Όταν η αφωνία μου χτύπησε- ξανά- την πόρτα!

Έχω μέρες που σας τάζω μια ανάρτηση με το bridal shower της κουμπάρας, και bridal shower δεν βλέπετε... Δεν σας ξέχασα, ούτε άλλαξα γνώμη, είναι που με βρήκε μια βαρβάτη λαρυγγίτιδα/φαρυγγίτιδα προκαλώντας μου επίμονο βήχα όταν επιχειρώ να φάω ή να ξαπλώσω και φυσικά σχεδόν κλείσιμο της, υπέροχης(!!),  φωνής μου. 

Με παντελή έλλειψη λοιπόν ύπνου από την περασμένη Τετάρτη και τρώγοντας αποκλειστικά σούπες και φρυγανιές μουλιασμένες σε τσάι με μέλι, καταλαβαίνετε ότι η ενέργεια μου έχει πλέον φτάσει στα κατώτατα όρια της, ο εγκέφαλος έχει αρχίσει και απενεργοποιείται ενώ ο κορμός μου, από τον πολύ έντονο βήχα, πονάει λες και έχω φάει το ξύλο του αιώνα. 

Ωστόσο, όταν είμαι άρρωστη ως γνωστόν παραληρώ και αυτή η φορά δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. 

Έχοντας περάσει εφτά χρονών, μια πνευμονία  εξαιρετικά σοβαρή όπου νοσηλεύτηκα δυο βδομάδες, και έχοντας μια μάνα που με έντυνε με περισσότερα ρούχα και από τις στρώσεις του κρεμμυδιού, κατέληξα να έχω τρομερή ευαισθησία στο αναπνευστικό και να είναι αυτός ο λόγος που ποτέ δεν ντύνω βαριά το παιδί και ποτέ δεν το έχω κλείσει μέσα λόγω καιρού. 

Είμαι λοιπόν σήμερα στην πέμπτη μέρα αφωνίας και, όπως παραπονέθηκα και στον προσωπικό μου λογαριασμό, έχω το άλλο μου εγώ- αυτό που γουργουρίζει- να απολαμβάνει ξεδιάντροπα την αφωνία μου και να λέει με καμάρι όπου σταθεί και όπου βρεθεί πως ο μόνος λόγος που κλείνει πάντα η φωνή μου μια φορά τον χρόνο- (φέτος δυο), είναι πως είναι ο μόνος τρόπος που έχει βρει ο οργανισμός μου να πάψω για λίγο τις πολυλογίες και να ξεκουραστεί! (φέτος μάλλον μου την φύλαξε δυο φορές από τα πολλά παραμύθια που διαβάζω του Δημήτρη Γεράσιμου!) 

Και ενώ ο Παναγιώτης διασκεδάζει, (μόνος του!), εγώ γελώ χαιρέκακα από μέσα μου γιατί πρώτον: Ξέρω πως η φωνή μου θα επανέλθει και έχω τόοοοοσα να του πω από όλες αυτές τις μέρες. (χεχεχε) Δεύτερον: Ξέρω πως ήδη έχει αρχίσει να του λείπει η διαρκής αυτή μουρμούρα δίπλα από το αυτί του διότι την ακούει καθημερινά επί 14 χρόνια- και όπως ξέρουμε όλοι η συνήθεια είναι άτιμο πράγμα! Τρίτον: Ξέρω πως αν η αφωνία κρατήσει παραπάνω μέρες, ξέρει πως θα το γυρίσω στην γραπτή επικοινωνία και καθόλου δεν θα το διασκεδάσει αυτό αφού δεν θα μπορεί να με αγνοήσει όπως όταν μιλάω! 

Στο μεταξύ, εγώ να προσπαθώ να διασκεδάσω όσο μπορώ το μαιμούδι, (ενώ το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να κοιμηθώ), να προσπαθώ να κρατήσω την μαγεία των Χριστουγέννων ζωντανή, (ενώ το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να κοιμηθώ), να προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα στο σπίτι, (ενώ το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να κοιμηθώ), να προσπαθώ να βρω την χαμένη μου ροζ διάθεση. (ενώ το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να κοιμηθώ- αγκαλιά με το μαιμουδάκι). 

Και πάλι όμως παράπονο δεν έχω. Έχω τόση αγάπη γύρω μου. Έχω ένα σύζυγο που όσες ώρες είναι σπίτι με βοηθάει στα πάντα, έναν σύζυγο που κοιμάται πέντε μέρες τώρα στο σαλόνι για να είναι βέβαιος πως αυτά τα σκόρπια δεκάλεπτα που με παίρνει ο ύπνος δεν θα με ξυπνήσει από το ροχαλητό του. (κοιμάμαι πιο ελαφριά και από πούπουλο τρομάρα μου). Έχω μια αδελφή που με παίρνει τηλέφωνο τρεις φορές την μέρα για μου προτείνει να μου φτιάξει σούπα ή τσάι και να μου τα φέρει. Έχω έναν πατέρα που με παίρνει τηλέφωνο εκστασιασμένος που μπορεί να μου πει ότι μπαρούφα θέλει χωρίς να του τα ψάλλω ως συνήθως και εγώ κρυφογελάω γιατί δεν χρειάζεται να του τα ψάλλω σε κάθε μπαρούφα που λέει αφού κατά βάθος ξέρω πως ζω για τις μπαρούφες του. Έχω μια μάνα που μπορεί να βαριέται να μου φτιάξει σούπα μα μου έφερε έναν αφρυγραντήρα δώρο για να φύγει η υγρασία από το σπίτι και να ζεσταίνομαι καλύτερα τώρα που είμαι άρρωστη. Έχω δυο φιλεναδούλες που αμέσως σκίστηκαν να μου βρουν τηλέφωνα γιατρών και να βεβαιωθούν πως θα πάρω τα φάρμακα που πρέπει. 

Έχω και έναν γιο... Μα τι γιο... Έναν γιο που πέντε βράδια τώρα ξυπνάει μες την μέση της νύχτας για να σκαρφαλώσει όλο αγωνία πάνω μου και να με ρωτήσει αν νιώθω καλύτερα. Αν μπορώ να μιλήσω. Έχω έναν γιο που έχει συμβιβαστεί με ένα μόνο παραμύθι- μικρό- κάθε βράδυ, ενίοτε και με κανένα- ενώ κουρνιάζει κολλητά μου για να με ακούσει να ψυθιρίζω... Έχω έναν γιο που έμαθε αμέσως πως όταν χτυπάω πχ την κουτάλα στο τραπέζι είναι παρασύνθημα για να εμφανιστεί αφού δεν μπορώ να φωνάξω, και σπεύδει τρέχοντας "Ναι μαμά, είσαι καλά μαμά;" Έχω έναν γιο που κάθε βράδυ θα σκαρφαλώσει πάνω μου, θα μου φιλήσει μάτια, κούτελο, μάγουλα, μαλλιά, πηγούνι, λαιμό, μύτη- θα μου κάνει την πιο σφιχτή αγκαλιά και θα μου πει: "Ελπίζω αύριο να είσαι καλύτερα μαμά". 

Και να που κάπως έτσι, με μια φωνή σαν το γύρισμα σκουριασμένης βίδας, παραλήρησα και πάλι... (αν το διαβάζει κανείς από τους κάτω ορόφους- ένα κρασόμελο θα ήταν ότι έπρεπε τώρα...!)