Κατευθείαν από τον Παράδεισο....

Όταν γέννησα το Δημήτρη Γεράσιμο τα λευκά είδη που επέλεξα μόνο λευκά δεν ήταν. 

Ήταν πολύχρωμα,  με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω τους. Πραγματικά, αν μπορούσα να βάλω και άλλα θα έβαζα. Η επιλογή μου αυτή δεν είχε να κάνει με το γεγονός πως το μαιμουδάκι μου είναι το ουράνιο τόξο μας, όπως λένε οι Αμερικάνοι το μωρό που ακολουθεί μετά από μια νεογνική απώλεια. Όχι. 

Ο λόγος που τα διάλεξα όλα πολύχρωμα ήταν άλλος... 

Στο δεύτερο αγγελούδι μου, όταν μπήκα πλέον στον έβδομο και όντας κλινήρης μέσα στην κλινική, έστειλα την μητέρα μου και την αδελφή μου να ψωνίσουν τα λευκά είδη του μωρού. Τότε είχα επιλέξει να μην γνωρίζω το φύλο, ήξερα όμως βαθιά μέσα μου πως είναι αγόρι. Όπως ήξερα και πως θα γεννούσα πρόωρα. Τους είχα δώσει λοιπόν ρητή εντολή. Όλα τα ρούχα του μωρού- ασπρόρουχα, σεντόνια, κουβερτούλες- όλα θα ήταν αυστηρώς λευκά. Η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκεις εύκολα μεγάλη ποικιλία από λευκά μωρουδιακά και η πρόκληση ήταν μεγάλη. Μα εγώ επέμενα. 

Όταν έμαθαν οι μαίες "τα νέα" για τα ρουχαλάκια του μωρού, μου έβαλαν τις φωνές. "Γιατί;" μου έλεγαν, "Πάρε χρωματάκι, πολλά χρωματάκια, τι πειράζει αν δεν ξέρεις το φύλο του παιδιού- πάρε πορτοκαλί, πράσινα, κίτρινα" 

"Δεν είναι για αυτό" τους έλεγα. "Ξέρεις γιατί παίρνω λευκά;" "Γιατί το δικό μου το παιδί θα είναι αγγελούδι" έλεγα με καμάρι... 

Και πράγματι καμάρωνα. Δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου ότι θα έχανα και το δεύτερο παιδί μου και ας είχα χάσει το πρώτο. Όχι. Ήμουν απόλυτα σίγουρη πως θα το γεννήσω και θα είναι ένα σκέτο αγγελούδι. 

Και να που είχα δίκιο. Και το γέννησα και είναι πράγματι ένα αληθινό αγγελούδι. Με τα φτεράκια του, τα λευκά του ρουχαλάκια και όλα του... Ήταν όλα έτοιμα για το μακρινό του ταξίδι, όλα έτοιμα από μια μανούλα που χωρίς να το γνωρίζει τότε, είχε ήδη λάβει Θεία Φώτιση...

 Πολύ συχνά στις προσευχές μου, ακόμα και στον εαυτό μου τα βράδια που πέφτω να ξαπλώσω, παραπονιέμαι που δεν έχω δει κανένα όνειρο με τα αγγελούδια μου. Κανένα που να με καθησυχάσει, να μου δώσει λίγη λύτρωση, να δω ξανά τα προσωπάκια τους. Τώρα όμως που ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο, σκέφτομαι... Μήπως αυτό το συναίσθημα που είχα ούσα έγκυος στο δεύτερο αγγελούδι μου, αυτή την βεβαιότητα πως θα είναι αγγελούδι και με γέμιζε καμάρι και περηφάνια, είναι ο δικός μου οιωνός; Ο οιωνός πως είναι πράγματι τόσο ευτυχισμένα όσο θέλω να φαντάζομαι; 

Σας υποσχέθηκα μετά τις 15 του μηνός αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη. Μην γελιέστε. Τέτοιο κείμενο είναι και ας βλέπω θολά την οθόνη από το κλάμα. 

Η λύπη νομίζω πως πάει "πακέτο" με όλα τα συναισθήματα. Δεν γίνεται να έχεις περάσει έναν τέτοιο πόνο στην ζωή σου και να επιστρέψεις στα θετικά χωρίς αυτόν να τα συντροφεύει. Απλά δεν γίνεται. 

Αν δεν έρθει ο πόνος, δεν θα γονατίσεις ώστε να χρειαστεί να βρεις δύναμη για να ξανασηκωθείς. Αν δεν έρθει ο πόνος δεν θα κλάψεις, δεν θα ουρλιάξεις ώστε μετά να ξαλαφρώσεις και να γαληνέψεις. Αν δεν έρθει ο πόνος δεν θα διαλυθείς τόσο πολύ που να αναγκαστείς να δεις την ζωή με άλλο μάτι και να  αρχίσεις να "χτίζεις" από την αρχή τον νέο- καλύτερο- σου εαυτό. 

Ο πόνος είναι σιωπή μα δεν υπάρχει πιο εκκωφαντικός ήχος από την σιωπή. Και σε αυτή την "σιωπή" οι προσευχές φτάνουν μέχρι τον Θεό...  Και ο Θεός θα φροντίσει να πάψει η σιωπή. Να καταλαγιάσει ο πόνος. Να έρθει η αποδοχή. Η γαλήνη. Το θαύμα. 

Το δικό μου θαύμα, το δικό μου ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα, φέρει το όνομα Δημήτρης- Γεράσιμος. Για τους φίλους μαιμουδάκι. Και αν δεν είναι αυτό θαύμα τότε τι; Αν δεν είναι καθένας από εσάς ένα θαύμα, τότε τι; 

Αν δεν είναι θαύμα και Θεία παρέμβαση το γεγονός πως, γλυκιά μανούλα, έθαψες το μωρό σου μα στέκεσαι ακόμα όρθια, τότε τι; 

Σου δίνω λοιπόν τώρα υπόσχεση. Υπόσχεση που νιώθω βαθιά μέσα στην ψυχή μου λες και μου την δίνουν τα ίδια μου τα αγγελούδια. 

Θα ξημερώσει η μέρα που θα φανεί και το δικό σου ουράνιο τόξο. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λαμπερό θα είναι... Δεν μπορείς να φανταστείς πόση μα πόση αγάπη θα πλημμυρίσει η καρδιά σου... Και θα είναι τόσο το φως και η αγάπη που μόνο μια εξήγηση υπάρχει και να το θυμάσαι... 

Αντανακλάται κατευθείαν από τον παράδεισο... Ξέρεις εσύ από που... Δεν χρειάζεται να στο πω εγώ... 

Κατάλαβες;