Από όταν ο Δημήτρης- Γεράσιμος ήταν ακόμα στην κοιλιά μου, είχε σχεδόν πάντα ένα από τα χέρια του στο πλάι του προσώπου του, πάνω στο αυτί του.
Λέω με σιγουριά ότι ήταν συνέχεια, μιας και δεν έτυχε σε κανέναν υπέρηχο να μας κάνει την χάρη να δούμε ολόκληρο το πρόσωπο του. Το χεράκι πάντα εκεί. Και αν έκανα υπερήχους... Λόγω ιστορικού κάθε δεύτερη βδομάδα, ενίοτε και κάθε βδομάδα ήμουν στον γιατρό μου.
Μόλις γεννήθηκε, το χεράκι ήταν πλέον εκεί μόνο όταν θήλαζε. Στον ύπνο, απλωμένα με παλάμες ορθάνοιχτες.
Μεγαλώνοντας και φτάνοντας δέκα μηνών, όταν τον έπιανε η νύστα άρχισα να παρατηρώ πως έβαζε το χέρι του και πάλι με ανοιχτή την παλάμη στο πλάι, πάνω στο αυτί του. Στην πορεία, χωρίς να καταλάβω καν πότε, βρήκε το μαξιλαράκι στο οποίο είχαμε τα μαρτυρικά του στην βάφτιση, και έβαζε αυτό μαζί με το χέρι του.
Τώρα, 31 μηνών πια, το χέρι και το μαξιλάρι βρίσκονται σταθερά εκεί όποτε αρχίζει και νυστάζει ή νιώθει νωχελικότητα και ανάγκη για χουζούρεμα.
Πιστεύω πως κάποια χαρακτηριστικά μας είναι τόσο βαθιά γραμμένα στα γονίδια μας, χωρίς ποτέ να υπάρξει προφανής λόγος ή αιτία. Ακόμα πιστεύω πως μέρος της προσωπικότητας μας διαγράφεται από την πρώτη στιγμή της σύλληψης και κάθε μητέρα το νιώθει αυτό.
Εγώ τουλάχιστον ένιωθα πως γνώριζα όλα τα μωρά μου από την κοιλιά ακόμα. Και ήρθε ένα μαιμουδάκι να μου το επιβεβαιώσει. Κι όμως. Με ένα περίεργο τρόπο, ακατανόητο και μαγικό, μια μάνα όντως γνωρίζει το μωρό της πριν καν το δει.
Μέρος του αρχέγονου μητρικού ενστίκτου υποθέτω... Όπως και να έχει, αγαπώ αυτές τις λεπτομέρειες τις τόσο μικρές, σχεδόν αόρατες και μάλλον ασήμαντες για κάθε άλλον πέρα από εμένα...
Λέω με σιγουριά ότι ήταν συνέχεια, μιας και δεν έτυχε σε κανέναν υπέρηχο να μας κάνει την χάρη να δούμε ολόκληρο το πρόσωπο του. Το χεράκι πάντα εκεί. Και αν έκανα υπερήχους... Λόγω ιστορικού κάθε δεύτερη βδομάδα, ενίοτε και κάθε βδομάδα ήμουν στον γιατρό μου.
Μόλις γεννήθηκε, το χεράκι ήταν πλέον εκεί μόνο όταν θήλαζε. Στον ύπνο, απλωμένα με παλάμες ορθάνοιχτες.
Μεγαλώνοντας και φτάνοντας δέκα μηνών, όταν τον έπιανε η νύστα άρχισα να παρατηρώ πως έβαζε το χέρι του και πάλι με ανοιχτή την παλάμη στο πλάι, πάνω στο αυτί του. Στην πορεία, χωρίς να καταλάβω καν πότε, βρήκε το μαξιλαράκι στο οποίο είχαμε τα μαρτυρικά του στην βάφτιση, και έβαζε αυτό μαζί με το χέρι του.
Τώρα, 31 μηνών πια, το χέρι και το μαξιλάρι βρίσκονται σταθερά εκεί όποτε αρχίζει και νυστάζει ή νιώθει νωχελικότητα και ανάγκη για χουζούρεμα.
Πιστεύω πως κάποια χαρακτηριστικά μας είναι τόσο βαθιά γραμμένα στα γονίδια μας, χωρίς ποτέ να υπάρξει προφανής λόγος ή αιτία. Ακόμα πιστεύω πως μέρος της προσωπικότητας μας διαγράφεται από την πρώτη στιγμή της σύλληψης και κάθε μητέρα το νιώθει αυτό.
Εγώ τουλάχιστον ένιωθα πως γνώριζα όλα τα μωρά μου από την κοιλιά ακόμα. Και ήρθε ένα μαιμουδάκι να μου το επιβεβαιώσει. Κι όμως. Με ένα περίεργο τρόπο, ακατανόητο και μαγικό, μια μάνα όντως γνωρίζει το μωρό της πριν καν το δει.
Μέρος του αρχέγονου μητρικού ενστίκτου υποθέτω... Όπως και να έχει, αγαπώ αυτές τις λεπτομέρειες τις τόσο μικρές, σχεδόν αόρατες και μάλλον ασήμαντες για κάθε άλλον πέρα από εμένα...
Ω Ναι, συμφωνώ απόλυτα, τα γονίδια είναι πανίσχυρα και παρόλου που το γνωρίζεις, μόλις δει κάποια από τα χαρακτηριστικά σου στο παιδί, εκπλήσσεσαι...αλλά ταυτόχρονα λατρεύεις να παρατηρείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναλόγως τα χαρακτηριστικά, χεχε! Εννοείται Αθηνά μου! Φιλιά πολλά στο μικράκι σου!
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα Γιάννα μου. Και σε μένα έτυχε το ίδιο. Οι συνήθειες του μέσα στην κοιλιά μου, εξακολούθησαν να είναι οι ίδιες και μετά την γέννηση του. Πράγματι δεν μπορείς να εξηγήσεις κάτι τέτοιο, απλά δέχεσαι το θαύμα που σου έχει προσφέρει ο Πανάγαθος και δεν αμφισβητείς το παραμικρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι γλυκιά μου μανούλα... Ακριβώς έτσι... Φιλιά πολλά πολλά!
Διαγραφή