Η παραμονή των Χριστουγέννων... Αυτή η σημαντική...

Η παραμονή των Χριστουγέννων είναι για μένα σχεδόν τόσο σημαντική, όσο σημαντικά είναι τα Χριστούγεννα- αν όχι πιο σημαντική. 

Είναι γιατί παραμονή και ανήμερα ήταν οι δυο μέρες του χρόνου από τις πέντε συνολικά, που οι γονείς μου δεν εργάζονταν, οι μόνες που τους είχαμε βράδυ σπίτι μαζί μας. Και επειδή και οι δυο γονείς μου γιόρταζαν ανήμερα των Χριστουγέννων και κάναμε πάντα μεγάλο τραπέζι, η παραμονή ήταν αυτή που τους είχαμε αποκλειστικά δικούς μας... 

Την παραμονή επίσης ανοίγαμε τα δώρα... Οι γονείς μου, μας έσπασαν νωρίς την φούσκα της ύπαρξης του Άγιου Βασίλη και μάλιστα θα σοκαριστείτε να μάθετε πως - ντρέπομαι που το λέω- μα ήμουν το σπασικλάκι που έκανε το ίδιο σε όλες τις φίλες της, διαβεβαιώνοντας τες πολύ νωρίτερα από ότι έπρεπε πως αυτός ο στρουμπουλός καλοσυνάτος κύριος απλά... δεν υπάρχει.

Φρόντιζαν όμως και μας γέμιζαν αλλιώς μαγεία... Η μητέρα μου ξεκινούσε τα ψώνια σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα. Η παράδοση μας λοιπόν, ήταν να γεμίζει το δέντρο από κάτω με δώρα - κάθε μέρα και μερικά καινούργια- και κανείς δεν γνώριζε για ποιον είναι το καθένα. Μπορούσαμε να τα αγγίξουμε, να τα κουνήσουμε, μα δεν επιτρεπόταν φυσικά να τα ανοίξουμε...

...Μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων. Η μητέρα μου έφτιαχνε τα αγαπημένα φαγητά όλων μας και αφού τρώγαμε, άρχιζε το μοίρασμα των δώρων... 

Και τι λαχτάρα είχα Θεέ μου... Τι αγωνία. Και τι χαρά όταν ξέσκιζα τα περιτυλίγματα και έβλεπα το ένα δώρο να είναι καλύτερο από το άλλο. Πόσο εκνευριζόμουν που η Σουλτάνα, έκανε μια ώρα να ανοίξει κάθε δώρο της, αφού δεν ήθελε να χαλάσει ή να σκίσει τίποτα, Ούτε κορδέλα, ούτε περιτύλιγμα! Πόσο την εκνεύριζα και εγώ που ποτέ δεν την άκουγα και τα δικά μου δώρα τα ξέσκιζα όσο περισσότερο μπορούσα και αυτή με ευλάβεια μάζευε τουλάχιστον τις κορδέλες... Και πόσο απολάμβανα την ξέγνοιαστη από έγνοιες και τρεξίματα παρουσία των δικών μου. 

Αυτή την μέρα. Την παραμονή των Χριστουγέννων.... 

Η παράδοση αυτή δεν σταμάτησε ποτέ. Ούτε την χρονιά που ήμουν κλινήρης στην κλινική. Απλά...μεταφέρθηκε εκεί... Τώρα πια παίρνουμε και εμείς φυσικά δώρα στους γονείς μας. Τώρα πια παίρνουμε δώρα σε ένα  μαιμουδάκι και μια Τσιχλόφουσκα. Και πόσο λατρεύω να βλέπω αυτά τα αστεία παιχνίδια που μας παίζει η ζωή, αφού το μαιμουδάκι κάνει μια ώρα να ανοίξει τα δώρα του από φόβο μην σκίσει και χαλάσει τίποτα, ενώ η βρωμούσα μου, βουτάει με πάθος και τα ξεσκίζει όλα χωρίς έλεος!  

Σήμερα λοιπόν, έχοντας ξυπνήσει το μαιμουδάκι από τις έξι από την λαχτάρα του για να ζήσουμε ακόμα μια παραμονή Χριστουγέννων, κάθομαι με την πιο μεγάλη και αγαπημένη μου Χριστουγεννιάτικη κούπα στο χέρι, χαζεύω το δέντρο μας και συγκινούμαι βαθιά, που έχω κοντά μου όλη μου την οικογένεια για να γιορτάζω, που αυτή η οικογένεια έχει μεγαλώσει με δυο εκπληκτικούς συζύγους και μια μοναδική ανιψιά, που εδώ και τέσσερα Χριστούγεννα απολαμβάνω την πιο μαγική εποχή του χρόνου με το μεγαλύτερο δώρο που έλαβα ποτέ, με την μεγαλύτερη ευλογία...

Γιατί τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο...