας τηλεφωνούσαν και θα μας λέγανε ότι κάτι έπαθε... ήμουν σε μια κατάσταση συνεχούς άγχους. Όταν έφτασε η τρίτη μέρα μπαίνει ο γιατρός μου στο δωμάτιο και λέει "Σήκω πάμε να δούμε την κόρη σου". Μόλις το άκουσα αυτό πετάχτηκα από την χαρά μου!!!
Ήταν υπέροχη ένα πανέμορφο πλασματάκι.Είχε πάρει λίγο βάρος από 497 γραμμάρια είχε πάει στα 520, μέρα με την μέρα αυξάνονταν οι πιθανότητες της, είχε αναπνευστικά προβλήματα αλλά η προωρότητα της ήταν αυτή που πάλευε.Να την πάρω αγκαλιά μου δεν μπόρεσα,της μίλησα και βγάλαμε φωτογραφίες που τις έχω σαν φυλαχτό ακόμα και αυτή την στιγμή δίπλα μου... Γέμισα αισιοδοξία, που εγώ είμαι από την φύση μου απαισιόδοξη...Πέρασαν και άλλες δύο μέρες η Αγάπη είχε κλείσει πέντε ολόκληρες μέρες ζωής!!! Την επόμενη μέρα το απόγευμα θα πήγαινα σπίτι.
Εκείνη την μέρα ξύπνησα με ένα κακό προαίσθημα- σκέφτηκα ότι απλά έχω άγχος που θα φύγω από το μαιευτήριο, δεν πήγα να την δω, θα πήγαινα το απόγευμα. Ήμασταν στο δωμάτιο εγώ οι αδερφές μου και η μητέρα μου.Χτυπάει το κινητό της το βλέμμα της παγώνει και βγαίνει έξω, εγώ να ανησυχώ αλλά να μην θέλω να πιστέψω ότι είναι το τηλεφώνημα που φοβόμουνα τις τελευταίες 6 μέρες.Μπαίνει μετά από δύο λεπτά με κόκκινα μάτια, το καταλαβαίνω από το βλέμμα της και μόνο με κοιτάει και μου λέει:
Κοριτσάκι μου, έφυγε...
Εκείνη την στιγμή για εμένα πάγωσε ο χρόνος. Ήταν 5 Απριλίου 2015 περίπου στις 2 το μεσημέρι.
Πόνος... Ξαφνικά ένιωσα κάθε κύτταρο του κορμιού μου να πονάει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω...Έκλαιγα με λυγμούς. Άκουγα μόνο σκόρπιες λέξεις από την μητέρα μου από τις αδερφές μου, από τις μαίες μου που μόλις είχαν έρθει.Δεν μπορούσα όμως να ακούσω τίποτα άλλο ήθελα μόνο τον άντρα μου και την κόρη μου... Φώναξα τους είπα να φύγουν και ότι χρειάζομαι αυτή την στιγμή μόνο τον Γιάννη.
Έμεινα μόνη μου στο δωμάτιο, νόμιζα ότι θα πεθάνω δεν μπορούσα να αναπνεύσω κυριολεκτικά, σε λιγότερο από πέντε λεπτά ήρθε ο άντρας μου. Τα μάτια του ήταν κόκκινα μα δεν έκλαιγε ήρθε και με πήρε αγκαλιά- ήξερε ότι μόνο αυτό χρειαζόμουν. Ήρθε ο γιατρός και του είπα ότι θέλω να μου την φέρει έστω και για πέντε λεπτά. Μας την έφεραν στο πυρέξ, δεν είχε καλώδια πάνω της, τότε την κράτησα, την ακούμπησα στο στήθος μου της δώσαμε ένα φιλί και μας την πήρανε.
