Η μαγεία μιας μέρας στα χιόνια...

Το ξέρω πως μέρες τώρα άσπρισαν οι οθόνες μας από άπειρες φωτογραφίες με χιόνι σε όλες του τις μορφές. Προσωπικά, δεν κουράστηκα να χαζεύω την ασπρισμένη φύση, αχνισμένα μπαλκόνια, παιδιά να βουτάνε λαίμαργα τα χέρια ακόμα και σε λίγα εκατοστά χιόνι... Δεν κουράστηκα να διαβάζω ενθουσιασμένα ποστ ενηλίκων που ένιωσαν και πάλι παιδιά, μιας και ο χιονιάς φέτος επισκέφτηκε και πόλεις στις οποίες σπάνια κάνει την τιμή. 

Μια από αυτές ήταν και η δική μου και παρότι δεν το έστρωσε ούτε λίγο έξω από το σπίτι μου, το έστρωσε και μάλιστα για τα καλά, πολύ κοντά σε αυτό με αποτέλεσμα μια εξόρμηση σε αυτό να είναι τόσο εύκολη που ήταν σχεδόν απαραίτητη! 

Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα πιο μαγικό από το φρέσκο χιόνι... Ούτε από τις τόσο εύθραυστες μα δυνατές συνάμα χιονονιφάδες να πέφτουν στο πρόσωπο σου και να λιώνουν πριν προλάβεις να απολαύσεις το μεγαλείο τους. Από την σιωπή που συνοδεύει πάντα το χιόνι. Από την απόκοσμη αίσθηση που σου αφήνει. Από ίχνη που δεν κρύβονται. Από το να συναντάς στο δρόμο σου τοπία που μοιάζουν σαν να τα άχνισε ένα τεράστιο χέρι, ή που μοιάζουν σαν να βούλιαξαν μέσα σε ζάχαρη άχνη. 

Τα πάντα, σφραγισμένα λευκά... 

Κάποια σε κάνουν να κοντοσταθείς και να ξανακοιτάξεις... 

Και κάποια άλλα σε γεμίζουν με δέος... 

Γίνεται, αναρωτιέσαι, να υπάρχει κάτι ακόμα πιο μαγικό; Ναι. Υπάρχει. Το ανελέητο κυνηγητό με χιονόμπαλες για το ποιος θα ρίξει τις πιο μεγάλες και τις πιο δυνατές. Ναι. Ακόμα και το μαιμούδι...

Η προσπάθεια του να τρέξει στο χιόνι... 

Η ανυπομονησία του να φτιάξει χιονάνθρωπο.  ("Μεγάλο μαμά, όχι όπως πέρσι μικρό στο καπό του αυτοκινήτου, Μεγάλο κανονικό, με καρότο και τα πάντα!"). Η χαρά του να συμμετάσχει μαζί με τον μπαμπά του, η περηφάνια και η ικανοποίηση μόλις τα κατάφερε... 

Ξέρετε όμως τι με μάγεψε πιο πολύ; Τι με ενέπνευσε να γράψω αυτά εδώ τα λόγια; Η επιμονή του να παίξει και να φτιάξει χιονόμπαλες, παρά το γεγονός πως τα γαντάκια που του είχα φορέσει ώστε να μείνουν ζεστά τα χεράκια του, καθόλου δεν τον βόλευαν... Παρόλα αυτά, με αμείωτο κέφι, έκανε τις παλάμες του φτυάρια και έπιανε όσο χιόνι μπορούσε και το πετούσε. Αν κουραζόταν, ζητούσε να του φτιάξουμε εμείς χιονόμπαλες- δεν χωράει ο εγωισμός στις παιδικές καρδιές... Αν έπεφτε, γελούσε και ξανασηκωνόταν αμέσως και συνέχιζε απτόητος το τρέξιμο... 

Και αν αυτό δεν είναι μαγεία, τότε τι; 

Γιατί για τα παιδιά όλα είναι απλά, μαγικά, πρωτόγνωρα... Πότε ξεχνάμε να βλέπουμε την μαγεία στα αυτονόητα; Πότε μεγαλώνουμε; 

Εσείς; Ακόμα να ξεπαγιάσετε παίζοντας τόσο πολύ στο χιόνι που να παγώσουν τα χαμόγελα σας; Μην διστάζετε. Μπορεί τα χαμόγελα να είναι μουδιασμένα, μα θα είναι γνήσια, καθαρά, ανανεωμένα με τον τρόπο που μόνο το χιόνι μπορεί να σου προσφέρει... 

Καλό χειμώνα- και επίσημα νομίζω πια! ;-)