Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Το ομολογώ! Παράτησα το πλέξιμο πριν καλά καλά αρχίσω! (τι τραγωδία ζω...)

Σαν άνθρωπος έχω ένα θεματάκι. (βασικά πολλά έχω, αλλά σήμερα θα ασχοληθώ με αυτό το ένα). Δεν μπορώ να εγκαταλείψω κάτι που αρχίζω. Όταν δηλαδή δεσμευτώ σε κάτι, ακόμα και αν αυτό με κουράσει ή πάψει να με ενδιαφέρει, δεν μπορώ να το "σταματήσω". Ιδίως αν μέσα στο μυαλό μου ή και στην πραγματικότητα, δεν έχει ολοκληρωθεί. 

Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Για την ακρίβεια μάλλον κακό είναι. Κατ' αρχάς, είναι καθαρά ψυχαναγκαστικό. Το ξέρω. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μπορώ να το ελέγξω. Επιπλέον, οι ρίζες αυτού του ψυχαναγκασμού πάνε βαθιά πίσω στα παιδικά μου χρόνια, όταν ήταν κομματάκι ανεπίτρεπτο να αφήσω κάτι στην μέση. Μπορούσα να το κάνω, μα οι τύψεις και οι ενοχές από την υποβόσκουσα κριτική θα με κυνηγούσαν για πολύ πολύ καιρό. Τυχαίνει να είμαι και μέλος μιας οικογένειας που είναι δυναμική, δεν το βάζει κάτω ποτέ, δεν κλαίει και στόχος της είναι πάντα η τελειότητα. Τι να τα λέμε, δεν φταίει ποτέ αποκλειστικά ένας άνθρωπος για τα κουσούρια του. (αλλά και για τα προτερήματα του, να τα λέμε και αυτά- όχι τίποτε άλλο με διαβάζει η μανούλα μου και στεναχωριέται εύκολα!) 

Επίσης, όταν ασχοληθώ με κάτι και πορωθώ, για ένα διάστημα θα με ακούς να μιλάω και να ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτό.Και ποτέ μα ποτέ, δεν το παρατάω στην μέση.  Ρώτα την κουμπάρα μου και θα σου πει. Πρώτα ήταν ο Elvis, μετά οι κατασκευές από πηλό, μετά το διάβασμα όσων βιβλίων δεν είχα διαβάσει μέχρι τα 15 μου, (ναι, ναι και τα παιδικά!), μετά τα κοσμήματα από παραμάνες και χάντρες, μετά ο Stephen King, μετά η κατασκευές μασκών, μετά τα ψηφιδωτά, μετά οι χειροποίητες μπλούζες, μετά η μαγειρική, μετά το σινεμά από τις απαρχές του κόσμου, μετά οι φωτογραφίες, μετά η ζαχαροπλαστική, μετά, μετά, μετά... 

Τα γράφω λοιπόν και συνειδητοποιώ με χαρά πως τα περισσότερα εξ αυτών εξακολουθούν και αποτελούν μεγάλες μου αγάπες, απλά τώρα πια με μέτρο και σύνεση. Τώρα πια η αλήθεια είναι πως ο νέος μου ψυχαναγκασμός είναι το μαιμούδι μου και δεν με βλέπω να ξεκολλάω γρήγορα από αυτόν. Και το blogging. Ούτε αυτό βλέπω να με χάνει σύντομα. Τελευταία όμως επεχείρησα να ξεκινήσω κάτι που ήθελα πάντα. 