Την υπόλοιπη μέρα δεν την θυμάμαι καλά,θυμάμαι μόνο να μπαίνω στο σπίτι και να πηγαίνω στο δωμάτιο μου ενώ όλοι οι άλλοι ήταν έξω. Ο Γιάννης έτρεξε για όλα τα χαρτιά και την κηδεία, με δυσκολία, αφού κανένα γραφείο δεν αναλάμβανε ταφή μωρού,εγώ δεν μπορούσα, δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθια. Δυο μέρες μετά έγινε η κηδεία, εγώ να περπατάω με το ζόρι, να είμαι ένα άψυχο σώμα απλά. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από τους γονείς να θάβουν το παιδί τους. Τα σχόλια που άκουσα πολλά σαν το "νέα είσαι θα κάνεις κι' άλλο"...Ποιος λέει κάτι τέτοιο σε μια γυναίκα που μόλις έχασε το μωρό της;
Οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν θυμωμένη, πληγωμένη, ένιωθα την αγκαλιά μου άδεια,δεν περιγράφονται με λόγια αυτά τα συναισθήματα...
Για κάποιο διάστημα δεν εξέφραζα κανένα συναίσθημα ήμουν συνέχεια "υπό παρακολούθηση" μητέρας και πεθεράς.Ή δεν είχα πρόσβαση στο δωμάτιο του μωρού.Μόνο στο κοιμητήριο πήγαινα ελεύθερα και κάποιες στιγμές ήταν το μόνο μέρος που ήθελα να πάω... Εκεί που θάφτηκε ένα κομμάτι της ψυχής μου...
Κάποια γεγονότα με έκαναν να ξεσπάσω και να μιλήσω με το άντρα μου πραγματικά κι ουσιαστικά κάτι που έπρεπε να είχα κάνει από την αρχή.
Τώρα ξέρω ότι η κόρη μου βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας μαζί με όλα τα άλλα αγγελούδια. Δεν είμαι θυμωμένη πλέον μα είμαι ακόμα πληγωμένη, δεν νομίζω πως θα σταματήσω να είμαι ποτέ... Ο πόνος στο στήθος δεν έχει φύγει απλά τον έχω συνηθίσει πλέον και είναι μέρος του εαυτού μου...
Με τον Γιάννη ξεκινήσαμε προσπάθειες για δεύτερο παιδάκι, και φοβάμαι πολύ...Αλλά θα τα καταφέρουμε!!!Μέσα από τις δυσκολίες μας βγήκαμε πιο δυνατοί και αργά η γρήγορα το ουράνιο τόξο μας θα έρθει έτσι κι' αλλιώς έχουμε το αγγελούδι μας να μας προσέχει από ψηλά...!!!
Σπάστε τα ταμπού στο θέμα της νεογνικής απώλειας, ενημερωθείτε!!!
Γλυκιά μου Ηρώ... Παρότι έχουμε μιλήσει σε προσωπικό επίπεδο τόσες φορές, θέλω και εγώ- κάτω από την δική σου κατάθεση ψυχής που με τόση τόλμη μοιράστηκες- να σου πω ακόμα μια φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και να σε διαβεβαιώσω για μια ακόμη φορά πως το ουράνιο τόξο θα φανεί. Πάντα θα πονάς για την Αγάπη, μα αυτός ο πόνος θα σε κάνει ακόμα πιο όμορφο άνθρωπο από ότι είσαι ήδη. Όπως είμαι σίγουρη πως η Αγάπη όχι μόνο πρεσβεύει υπέρ σας στον ουρανό αλλά και είναι πολύ πολύ περήφανη για την μανούλα της αλλά και τον μπαμπάκα της. Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά, γλυκιά μανούλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννα μου, δεν έχω τι να πω τα λόγια σου με συγκινούν τόσο πολυ...!!!
ΔιαγραφήΜόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα!!!
Σε φιλώ
Ηρώ μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω κατασυγκινηθεί...
μια γλυκιά αγκαλιά από εμένα και την αγάπη μου.
Η Παναγία μας, στην αγκαλιά Της κρατά τα αγγελούδια μας, να σου δίνει δύναμη και να σου χαρίσει ό,τι επιθυμείς....
Αλεξία
Σε ευχαριστώ πολυ Αλεξία μου!!!Μόνο η Παναγία μας μπορει να μας δώσει δύναμη σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμα και οταν είμαστε θυμωμένοι με όλους και με όλα...
ΔιαγραφήΝα χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!!
Να σου πω την αλήθεια Ελίνα μου και εγώ το χάρηκα πολυ, στην αρχή μου ήταν τρομερά δύσκολο αλλά στο τέλος χάρηκα με το αποτέλεσμα. Μου φτάνει που διάβασες το κείμενο και άφησες σχόλιο, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα παραπάνω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ Μπορεί να μην αφήνω σχόλια αλλά σε διαβάζω, να το ξέρεις...
