"Τα δικά σου νέα, μπαμπά μου;;"

Έχω την αίσθηση πως ο Δημήτρης Γεράσιμος διανύει την πιο χαριτωμένη του ηλικία- αν και ακούω από μανούλες με μεγαλύτερα παιδιά την περίφημη φράση "Και που είσαι ακόμα" και ειλικρινά δεν κρατιέμαι για τις μοναδικές στιγμές που μου επιφυλάσσει το μέλλον- σαν ένα παιδί που δεν κρατιέται για να φάει το γλειφιτζούρι που του πήρες... 

Η γλώσσα του έχει πάρει φωτιά, είναι σχεδόν αδύνατον να καταγράψω όλες του τις ατάκες- αν και οι καλύτερες μένουν πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Διανύει την φάση του παπαγάλου- όπου επαναλαμβάνει ότι λες, όπως ακριβώς το λες- και πολύ σπουδαίος νιώθει όταν σου προκαλεί άφθονο γέλιο, ακολουθώντας και ο ίδιος με αυτή του την κίνηση που απλά αγαπώ- να ρίχνει πίσω το κεφάλι και να αφήνεται σε ένα γάργαρο και απολαυστικό γέλιο...

Δοκιμάζει διαρκώς τις αντοχές του και τις δυνατότητες του και είναι υπέροχο να τον βλέπεις να διαπιστώνει μόνος του την "πρόοδο" του και την εξέλιξη αυτών ακριβώς των δυνατοτήτων που ο ίδιος θέλει να πετύχει... 

Μια καινούργια του όμως συνήθεια που κυριολεκτικά λατρεύω είναι αυτή που ζητάει από τον πατέρα του να "πουν τα νέα τους" ... Ακόμα περισσότερο όταν αυτή η συνήθεια τυχαίνει να γίνεται αργά το βράδυ, κάποιες φορές που ο Παναγιώτης επιστρέφει από την δουλειά του τις "μεγάλες ώρες", ο μικρός τον "μυρίζεται" και ήδη μισόχορτασμενος από ύπνο, κατεβαίνει από το κρεβατάκι του, έρχεται και χώνεται στο δικό μας και αφού του λέει εν τάχυ τα δικά του νέα, (μα τόσο, τόσο, πόσο πια- χαριτωμένα...), αρχίζει η τρίτη ανάκριση... 

"Τα δικά σου νέα μπαμπά μου;" 

Και κάθομαι δίπλα να τους κοιτάω... 

Τον Δημήτρη ξαπλωμένο πάνω στο στήθος του Παναγιώτη, τα μάτια του ορθάνοιχτα με προσμονή, με λαχτάρα- να ακούσει τα νέα που έχει να του πει ο μπαμπάς του. Βλέπω τον Παναγιώτη να μην σταματά να μιλά, να λέει λόγια όμορφα, γλυκά, ότι ακριβώς θα ήθελε να ακούσουν παιδικά αυτάκια... 

Ποιος; Αυτός που το να του πεις "Λοιπόν, τι νέα;" είναι σχεδόν το χειρότερο του... Λιγομίλητος από την φύση του, μπροστά σε αυτά τα αθώα, τεράστια ματάκια, ξαφνικά η γλώσσα και το μυαλό λύνονται και τα νέα της ημέρας του είναι ξεκάθαρα μπροστά του- τόσο ξεκάθαρα που προλαβαίνει σε αυτά τα λεπτά να τα "ντύσει" κιόλας με εκφράσεις θεατρικές, λέξεις μαγικές, παραμυθένιες... 

Και εγώ να κοιτάω... Να κοιτάω τόσο έντονα που αν ήταν δυνατόν να ένιωθαν το βλέμμα μου, θα το ένιωθαν σαν την πιο σφιχτή, την πιο ζεστή αγκαλιά.... Θα το ένιωθαν σαν ένα πελώριο κύμα αγάπης, ευγνωμοσύνης, ευλογίας που θα τους "έπνιγε" με την ορμή του... 

Και δεν κοιτάω πια... Γιατί τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα. Δάκρυα ευτυχίας- αυτής της τόσο γνήσιας ευτυχίας που νιώθεις πως θα σπάσει η καρδιά σου, πως θα σταματήσει να χτυπάει... 

Όταν τελικά αυτά τα ματάκια έχουν κλείσει γαλήνια και ευχαριστημένα από αυτό το απρόσμενο μεταμεσονύκτιο διάλειμμα και τα γυμνά πατουσάκια βρίσκονται πάντα πάνω από τα σκεπάσματα- τότε βλέπω πια και πάλι ξεκάθαρα. Και ευχαριστώ για πολλοστή φορά την Παναγία για αυτό το δώρο Θεού που μου έστειλε...

Έναν μοναδικά ξεχωριστό και παραπάνω από ικανό πατέρα... 

Μια ενωμένη, σαν μια γροθιά, οικογένεια...