Όταν είσαι μαμά χωρίς παιδί...

Σήμερα επέστρεψα για μια ακόμη φορά στην κλινική που πέρασα τους δυόμιση δυσκολότερους μήνες της ζωής μου. Στην κλινική που γέννησα τον δικό μου μικρό Πρίγκηπα. Στην κλινική που άκουσα τις φράσεις " Να σου ζήσει ο γιος" και "Ο γιος σου πέθανε" την ίδια ημέρα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Έχω ξαναπάει, για ευχάριστα μόνο γεγονότα, έκτοτε, όπως και σήμερα. Νομίζω πως πάντα θα σφίγγεται λίγο η καρδιά μου, όσα χρόνια και αν περάσουν. Πάντα ανυπομονώ να δω τα "κορίτσια" , (μαίες και νοσηλεύτριες) και πάντα στεναχωριέμαι αν δεν πετύχω κάποια. Mε γεμίζουν αγάπη και θετική ενέργεια ακριβώς όπως τότε... 

Μιλήσαμε και σήμερα. Για τότε. Για αυτούς τους μήνες. Για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό του δωματίου που τις είχε ενθουσιάσει. Για τις άλλες γυναίκες που πάλευαν ταυτόχρονα με μένα για τα αυτονόητα. Για αυτόν τον πεισματάρη γιατρό μου που αγαπάει βαθιά μα δεν το δείχνει. 

Και η φωνή έσπασε και πάλι. Αυτές το έζησαν. Θυμούνται. Ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να έρχεται μια νέα ζωή στον κόσμο και να χάνεται. Ξέρουν τι σημαίνει να έχει χαθεί μια ζωή πριν καν έρθει να συμπληρώσει το παζλ της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Ξέρουν τι σημαίνει να είσαι μαμά χωρίς παιδί. 

Και έρχεται σήμερα ένα ποστ από μια μανούλα στον δικό μας κύκλο αγάπης, να αγγίξει ένα τεράστιο θέμα στην νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 

Η αγαπημένη μου μανούλα γράφει: 

"Δεν την τάισα,δεν την έντυσα,δεν την έκανα μπάνιο..τίποτα..δεν πρόλαβα να τις διαβάσω τα παραμυθάκια της..δεν την έκανα καλά,δεν μπόρεσα..Δεν μπόρεσα..
Τι μάνα με κάνει αυτό;"

Για όλους εσάς λοιπόν που δεν το έχετε ζήσει, και ποτέ να μην το ζήσει καμία μανούλα ξανά, έχουμε την εξής ευαίσθητη ψυχολογία. 

Αυτή η Μάνα- γιατί Μάνα είναι με Μ κεφαλαίο- θες ψυχολογικά, θες ορμονικά, θες απλά εγκεφαλικά, είχε προετοιμαστεί να γίνει μητέρα. Είχε προετοιμαστεί να γεννήσει ένα μωρό, να το νανουρίσει, να το κρατήσει αγκαλιά, να το κάνει μπάνιο, να το πάει βόλτα, να το φροντίσει και να κάνει ότι κάνει κάθε μητέρα με το μωρό της. Είχε όνειρα και ελπίδες, είχε οραματιστεί την ζωή της με ένα ακόμα άτομο στο πλευρό της, για πάντα. 

Ξαφνικά όλα αυτά καταρρέουν. Και καταρρέουν εντυπωσιακά, με αφάνταστο πόνο, αφάνταστο θυμό, με τόσα πολλά γιατί που ποτέ δεν θα βρουν απαντήσεις. Και μαζί με αυτά έρχονται και οι ενοχές. Γιατί σαν Μάνα, μοναδικός της σκοπός ήταν να προστατέψει αυτό το παιδί. Να το προστατέψει από κάθε κακό ακόμα και αν της στοίχιζε την ίδια της την ζωή. 

Και να που ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια της, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για να το σώσει. Να που μένει πίσω, αυτή ζει και το μωρό της όχι. 