Κοριτσάκι μου να 'ξερες όσο σε καταλαβαίνω όπως και οι περισσότερες εδώ πιστεύω). Να μη χάνεις το κουράγιο σου και τη πίστη σου στη Παναγίτσα και να είσαι σίγουρη πως πολύ σύντομα θα κρατάς στην αγκαλίτσα σου το μωράκι που τόσο επιθυμείς! Σου εύχομαι μέσα απ'τη καρδιά μου να σου πάνε όλα καλά!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθω να μην την χάνω αν και στην αρχή ήταν πολυ δύσκολο...Μετά η Παναγία ήταν το μεγαλύτερο στήριγμα μου!!!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολυ για τις ευχές σου♥♥♥
Ηρω μου, κουραγιο....ξερω πως ειναι, το εχω νιωσει....κανενας και τιποτα δε μπορει να μας παρηγορησει, παρα μονο η Παναγια....σου ευχομαι ολοψυχα να κρατησεις στην αγκαλια σου το παιδακι που τοσο λαχταρας! Και μια συμβουλη : κι εγω φοβουμουν πολυ στην επομενη εγκυμοσυνη και δε τη χαρηκα καθολου....ζουσα συνεχως με το φοβο. Φροντισε να τη χαρεις και εχε πιστη πως ολα θα πανε καλα!!! Θεωρω πως ηταν λυτρωτικο το οτι κρατησες το μωρακι σου αγκαλια εστω κι ετσι, σαν αγγελουδακι...μια τεραστια αγκαλια απο εμενα συνοδευμενη με τις καλυτερες ευχες❤. Τα αγγελουδακια μας, μας φυλανε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, μας φυλάνε, απο τηνβτεράστια την αγκαλιά της Παναγίας μας, που ήταν αυτή που με κράτησε απο το να βυθιστώ στο απόλυτο σκοτάδι...Όταν με το καλό μείνω έγκυος θα προσπαθήσω να θυμάμαι την συμβουλή σου, σε ευχαριστώ πολυ♥ :)
ΔιαγραφήΗρώ μου διάβασα την ιστορία σου και χαίρομαι που επέλεξες να τη μοιραστείς μαζί μας. Να είσαι σίγουρη ότι η Αγάπη σας προσέχει και είναι στην αγκαλιά της Παναγίας όπως όλοι οι άγγελοι που έφυγαν νωρίς από τον κόσμο μας...εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχεις σύντομα στην αγκαλιά σου το ουράνιο τόξο σας και να ξέρεις ότι είναι εντάξει να πονάς, να θυμάσαι, να κλαις και να κάνεις όλα όσα ακολουθούν την απώλεια ενός μωρού...μια τεράστια αγκαλιά λοιπόν από μένα που αν και δεν έχω ζήσει παρόμοια εμπειρία ως μανούλα σε καταλαβαίνω απόλυτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχάριστώ πολύ Θεοδώρα μου, δεν περίμενα ποτέ ότι το κλάμα θα ήταν τόσο λυτρωτικό κι'όμως είναι...Μακάρι να μην αποκτήσεις τέτοια εμπειρία ποτέ...♥
ΔιαγραφήΗρώ μου σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες μαζί μας την ωραιότερη και τη χειρότερη ημέρα της ζωής σου. Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας... και σας εύχομαι να γίνετε σύντομα για δεύτερη φορά γονείς <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως η καλύτερες και η χειρότερη μέρα της ζωής μου μαζί...παράξενο δεν είναι...;;;
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολυ Ελένη μου♥