Το πλέξιμο. Την περίοδο μάλιστα που το ξεκίνησα, είχα την γιαγιά μου σπίτι, δηλαδή ότι καλύτερο για να μάθω αποτελεσματικά και γιατί όχι τέλεια. Αααα, ονειρευόμουν τις δημιουργίες μου στην σειρά,  τα νήματα που θα αγόραζα, τους συνδυασμούς, την υπέροχη κουβέρτα που θα έφτιαχνα του Δημήτρη με πολύχρωμα grannys squares. Μιλάμε για μεγαλεπήβολα σχέδια όχι αστεία. Τι και αν προσπάθησε η γιαγιά μου τόσες φορές. Τι και αν με διόρθωνε ξανά και ξανά. Τι και αν μου έδινε θάρρος πως με τα λάθη μαθαίνεις, τίποτα εγώ. Να μη λέω να καταλάβω πως να διορθώσω μια λάθος θηλή, να μην καταλαβαίνω καν πως γίνεται η "πρώτη αλυσίδα" με την οποία ξεκινάς. Τίποτα. Έπρεπε να είναι δίπλα μου διαρκώς να το πλέκει σχεδόν μόνη της στην ουσία. Δεν μπορούσα φυσικά να την έχω πάντα δίπλα μου, και με τα video στο you tube και αν μπερδευόμουν. Έτσι, τα όνειρα άρχισαν να γίνονται εφιάλτες με μπλεγμένες θηλές και πονεμένα χέρια, η αυτοπεποίθηση μου στα πατώματα, (τι νοικοκυρά είσαι που δεν μπορείς να πλέξεις), τέτοια ωραία σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα τα παρατήσω. Είχα τάξει μια κουβερτούλα στην ανιψιά μου και είχα σκοπό να της την χαρίσω! 

Μα ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω; Αφού μια κάλτσα πάω να μαντάρω και θα μου πάρει πέντε λεπτά να περάσω την κλωστή και να δέσω τον κόμπο στο τελείωμα. Που πάντα είναι τόσο χοντρός που πιθανότατα να νιώθεις πως έχεις πετραδάκι στο παπούτσι σου. Δεν το έχω τι να κάνω;; Το πήρα λοιπόν απόφαση. 

Θα το παρατήσω στην μέση, τι να κάνω, να σκάσω; (αχ το βλέπω γραμμένο και μου κακοφαίνεται..) Όμως όχι, θα το παρατήσω γιατί τι να κάνουμε δεν είμαστε όλοι για όλα, και όσο και να θέλω να είμαι παραδοσιακή μάνα και κυρά με τα όλα της, το πλέξιμο θα το παραλείψω παρακαλώ πολύ. (και την τσάκιση στο παντελόνι, μου είναι απολύτως ακατανόητη). 

Νομίζω λοιπόν πως λίγο μεγάλωσα, ωρίμασα. Αποδέχθηκα το γεγονός πως δεν μπορείς να είσαι τέλειος. Πως δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. (μα δεν γίνεται κιόλας). Αποδέχθηκα το γεγονός πως το να εγκαταλείπεις μια προσπάθεια δεν σημαίνει πως είσαι και φυγόπονος. Μάλλον είσαι απλά αρκετά συνειδητοποιημένος ώστε να κατανοήσεις και εν τέλει να αποδεχθείς πως δεν μπορούν να γίνουν όλα, πάντα και από όλους. 

Αυτά τα ολίγα... Και να ξέρετε. Όταν προκύπτουν κάτι τέτοιες αναρτήσεις, τρελές και ασυνάρτητες δυο εξίσου τρελές προσωπικότητες φταίνε- η Ελίνα, ναι- ναι αυτή που μας προέκυψε από το πουθενά και κοντεύει να μας τρελάνει, και η Μάρθα φυσικά που μας ξεσηκώνει καλά καλά, μας πορώνει και μετά μπορεί και να την χάσεις από το ίδιο της το project! (ορίστε, τι νόμιζες πως δεν θα το έλεγα;;!!Όχι που θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα μόνη μου!) 



13 σχόλια:

  1. Ουτε εγω το.χω με το.πλεξιμο. τι βελονες τι βελονσκι με τπτ.σου λεω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτόν τον ψυχαναγκασμό, τον είχα και τον εχω ακόμα σε μεγάλο βαθμό με τα βιβλία. Μου είναι αδιανόητο να αφήσω βιβλίο αδιάβαστο. Το εχω κάνει μόνο δύο φορές (ακομα εχω τύψεις γι αυτο)! Δε φαντάζεσαι πόσες ανοησίες και πόσες ακατάληπτες μπούρδες έχω διαβάσω εξαιτίας αυτής της "εμμονής". Για το πλέξιμο, μη στεναχωριέσαι βρε αγάπη, υποτίθεται πως είναι κάτι που μας χαλαρώνει, ένα χόμπι. Αν σε κάνει να νιώθεις πιεσμένη και σε ζορίζει άστο να πάει στο καλό!
    Φιλιά πολλά!

