Αυτή η υποσυνείδητη μνήμη...

Όταν ακούμπησαν για πρώτη φορά τον Δημήτρη Γεράσιμο στην αγκαλιά μου, ήταν στην αίθουσα ανάνηψης από την καισαρική.  Μια μαία με βοήθησε στον θηλασμό, είδα για λίγο τον Παναγιώτη και στην συνέχεια μείναμε σε αυτή την κρύα αίθουσα οι δυο μας. 

Αυτός και εγώ. 

Ξαφνικά, αυτό το πανέμορφο μελαχρινό μωράκι άρχισε να κλαίει γοερά. Τον είχα στα χέρια μου μόλις λίγα λεπτά, όποτε δεν γνώριζα τον λόγο. Ανίκανη ακόμα να κινηθώ λόγω του χειρουργείου και της επισκληρηδίου. εντελώς αυθόρμητα άρχισα με τον αντίχειρα μου να χαϊδεύω απαλά το μέτωπο του ανάμεσα στα μάτια. Λίγα μόλις δευτερόλεπτα χρειάστηκαν για να ηρεμήσει, τόσο ξαφνικά όσο ξεκίνησε. 

Δεν ξέρω γιατί έκανα αυτή την κίνηση, μπορεί να είναι κάτι που έκανε και η δική μου η μητέρα- δεν το θυμάμαι- μα θυμάμαι πάντα να την κάνει στο δικό της μέτωπο με ένα στυλό...Είναι  μια κίνηση που αποζητάω να μου κάνει ο Παναγιώτης όποτε θέλω να ηρεμήσω από έναν πονοκέφαλο, ή όποτε δεν μπορώ να κοιμηθώ. 

Ενστικτωδώς λοιπόν, αυτήν επέλεξα. 

Μέχρι και σήμερα, είναι πάντα η ίδια κίνηση που ηρεμεί το μαιμουδάκι στα δύσκολα. Και αυτή την περίοδο, που ακόμα παλεύει να βρει τους ρυθμούς του και τον τρόπο να αποκοιμιέται πιο εύκολα χωρίς την πιστή του φίλη, κάθε βράδυ- εκεί στο μικρό του ξέσπασμα όταν δυσκολεύεται να αφεθεί-  είμαι εκεί για να κάνω την ίδια κίνηση που έκανα εκείνη την πρώτη ημέρα που γνωριστήκαμε επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο. 

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, το ξέσπασμα είναι παρελθόν και το μικράκι μου κοιμάται γαλήνιο στην αγκαλιά μου. 

Για αυτό να ξέρεις μαιμουδάκι... Αν ποτέ αναρωτηθείς γιατί έχεις ανάγκη αυτό το ανεπαίσθητο χαδάκι για να ηρεμήσεις, εγώ θα είμαι η ένοχη. Και πίσω από εμένα ο πατέρας σου που με καλομαθαίνει και πίσω από αυτόν η δική μου η μαμά που προφανώς το έκανε και αυτή μα δεν την ρωτάω γιατί θα μου πει πως δεν θυμάται και θα θυμώσω. Και επειδή δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια και δεν ξέρω μην αρχίσω και εγώ να ξεχνάω όλα αυτά που τόσο μα τόσο σημαντικά είναι τώρα, το καταγράφω για να υπάρχουν αποδείξεις. 

Πως όσο και αν παλεύει κανείς  να "ξεφύγει", όσο και να προσπαθεί να εξελίσσεται προς το καλύτερο, υπάρχουν βιώματα που δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ... Γιατί χαράχτηκαν βαθιά στην υποσυνείδητη μνήμη, αυτή που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε- μα είναι εκεί δυνατή και μας κατευθύνει...