Η Παναγια να σου χαρίσει πολλα παιδακια ευχομαι!Η μικρη σου ειναι ενας αγγελος που παντα θα σε προστατεύει και εσυ παντα θα την εχεις μεσα σου!φανταζομαι οτι ο πονος δεν μπορει να περιγράφει με λόγια και παντα παρακαλάω το Θεό να μη στέλνει όσα μπορούμε να αντέξουμε.Γιατι και μεσα απο κατι τοσο τραγικό η ζωή συνεχίζεται και καλούμαστε να διαχειριστούμε καταστάσεις που ουτε μας περνούσε απο το μυαλό οτι θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε!Η δύναμη της ψυχής ειναι μεγαλη και σου ευχομαι μεσα απο την καρδιά μου με τη βοηθεια του Θεού να κρατήσεις πολυ γρήγορα στα χέρια σου ενα παιδακι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο, όντως είναι πόνος που δεν περιγράφεται με λόγια και μακάρι καμία μανούλα να μην το ζούσε...Σε ευχαριστώ πολύ μακάρι να έρθει σύντομα♥
ΔιαγραφήΗρώ μου, το δικό μου κοριτσάκι έφυγε στη γέννα, πριν 5 περίπου χρόνια. Στις 1.2.11 από περιγεννετική ασφυξία. Δεν το είδα ποτέ. Δεν το μύρισα, δεν ξέρω καν πως ήταν. Τότε είχα το μεγάλο μου γιο, 2,5 ετών. Τώρα έχω το μικρό μου "ουράνιο τόξο" όπως το λέω, που μόλις χθες έγινε 2! Πέρασα μέσα από ένα τεράστιο, σκοτεινό τούνελ, παρέα με τον άντρα μου και το γιο μας. Εκεί που ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, αυτό το μικρό χεράκι με κράτησε στη ζωή. Άνοιξε τα παράθυρα της ψυχής μου να μπει μέσα ξανά το φως. Και όταν τελικά το φως μπήκε, με τύφλωσε. Ο πόνος είναι απερίγραπτος. Δε μπορώ να πω πόσο μεγάλος είναι. Είναι αχαρακτήριστος. Έκλαψα τόσο πολύ, Θεέ μου, πόσο πολύ.....! Μίλησα δημόσια για την απώλειά μας και μου έκανε καλό. Ένιωσα πως δεν ήμουν μόνη. Στις 1.2.13, ακριβώς την επέτειο της απώλειας της κόρης μου, ήταν η τελευταία μου περίοδος, ήμουν πάλι έγκυος....Απέκτησα το δεύτερο αγοράκι μου κι όλα αυτά που ζήσαμε, τα έκλεισα σε ένα μικρό κουτάκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ο χρόνος δε γιατρεύει, απλά περνάει....Και περνάει άλλωτε πιο γρήγορα, άλλωτε πιο βασανιστικά, πάντως περνάει. Τη δύναμη θα τη βρεις μόνη σου. Αυτό που χρειάζεσαι είναι ένα κίνητρο, ένα χέρι να σε τραβήξει πάνω. Αυτό είναι το χεράκι του μωρού που θα γεννηθεί στη θέση της Αγάπης που δεν τα κατάφερε. Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, να είσαι δυνατή και να ξέρεις πως είσαι μία ευλόγημένη μανούλα - όπως κι εγώ- γιατί τα παιδάκια μας είναι πλέον στην αγκαλία της Παναγίας. Μακάρι να έρθει σύντομα και το δικό σας ουράνιο τόξο και με τα χρώματά του να φωτίσει τις καρδιές σας. Σου στέλνω μία τεράστια αγκαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλενα μου, τα λόγια σου με συγκνσαν πολύ να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χρόνος περνάει πολυ γρήγορα οι πρώτοι δυο μήνες πέρασαν βασανιστηκά αργά τώρα περνάει τοσο γρήγορα και ούτε που καταλαβαίνω πως περνάει τόσος καιρός χωρις εκείνη και κάθε μερα μου λείπει και περισσότερο...
Φιλιά πολλά
Ηρώ η ιστορία σου μοιάζει πολύ με τη δική μου.πρόωρη ρήξη ημενων...νοσηλεια 3εβδομάδες σε απόλυτη ακινησία...πρόωρος τοκετός 29η εβδομάδα.ένα αδυνατουτσικο κοριτσάκι,η Ραφαελα...1160 γραμμαρια...έμεινε μαζί μας μόνο 3εβδομάδες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλενα μου σε καταλαβαίνω απόλυτα...Είμαι σίγουρη οτι παρόλες τις δυσκολίες αυτές οι 3 εβδομάδες ήταν πολύτιμες με την Ραφαέλα...♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά