Άσπρη, μαγική, γεμάτη ελπίδα- διπλή γιορτή...

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω για τα τρίτα γενέθλια αυτής της διαδικτυακής γωνίτσας, μα η έμπνευση μου με είχε εγκαταλείψει. Λίγο οι γιορτές, λίγο η κούραση που συνεπάγεται αυτών, λίγο το γεγονός πως οι μέρες γεμίζουν παραπάνω με κουβέντες και βόλτες με αγαπημένα πρόσωπα, λίγο που όλοι λίγο πολύ βγαίνουμε από την σειρά μας- αυτή εδώ η ταπεινή blogger, (ακόμα μου φαίνεται παράξενο να με χαρακτηρίζω έτσι), δεν είχε και τίποτα- ιδιαίτερα πρωτότυπο- να μοιραστεί μαζί σας. 

Και να που λίγο απρόσμενο χιόνι την ώρα που ξύπνησα το πρωί- τα άλλαξε όλα αυτά. Να που ακόμα και αν δεν γιόρτασα φέτος την γιορτή μου, και μόνο η αίσθηση πως όπως και να έχει γιορτάζω- το όνομα μου- το διαφορετικό για το καθέναν και ίδιο για πολλούς ταυτόχρονα, το μοναδικό πράγμα λένε που πιθανότατα είναι αδύνατον να ξεχάσουμε για τον εαυτό μας- τα άλλαξε όλα αυτά. Να που μια ζεστή και απρόσμενη αγκαλιά, μια κατανόηση κρυφών νοημάτων από μια παλιά φίλη- τα άλλαξε όλα αυτά. Να που μια καλά οργανωμένη έκπληξη από το άλλο μου εγώ- τα άλλαξε όλα αυτά. 

Ωστόσο, λίγα πράγματα έχω να προσθέσω από πέρσι, σχετικά με την αγαπημένη μου αυτή ενασχόληση- το blogging. Και αυτά τα λίγα που έχω να προσθέσω αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις που αποκόμισα από αυτό. Σχέσεις που έγιναν ακόμα πιο αληθινές. Σχέσεις που είχαμε την τύχη να γνωριστούμε από κοντά, να νιώσουμε την αγκαλιά,  να κοιτάξουμε μέσα στα μάτια, να αφουγκραστούμε την χημεία. Αλλά και σχέσεις που είχαμε την τύχη να μιλάμε τηλεφωνικώς, να ακούμε το γέλιο, την χαρά, την λύπη ή και την αγανάκτηση. Να μας φαίνεται η φωνή ταιριαστή με το πρόσωπο ή όχι. Να λαχταράμε να ακούσουμε αυτές τις φωνές. Να μας λείπουν αν αργήσουμε να τις ακούσουμε. Αλλά και σχέσεις που μένουν στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή. Που είναι όμως τόσο δυνατές. Τόσο απρόσμενα υπέροχες. Μηνύματα και σχόλια που ζεσταίνουν την καρδιά σου. Ονόματα που χαμογελάς όταν βλέπεις στις ειδοποιήσεις σου. 

Αγάπη. Αγάπη παντού. 

Και αυτό είναι μαγεία.  Είναι. Πείτε με τρελή, παρανοϊκή, ρομαντική, ονειροπόλα- ότι θέλει ο καθένας, όπως το βλέπει ο καθένας. Για μένα είναι καθαρή μαγεία. Τρία χρόνια μετά λατρεύω περισσότερο από ποτέ να μοιράζομαι σκέψεις, ανησυχίες, ιδέες και παράνοιες. Ανακάλυψα, όπως λέει η γλυκιά μου Μαρία, πτυχές του εαυτού μου που δεν γνώριζα ότι είχα. Και το αγαπώ. 

Σήμερα λοιπόν γιορτάζω και εγώ και το blog μου- έστω και με καθυστέρηση. Και για μένα, η γιορτή μου πάντα ξεκινάει από την προηγούμενη. Γιατί την προηγούμενη μέρα γιορτάζει η αδελφή μου, η Φωφώ. Γιατί ξεκινάει και η δική μου γιορτή μαζί της; Διότι από μικρό παιδί, όλοι μου εύχονταν την προηγούμενη, κανείς την επόμενη. Με έναν περίεργο τρόπο γιορτάζαμε ταυτόχρονα. Μεγαλώνοντας,  χωρίσαμε τα τσανάκια μας η αλήθεια είναι- μα μεγαλώνοντας και άλλο, τα μπλέξαμε πάλι. Μιας και η Σουλτάνα- ως το απόλυτο κοινωνικό και αγαπησιάρικο ον, κατέληγε να έχει καλεσμένο και τον δικό μου απειροελάχιστο- μα πολύ σημαντικό ωστόσο- κύκλο. Με αποτέλεσμα, και πάλι μετά τις δώδεκα να μου εύχονται όλοι- ακόμα και αν την επόμενη θα ήταν και πάλι όλοι σπίτι -μου- αυτή την φορά, ένας όροφος διαφορά βέβαια όλος και όλος μην γελιέστε! 

