Μάλλον έτσι είναι ο Παράδεισος...

Στην εκπνοή και αυτού του Οκτώβρη, ενός ομολογουμένως "γεμάτου" μήνα με πληθώρα συναισθημάτων και άφθονης κούρασης, νιώθω την ανάγκη να κλείσω τον μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σχετικά με την Νεογνική Απώλεια και Απώλεια Κύησης, αποκλειστικά με το γέλιο που ακολουθεί το κλάμα, την ευτυχία που ακολουθεί την δυστυχία- με το ουράνιο τόξο που πάντα μα πάντα ακολουθεί την καταιγίδα... 

Για μια γυναίκα που έχασε το μωρό της, η απόκτηση ενός παιδιού, η πραγματοποίηση του ονείρου για την ολοκλήρωση της οικογένειας της, γίνεται σχεδόν σκοπός ζωής. Για αυτή την γυναίκα, το γέλιο, η ευτυχία και το ουράνιο τόξο είναι συνυφασμένα με μια γεμάτη αγκαλιά. 

Για μένα, το γέλιο ζωγραφίστηκε σχεδόν μόνιμα στα χείλη μου την ημέρα εκείνη- περίπου 10:30 το πρωί, μια Τρίτη του Ιούλη- που ακούμπησαν στο στήθος μου το πιο όμορφο μωρό του κόσμου όλου.  Αλήθεια. Ο Δημήτρης- Γεράσιμος ήταν κατακόκκινος, με πυκνά σχεδόν μαύρα μαλλιά, το αριστερό ματάκι μισόκλειστο και το δεξί ανοιχτό, με το πιο απαλό και βελούδινο δέρμα και το πιο παραπονιάρικο, σχεδόν σιωπηλό κλάμα... Εκείνη την ημέρα χαμογέλασα βαθιά μέσα στην ψυχή μου και τα μάτια μου πλημμύρισαν με δάκρυα πραγματικής ευγνωμοσύνης και ευτυχίας... 

Ακούω καμιά φορά από μανούλες πως ξεχνάνε πόσο μικρά ήταν τα μωράκια τους, τι έκαναν και πως αντιδρούσαν στο πρώτο χρόνο της ζωή τους. Σε μένα δεν συμβαίνει αυτό. Ναι, μπορεί να μην θυμάμαι σε χρονικά πλαίσια κάποιες λεπτομέρειες με ευκολία, μα ειλικρινά θυμάμαι κάθε αλλαγή στο προσωπάκι του, κάθε διαφορά στο νιαούρισμα του, κάθε τσαχπινιά, κάθε συναίσθημα που μου προκάλεσε κάθε στιγμή. Ίσως φταίει που τον λαχτάρισα τόσο πολύ... Τόσο πολύ που δεν νομίζω πως μπορώ να το περιγράψω... Ίσως είχα τόση αγάπη συσσωρευμένη για τα αγγελούδια μου την οποία δεν κατάφερα να διοχετεύσω αλλού μέχρι που κράτησα το μαιμουδάκι μου στην αγκαλιά μου... 

Για αυτό και σας υποσχέθηκα- γλυκιές μανούλες αγγέλων που ακόμα περιμένετε το ουράνιο τόξο σας να φανεί- πως όταν φανεί, σχεδόν θα σας τυφλώσει... Δεν θα ξέρετε πως να διαχειριστείτε τόση αγάπη και ευτυχία... Πιστέψτε με... 

Το έχω ξαναπεί. Όταν γέννησα το μικράκι μου σκέφτηκα πως δεν γίνεται να τον αγαπήσω περισσότερο από εκείνη την στιγμή. Κι όμως... Κάθε μέρα τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ και ειλικρινά αναρωτιέμαι μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η αγάπη. Κάθε μέρα γεμίζει την ζωή μου με ανέλπιστες δόσεις ευτυχίας, τόσες που μου αρκούν για δέκα ζωές. Μπορεί να κουράζομαι και εγώ, να μελαγχολώ, να αγχώνομαι και να θυμώνω... αρκεί όμως ένα- μόνο ένα- φιλί από το μαιμούδι μου για να πλημμυρίσει η καρδιά μου ζεστασιά και θαλπωρή. Αρκεί ένα και μόνο φιλί για να νιώσω την ευτυχία. Την απόλυτη, αγνή, αληθινή ευτυχία. 

Μάλλον σαν αυτή που θα νιώθουν τα αγγελούδια μου- τα αγγελούδια σας- στον Παράδεισο. 

Βασικά... μάλλον έτσι είναι ο Παράδεισος... Να το θυμάστε αυτό, ναι;