Όταν γελάς δυνατά...

Η αλήθεια είναι πως περνάω ένα δύσκολο μήνα. 

Θες είναι ο καιρός που δεν λέει να αποφασίσει κατά που θα κινήσει... Θες είναι που ο μήνας είναι αφιερωμένος στα αγγελούδια μας και έρχομαι σε καθημερινή βάση αντιμέτωπη με αναμνήσεις που πονάνε... Θες που έχω κουραστεί πάρα πολύ από όλες τις δουλειές και το σώμα δεν συνεργάζεται... Θες που λόγω συνθηκών έχουμε κλειστεί πολύ μέσα... 

Όλα λίγο πολύ παίζουν τον ρόλο τους και παρότι από την φύση μου είμαι εκπαιδευμένη να βλέπω πάντα τα θετικά και τις ευλογίες, υπάρχουν και οι κακές οι μέρες που απλά θέλω να παραιτηθώ από κάθε προσπάθεια και να μου επιτρέψω να αφεθώ για λίγο στην μελαγχολία μου... 

Μέσα σε όλα αυτά, σήμερα για πρώτη φορά μετά το baby swimming, ξεκινήσαμε με το μαιμούδι μια δραστηριότητα, μουσικής έκφρασης αυτή τη φορά. Ως βαθιά ντροπαλό άτομο που δύσκολα κοινωνικοποιείται, (εγώ-κι όμως τα έχουμε ξαναπεί- αλλά και το μαιμούδι), και με όλη αυτή τη κακή διάθεση να με έχει καταβάλει- βρέθηκα στον χειρότερο "εφιάλτη" μου- ανάμεσα σε άλλες μανούλες και τα παιδάκια τους να καλούμαι να χορέψω, να φωνάξω, να κάνω γκριμάτσες, γενικά να φερθώ και εγώ μαζί με το παιδί μου, σαν ένα παιδί... 

Επειδή όμως, άπαξ και ξεκινήσω κάτι είμαι σωστός στρατιώτης, ακολούθησα τις εντολές κατά γράμμα. Εκεί λοιπόν, στα πρώτα δέκα λεπτά του μαθήματος, που "έπρεπε" να μιμηθώ την δασκάλα μας και να περπατήσω όσο πιο αστεία μπορείτε να φανταστείτε, να τραγουδήσω δυνατά και να κάνω μορφασμούς, αστείους ήχους και γκριμάτσες... εκεί, γέλασα μέσα από την καρδιά μου. Ξέχασα τα κοινωνικά μου άγχη και τις ανησυχίες για το πόσο γελοία μπορεί να δείχνω, σχεδόν έπαψα να βλέπω όλα τα πρόσωπα γύρω μου... Επικεντρώθηκα μόνο στο παιδί μου, που έλαμπε το βλέμμα του να με βλέπει να γίνομαι και εγώ πιο "φυσιολογική" στα δικά του αθώα μάτια,  και η ψυχή μου γέμισε χαρά και ευεξία.... 

Εκεί μέσα στο μάθημα μουσικής έκφρασης του δίχρονου γιου μου, έμαθα πρώτη εγώ- ξανά από την αρχή- πόσο υπέροχο είναι να αφήνεσαι και απλά να απολαμβάνεις την στιγμή. Έμαθα ξανά από την αρχή πως και λίγη "χαζομάρα" δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Μάλλον τον ωφέλησε κιόλας... 

Εκεί μέσα στο μάθημα θυμήθηκα πως αν γελάσω δυνατά, θα το ακούσουν οι φόβοι μου και θα σκορπίσουν μακρυά... 

Εσείς πότε γελάσατε τελευταία φορά δυνατά και με την καρδιά σας;