Έχω τα ψυχολογικά μου λοιπόν, επί του θέματος. Και φέτος πάτησα πόδι και αρνήθηκα να γιορτάσω. Αφού με γιορτάζουν όλοι από την προηγούμενη.Ποιο το νόημα;  Και πήγαν όλα τόσο υπέροχα με έναν μοναδικό ανάποδο τρόπο! 

Για αρχή χιόνισε! Μπορεί να μην το έστρωσε, να μην χρειαστήκαμε δα και αλυσίδες, όμως χιόνισε! Μετά από 14 χρόνια! Εκεί. Στην παραθαλάσσια πόλη μου. Στο μπαλκόνι μου στον τρίτο όροφο. Χιόνισε και μπορούσε το μαιμούδάκι μου να απλώσει το χεράκι του και να δει τις νιφάδες να πέφτουν σε αυτό. Μπορούσε να τις γλύψει και να γελάσει λέγοντας ότι μοιάζουν με παγωτό. Εγώ μπορούσα να χοροπηδάω από την χαρά μου, να νιώσω και πάλι παιδί, να βγάλω άπειρες φωτογραφίες με λαμπερά χαμόγελα και κόκκινες μυτούλες. Μπορούσα να ονειρεύομαι μια άμεση βόλτα στα χιόνια για αληθινό χιονάνθρωπο! 

Έπειτα, επειδή ακριβώς χιόνισε, όπως αποχαιρέτησα τον ξαδαδελφούλη μου και την οικογένεια του για Κρήτη, έτσι ακριβώς τους καλωσόρισα και πάλι τρεις ώρες μετά αφού η εθνική έκλεισε και ήταν αδύνατον να φτάσουν στο καράβι. Επιστροφή λοιπόν, έτσι επειδή έβγαλε εισιτήρια να φύγει ανήμερα της γιορτής μου!  Επειδή το σύμπαν με αγαπάει. (χεχε) Και γέλια που ανεβάζαμε πάλι βαλίτσες. Απορία που άφησαν ένα σπίτι στολισμένο σε κάθε γωνία και τρεις ώρες μετά, βρήκαν ένα σπίτι ξεστόλιστο χωρίς καμία ένδειξη χριστουγεννιάτικης μαγείας! (μόνο οι κούπες έμειναν!).  Ανακούφιση, που ακριβώς επειδή καταπιάστηκα με το ξεστόλισμα δεν ξέστρωσα τα κρεβάτια και δεν μάζεψα πετσέτες και λοιπά, να πλένω μέχρι τέλος του μήνα μόνο τα λευκά είδη! Απελπισία, που ένα κατάκοπο μαιμούδι, βάρεσε τρελή υπερένταση με την επιστροφή τους κάνοντας την επιχείρηση νανουρίσματος του σωστό μαραθώνιο. 

Είμαι εδώ λοιπόν, μόλις 45 λεπτά πριν αλλάξει η μέρα και πάψει να είναι πια μόνο δική μου, (και της μισής υπόλοιπης Ελλάδας), να νιώθω μεγάλη ευλογία, πολύ αγάπη και βαθιά ελπίδα. 

Ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Πως το 2017 θα είναι έτσι. Μοναδικά ανατρεπτικό. Πως ο κόσμος είναι γεμάτος αγάπη αρκεί να έχεις την καρδιά σου ανοιχτή για να την νιώσεις. 

Πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Πως αυτή η Γιάννα δεν μασάει. Θα συνεχίσει να ονειρεύεται απροκάλυπτα, να μιλάει με αλήθειες, να βάζει την ευγένεια και την ενσυναίσθηση πριν από όλα. 

Θα συνεχίσει να κοιτάει τον ουρανό, να μοιράζεται μαζί σας τα θαύματα της, να πίνει ζεστό καφέ με κανέλα και να φωνάζει πως πάντα, μα πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. (ή κάποιες φορές και κάμποσο απαλό άσπρο χιόνι γεμάτο όνειρα και έμπνευση).