    ΥΓ. Υπαλρχςι ακόμα κόσμος που κάνει τσάκιση στα παντελόνια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχει;;; (ωραία το έγραψα! Χαχα)
      Όσο για τη Μάρθα, καλά της τα είπες; Πού είσαι; οεο;
      Η Ελίνα είναι μεγάλο εύρημα τελικά! Γράφει πολύ ωραία πράγματα!

      Διαγραφή
    2. Ναι βρε συ και τα βιβλία, ίδιο πράγμα!!!! Θεέ μου, δεν πάμε καλά, χαχα! Να έχω πεθάνει προσπαθώντας να κατανοήσω τον Ηλίθιο του Ντοσκογιέφκσι μα να μην τον αφήνω από τα χέρια μου!! (και ήμουν 17 χρονών!) Ένα βιβλίο έχω αφήσει στην μέση και αυτό γιατί με τρόμαξε τόσο πολύ που πραγματικά δεν ήθελα να το συνεχίσω. ( It, Stephen King). Το έχω όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου... Ναι που είσαι Μάρθααααααα;;;;;; Η Ελίνα δεν το συζητώ, αναρωτιέμαι πως ζούσα μέχρι τώρα χωρίς τα κείμενα της και τα σχόλια της....

      Διαγραφή
  3. Αχ αυτή η Μάρθα! !!
    Αφού κατάφερε να ξεσηκώσει ακόμα και εμένα, σε άλλο project , φαντάσου:))

    Όσο για την Ελίνα πού κρυβόσουν τόσο καιρό και δεν σε ξέραμε; ;)

    Μοναδικές και οι δυο!

    Γιάννα , σου λέω με γνώσεις (επιστημονικές) ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει μια δεξιότητα σαν το βελονάκι. Όταν και αν το θελήσεις πραγματικά , θα μάθεις, είμαι σίγουρη , , ειδικά για εσένα!

    Φιλιά πολλά Αλεξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξία μου ίσως φταίει που ξεκίνησα με βελόνες και όχι βελονάκι... Δεν ξερω... Προς το παρόν το αφήνω. Θέλω πολύ όμως να μάθω σε τι σε ξεσήκωσε αυτό το πονηρό ποντίκι... Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Αυτό το ποντίκι είναι. ..μόνο για να μας ξεσηκώνει! Δεν έχω υπολογιστή αν καταφέρω θα σου στείλω πμ με το αποτέλεσμα του ξεσηκώματος :)

      Διαγραφή
    3. Αυτό το ποντίκι είναι. ..μόνο για να μας ξεσηκώνει! Δεν έχω υπολογιστή αν καταφέρω θα σου στείλω πμ με το αποτέλεσμα του ξεσηκώματος :)

      Διαγραφή
  4. Εγώ είμαι πολυυυ πεισματάρα και αν ξεκινήσω κάτι δεν το σταματάω με τίποτα(το κεφαλονίτικο γονίδιο βλέπεις) . Επειδή μου αρέσουν πολυ οι χειροτεχνίες και όλα αυτά όταν η αδερφή μου ήταν έγκυος για πρώτη φορά, η μαμά μου και η γιαγιά μου αρχίσαν το πλέξιμο προσπάθησα και εγώ...Δεν κατάφερα τίποτα απο τα λίγα πράγματα που παράτησα μετά ξεκίνησα το βελονάκι. Κατάφερα να φτιάξω κουβερτούλες για όλα μου τα ανύψια και είχα αρχίσει και μια για την Αγάπη μου αλλά δεν πρόλαβα να την τελειώσω... Εγω σου προτείνω να ξαναπροσπαθήσεις είναι δύσκολο μα πιστεύω οτι θα τα καταφέρεις εγω βρήκα χρήσιμες οδηγίες στις Kerasopites το αποτέλεσμα θα σε ευχαριστήσει πολυ!!!
    Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πεισματάρικο κουκλί μου εσύ... Άκου με. Αν είσαι πεισματάρα, σίγουρα θα το δεις το ουράνιο τόξο σου... Σίγουρα! Μην μου λες για τις Κερασόπιτες γιατί η Έλενα με είχε ξεσηκώσει ευθύς εξαρχής με τις υπέροχες κουβερτούλες της, συνέχισε η Αθηνά του Craftaholic και μετά δεν είχε τελειωμό... Δεν μπορώ με τίποτα να ακολουθήσω αυτές τις οδηγίες...Θα δείξει στο μέλλον! Φιλάκια πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Να κάνεις ότι σου φέρνει χαρά
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...