Και πρέπει να συνεχίσει την ζωή της. Πρέπει να κοιτάει μια άδεια κούνια στο δωμάτιο και να μυρίζει ρουχαλάκια που ποτέ δεν πότισαν με την μυρωδιά του μωρού της. Πρέπει να πηγαίνει στις υποχρεώσεις της με ένα σώμα που μαρτυρά εγκυμοσύνη, μα κανένα μωρό να το επιβεβαιώνει. Πρέπει να απαντά σε ερωτήσεις και μετά να αντιμετωπίζει την αμηχανία που προκαλούν οι απαντήσεις της. Πρέπει να ξεχάσει τα όνειρα που έκανε για αυτό το μωρό, γιατί δεν πρόλαβαν καν να αρχίσουν. Πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως ενώ είναι μάνα, γέννησε- γέννησε ένα υπέροχο μωράκι- δεν κάνει τίποτα από αυτά που θα έκανε. Και αρχίζουν να παλεύουν μέσα της οι δυο της εαυτοί. Η Μάνα- γιατί είναι- και η γυναίκα που νομίζει πως δεν είναι μάνα, αφού δεν ξαγρυπνάει από κλάματα μωρού, μα από τα δικά της. Πρέπει  να ανέχεται το γεγονός πως κάθε τι που της λένε επιβεβαιώνει αυτή ακριβώς της την φοβία. 

Πως δεν είναι Μάνα- θα γίνει. 

Μα είναι. Είναι τόσο πολύ Μάνα. Όποτε σας παρακαλώ. Σε μια μητέρα που θρηνεί τον χαμό του μωρού της, μην πείτε τα εξής: 

-Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο. (δεν θέλει άλλο, θέλει αυτό. Και αφού θρηνήσει, θέλει και άλλο. Δεν το αντικαθιστά. Δεν θέλει. Το ότι δεν το γνώρισες δεν σημαίνει πως δεν είναι και αυτό παιδί της). 

-Δεν πειράζει , έχεις και άλλο. (Από πότε η ύπαρξη ενός παιδιού ήδη στην ζωή ενός γονιού αφαιρεί την σπουδαιότητα ενός αλλά και πολλών άλλων παιδιών;) 

- Μην ανησυχείς, θα πάνε όλα καλά και θα γίνεις μανούλα. (Είναι ήδη μανούλα, γέννησε, σεβάσου το). 

-Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις. (Είναι ήδη μάνα. Ναι δεν αλλάζει πάνες, ούτε ξενυχτά, όμως διάλεξε βαφτιστικά ρούχα για να θάψει το παιδί της, εσύ πότε θα καταλάβεις;) 

Βασικά είναι πολύ απλό. Για μια γυναίκα, το να δώσει ζωή θεωρείται αυτονόητο, προσόν, ευλογία. Για κάθε γυναίκα που παλεύει να καταφέρει ότι άλλες γυναίκες καταφέρνουν με τεράστια ευκολία, είτε λόγω υπογονιμότητας, είτε λόγω νεογνικής απώλειας, είτε λόγω προβλημάτων υγείας, το θέμα παιδί είναι τρομερά ευαίσθητο ζήτημα που προκαλεί πολύ πολύ πόνο διότι σε καθημερινή βάση παλεύουν με την ψυχολογία της ανικανότητας ως γυναίκας να εκπληρώσουν έναν από τους σημαντικότερους ρόλους τους- ίσως αυτόν που τις καθορίζει περισσότερο από όλους. Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα σιωπηλά, χωρίς να τα μοιράζονται, χωρίς να εκφράζονται, χωρίς να προσπαθούν να δείξουν την σωστή αντιμετώπιση απέναντι σε  αυτό που ζουν. Όποτε, σας παρακαλώ, θα μιλήσω εγώ για αυτές. Απλά προσπαθήστε να τις ακούσετε. Και αν δεν έχουν κάτι να πουν, απλά δείξτε πως λυπάστε βαθιά για την απώλεια τους. 

Γιατί είναι απώλεια. Και μάλιστα από τις πιο δύσκολες που μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσει μια.... Μάνα. 

Και ναι. Οι λέξεις κόβουν σαν ξυράφι. Ματώνουν και πονάνε. Ας προσέχουμε όλοι πως τις χρησιμοποιούμε.